Krachtige aardbeving

“Once you have been in an earthquake you know, even if you survive without a scratch, that like a stroke in the heart, it remains in the earth's breast, horribly potential, always promising to return, to hit you again, with an even more devastating force. ”
― Salman Rushdie

Onze middelste dochter kwam dinsdagavond de voordeur binnen vallen met het nieuws dat er een zware aardbeving in Puebla geweest was. Ze had een berichtje van haar Mexicaanse vriend gekregen. Puebla is de stad waar wij drie jaar gewoond hebben. Ook wij hebben daar aardbevinkjes mee gemaakt. Ik herinner me vooral één toen ik in m’n uppie in de huiskamer zat. Ik dacht dat mijn hersenen even uitgevallen waren. Alles bewoog om me heen alsof ik omviel. Het duurde even voordat ik doorhad dat het een aardbeving was. Ik besefte het omdat de gordijnen nog heen en weer zwiepten toen de beving al over was. De aardbeving van afgelopen week was echter een flinke. Het was precies op de dag dat er 32 jaar geleden een verschrikkelijke aardbeving was in de hoofdstad. Er vielen destijds 10.000 doden in Mexico-Stad. Dit wordt nog jaarlijks herdacht in een landelijke aardbeving oefening. Op alle scholen in Mexico worden deze drills overigens regelmatig door het schooljaar herhaald. Onze meiden leerden daar dat ze bij het eerste alarm onder hun tafel moeten gaan zitten. Bij het tweede alarm moeten ze naar buiten lopen. We kregen tips mee dat je na een beving als eerste het gas moet uitzetten, een zaklamp in huis moet hebben en niet na de beving naar school mag bellen. Instructies volgen op de radio. De eerste keer dat ik de landelijke oefening meemaakte wist ik helemaal niks van aardbevingen. We woonden ruim een maand in Puebla. Ik zat bij de kapper. Mijn haar in aluminiumpapier gevouwen om wat highlights aan te brengen. Ik had langs het raam wel geschminkte mensen als bebloede slachtoffers zien lopen, maar natuurlijk nooit kunnen vermoeden dat er een aardbeving simulatie was. Dus toen het alarm af ging moest ik met de kapster mee naar buiten lopen en op zo’n veilig verzamelpunt op de parkeerplaats gaan staan wachten. Daar zag ik ook alle klanten uit de supermarkt verzamelen. Je moet je boodschappenkarretje dan trouwens laten staan. Dat heb ik een jaar later geleerd, toen ik tijdens zo’n drill nietsvermoedend in de Wallmart liep. Ik was één van de laatsten die toen naar buiten kwam! Dat zulke komische oefeningen van levensbelang zijn in zulke landen is deze week helaas maar weer bewezen.

Op de dag van de aardbeving afgelopen week was dus op elke Mexicaanse school, in elk openbaar gebouw en in elk bedrijf die ochtend een simulatie geweest. Mijn vriendin stond die bewuste dinsdagmiddag op het schoolplein, waar ik ook drie jaar lang dagelijks gestaan heb, toen er dus écht een krachtige beving was. De leerlingen wisten gelukkig meteen wat ze moesten doen. Ik, als ouder, nu ook trouwens. Ik stond daar namelijk een keer vlak voor de school uit ging op het plein toen er een kleine beving was en wij meteen van het plein gebonjourd werden. De hekken werden gesloten en duurde nog best even voordat ze weer open gingen. Dan ben je blij je kinderen weer veilig te kunnen omarmen. Ik wil niet zeggen dat aardebevingen daar aan de orde van de dag zijn, maar je weet dat het elke dag kán gebeuren. Een andere keer was ik aan het koken en danste met de oudste salsa naast het gasfornuis. De jongste speelde met een Mexicaans vriendinnetje boven. Zij herkende de aardbeving meteen en ze kwamen naar beneden rennen. Ik reageerde laconiek op de paniek van de meiden. Tot de telefoon ging en manlief ons naar buiten dirigeerde, want er was een aardbeving. Van de beving die onlangs plaatsvond was het epicentrum 50 kilometer van Puebla gelegen. Er zijn ruim 300 doden gevallen, de meesten wederom in de hoofdstad.

Op social media zag ik vlak na de beving al filmpjes opduiken van gebouwen die instortten en mensen die in paniek de straat op renden. De focus in de hoofdstad lag eerst op het vinden van levende mensen onder het puin. Dat doen ze trouwens in absolute stilte. Er was een schoolklasje met hun juf die op straat verrast werden door de aardbeving. De juf en de helft van de klas zijn omgekomen door het vallend puin. Ook een schoolgebouwtje in de hoofdstad stortte in terwijl de onderwijzers met de kinderen naar buiten vluchtten en daarbij werden 21 kinderen en vier volwassenen bedolven onder het puin. Schrijnende verhalen. Vier miljoen mensen zaten zonder stroom. Ik heb natuurlijk direct contact opgenomen met mijn drie vriendinnen die in Puebla wonen en ze antwoordden gelukkig snel dat zij in orde waren. Dit was de eerste krachtige aardbeving (7.1 op de schaal van Richter) na de verschrikkelijke aardbeving van 32 jaar geleden. En dat voelden ze. Het duurde twee minuten lang en ze waren erg geschrokken en bang. Mijn yoga juf was met haar klasje de straat opgegaan. Mijn vriendin op het schoolplein moest op de parkeerplaats verzamelen. De dag erna herkende ik duidelijk verschillen tussen mijn vriendinnen. Eentje sprak ik terwijl ze in de supermarkt water en eten aan het kopen was om te doneren aan de slachtoffers. Ze stuurde een fotootje van haar gezin die lunches aan het maken waren voor de reddingwerkers in de hoofdstad. Mijn yoga juf schreef heel positieve woorden in haar berichtje: ‘Alleen het goede is echt. Er zijn geen bevingen meer nu. Ik ben liefde, ik ben rust. Ik kies ervoor om rustig te blijven in het midden van deze chaos.’ Mijn andere vriendin en haar dochter waren vooral heel bang voor nieuwe schokken en vroegen mij om voor ze te bidden, omdat ze nog nooit in hun leven zo bang waren geweest.

My lifetime love

“Of all the many people we meet in a lifetime, it is strange that so many of us find ourselves in thrall to one particular person. Once that face is seen, an involuntary heartache sets in for which there is no cure. All the wonder of this world finds shape in that one person and thereafter there is no reprieve, because this kind of love does not end, or not until death.”
― Rosie Alison

In de zomer van 1987 had ik de introductieweek van de Amsterdamse universiteit gemist, want ik was met mijn toenmalige beste vriendin vakantie aan het vieren op Ibiza. Toen ik de eerstvolgende keer op een ochtend, te laat, de volle collegezaal binnen sloop en een stoeltje zocht werd ik meteen gespot door mijn lief. Na twee weken was het ‘aan’ tussen ons. Tegen mijn moeder zei ik op de dag dat ik mijn lief ontmoette dat ik de man waarmee ik zou gaan trouwen ontmoet had. Ik was pas achttien jaar! Ik loop nu al aardig naar de vijftig en ik ben inderdaad nog altijd samen met diezelfde man. Reken maar uit. Niet dat ik dat als een prestatie zie, ik heb gewoon een ongelooflijk leuke man. Die uiteraard ook zo zijn nukken heeft, maar dat terzijde. We zijn deze week dus dertig jaar samen. Natuurlijk kent onze relatie ups and downs, toch heb ik nooit gedacht: jou wil ik inruilen voor een ander. Als we de cijfertjes mogen geloven, heeft de lange relatie z’n tijd gehad. We leven langer dan ooit tevoren. Tegenwoordig zijn er veel meer verleidingen dan vroeger. Ook ontmoet je makkelijker nieuwe mensen dan voorheen. Tuurlijk wordt het dan steeds lastiger om een relatie in stand te houden. Geen idee wat nu eigenlijk ons ‘geheim’ is…. Mijn jeugdliefde en ik hebben het gewoon vaak leuk samen. Gaan veel avonturen samen aan, delen onder andere dáárdoor veel mooie herinneringen samen. Het onthouden van juist die lieve, mooie bijzondere momenten doet volgens mij wonderen voor je relatie. Op die manier de ‘score’ bijhouden in plaats van geneigd zijn alle slechte momenten van de ander te onthouden laat de balans positief uitslaan.

Overigens las ik dat vrouwen die het gelukkigst zijn met hun relatie, een overlap van negentig procent met de slaapduur van hun partner hebben. Oftewel: voor een groot deel slapen ze samen. Wetenschappers onderzochten onder 46 getrouwde stellen of er een verband was tussen hun slaappatroon en de mate van tevredenheid over hun relatie. Vrouwen die niet zo blij waren met hun huwelijk, bleken maar de helft van de tijd tegelijk met hun partner te slapen. In ons geval bevestigen we dit verband. Wij zijn beiden vroege slapers en kruipen vrijwel altijd tegelijk onder de wol. Ook las ik dat gelukkige stellen geen moeite hebben om hun genegenheid te tonen. Wij knuffelen in het openbaar en lopen hand in hand op straat. Door elkaars hand vast te houden wordt het sowieso moeilijker om ruzie te maken (probeer maar eens) en maak je minder stresshormonen aan. Ik zie om me heen dat je zelfs na drie decennia samen nog kan besluiten om uit elkaar te gaan. Mijn wederhelft en ik hebben toekomstdromen samen. Dromen over een volgende uitzending naar het buitenland en over avontuurlijke rondreizen met onze antieke Volkswagen bus. Genoeg moois om naar uit te kijken en zéker genoeg waardevols om op terug te kijken.

Een auto is maar een auto

The cars we drive say a lot about us.
- Alexandra Paul

We liepen eigenlijk al een tijdje met het idee, maar tijdens de reis hebben we de knoop definitief doorgehakt. Ik vind het heel erg jammer. Ik heb het telkens weten uit te stellen maar mijn lief vond het genoeg nu. Hij wilde geen jaar langer meer in ‘die gare bak’ rond rijden. Hij had het over onze oude Volvo die we lang geleden in Madrid gekocht hebben en toentertijd mee naar Nederland genomen hebben. Een auto met een verhaal. Volgens de buurman is onze wagen ‘cult’. De auto heeft altijd al van alles gemankeerd. Ik heb er verschillende auto ongelukken mee gehad waarvan twee in Madrid. Een keer werd de achterdeur er vrijwel uitgereden toen ik onze jongste in het autostoeltje gespte. Ik was zó boos dat ik de man achtervolgde met drie bang huilende kindjes achterin. Ik kreeg hem te pakken en het bleek een oud, trillend mannetje te zijn die zelf ook heel erg geschrokken was. Hij heeft de reparatie geheel betaald. Een andere ongeluk was op mijn eerste werkdag in de schoolbibliotheek in Madrid. Er was mist in de stad die vroege ochtend en ik zag een auto van links niet aankomen bij het oversteken. Er bleken vier zeer deftige Madrileense dames met bontjassen in te zitten. Ik was hartstikke fout en kwam ook hartstikke laat op mijn eerste werkdag aanzetten. Ondertussen is deze bolide aan het aftakelen. Dat zie ik ook wel. Het benzinedopje gaat niet meer open met een knopje. Daarvoor moet ik achterin aan een rood touwtje trekken (dat ook al een keer afgebroken is…). Het raam bij de passagier gaat al heel lang niet meer open. De radio werkt niet fijn. Ook ben ik het laatste half jaar al drie keer dezelfde lampenkap van mijn knipperlicht verloren. Elke keer koop ik weer een andere op de sloop. Hij heeft ook drie jaar stilstaand in een boerenschuur op ons gewacht toen we in Mexico woonden. We vonden hem toen heel erg beschimmeld en met een dode accu terug…

Tóch voelt het als een afscheid. Ook al is een auto maar gewoon een auto. Op het voorraam zit nog altijd de Spaanse sticker van onze woonwijk in Madrid. Naast de dagelijkse schoolritjes met Spaanstalige liedjes uit de speakers die we luid meezongen schieten me ook twee avonturen te binnen. De eerste keer dat het daar sneeuwde. Dat was uniek. Het had destijds al elf jaar niet meer gesneeuwd in de Spaanse hoofdstad. Ik had onze drie dochters extra vroeg opgehaald van school vanwege de waarschuwingen op de radio. Het was een chaos in de stad. Ik kwam op de terugweg vast te staan. Ik probeerde een weg naar boven te vervolgen, maar de Volvo glibberde van links naar rechts door de sneeuw. Ik kwam niet vooruit. Ik parkeerde de auto zo goed en zo kwaad als het kon aan de rechterkant van de weg. Manlief kwam ons vervolgens redden uit de benarde situatie. Toen we de volgende dag terug gingen stond onze bolide midden op de weg. Nooit begrepen of hij daarheen gegleden was of dat ik door de sneeuw gewoon niet goed de zijkant van de weg gezien had om te parkeren. Het andere avontuur was een paar dagen voor onze emigratie naar Mexico. De poesjes hadden op het allerlaatste moment allerlei belangrijke inentingsformulieren nodig en ik reed redelijk gestrest met de meiden naar Utrecht om een onmisbare stempel op te halen. Ik reed vrij hard door Breda om het stoplicht te halen toen een vrachtwagentje plotseling stopte voor mij. Om hem te ontwijken schoot ik met volle vaart een vluchtheuvel op. Lekke band! De man die uitstapte was een dronken Ier die zijn dronkenschap wilde verhullen voor zijn baas. Hij betaalde me contant een vergoeding uit en zette mijn reservewiel onder de auto. We hebben de Volvo een paar dagen later met het thuiskomertje gestald op de boerderij voor de drie jaren die zouden volgen. Oorspronkelijk was onze wagen een luxe uitvoering met een notenhouten dashboard en lichte lederen bekleding. Een lederen stuur. Vandaag de dag is het al lang geen luxe auto meer. Door het vele UV licht in Spanje springt de verf al van de bumpers als je er naar kijkt. Hij heeft behoorlijk wat deuken en krassen opgelopen in de jaren. Nu zijn ook de handrem en de uitlaat afgelopen maand afgekeurd voor de jaarlijkse APK keuring. De reparatiekosten liepen zo hoog op dat we eigenlijk niet meer wilden investeren - wetende dat we dit jaar nog een andere auto gaan kopen. Onze oude stationwagon, waar we onze oudste dochter dit jaar nog mee naar haar studentenkamertje verhuisd hebben, staat nu onverzekerd en afgedankt naast het huis (hij mag niet meer op de openbare weg staan). Het autokerkhof wilde intussen maar een piepklein bedragje betalen voor de onderdelen. En toen ineens zag manlief in dat het financieel een veel beter idee is om tóch nog een jaar door te rijden in ‘die gare bak’! Onze monteur is nu op vakantie, maar ik wacht edelmoedig op zijn thuiskomst. Joepie, ik hoef nog geen afscheid te nemen van onze Spaanse bolide!

Globetrotter tussen tyfoons

Go fast enough to get there, but slow enough to see.
- Jimmy Buffet

Door de benauwde hitte lukte het me niet om wekelijks een keer hard te lopen in Kroatië. Ik heb drie keer een stukje van vijf of zes kilometer gelopen. Heel vroeg in de ochtend. De enige keer dat ik met mijn lief samen liep zijn we daarna direct vanaf de pier de zee ingesprongen. Hélémaal bezweet! Precies een week na thuiskomst in Nederland had ik een leuke wedstrijd in mijn agenda staan. De eerste Urban Trail in Breda. Uniek aan Urban Trail’s in verschillende steden is dat je langs én door de gebouwen heen loopt. Onder prachtige weersomstandigheden verkenden ruim twee duizend lopers mijn stad. In het Chassé Theater mocht ik aan de ontdekkingstocht door de stad beginnen. Harde upbeat muziek en een wild enthousiaste spreker achter de microfoon zorgden voor de opwinding. De route van iets meer dan dertien kilometer voerde ons door historische en culturele gebouwen. Geweldig! Als eerste rende ik met mijn vieze gympies langs de slotmachines en speeltafels in het chique casino. Ook trappen op en af. Wat ik trouwens nog heel veel zou doen het verdere parcours. Dwars door het splinternieuwe treinstation waar we vierhoog omhoog moesten rennen naar het parkeerdek met een geweldig uitzicht over de stad. Door het oude stadhuis op de Markt waar, heel grappig, een bruidspaartje iedereen succes wenste. Ook dwars door de grote boekenwinkel vol stapels nieuwe boeken. Daar stond de - van de DWDD bekende - eigenaresse iedereen gedag te zwaaien. Ik kwam ook op veel plekken waar ik nooit eerder geweest was. Zoals de leegstaande gevangenis de Koepel, het stadsstrand, de antieke watertoren of de oude snoepjesfabriek van Faam. Heel bijzonder, maar ook heel erg zwaar. Ik kwam namelijk niet in mijn cadans van een lange afstand. Telkens wilden lopers selfies maken of moest je even wachten vanwege de smalle paadjes door een verzorgingstehuis of winkeltje. In het Karaoke Café kreeg ik ook nog een microfoon onder mijn neus geduwd, “New York, New York” van Frank Sinatra. In de normaal gesproken doodstille bibliotheek kon ik een enthousiaste gil niet onderdrukken… Ik vond de trappen naar boven het aller rottigst. De spieren in mijn bovenbenen voelden als dikke kabels… Maar mede door de aanmoediging van mijn vriendin heb ik met plezier de race uitgelopen. Gelukkig werd er steeds benadrukt dat het vooral níet om de tijd ging. Er werd ook geen tijd gemeten waardoor je echt kon genieten van het unieke parcours.

We hebben onze oudste dochter weer veilig in onze armen kunnen sluiten. Op Schiphol. Ruim vijf weken heeft ze tussen enge tyfoons in China en Taiwan gereisd. De eerst helft van haar reis samen met haar Duitse vriendin, en de tweede helft alleen. Haar vriendin werd helaas ziek en vloog terug naar Berlijn… De eerste tyfoon vond een dag voor hun aankomst in de hoofdstad Taipei plaats. Bij deze tyfoon in Taiwan zijn toen zeker tachtig mensen gewond geraakt. Voornamelijk reddingswerkers die door neerkomend puin werden getroffen. Honderdduizenden mensen kwamen zonder stroom te zitten. Hun vliegtuig keerde een half uurtje voor de landing terug naar Hongkong. Daar sliepen ze saampjes op de luchthaven in afwachting van hun nieuwe vlucht. De volgende ochtend vlogen ze alsnog vol goede moed naar Taipei. Scholen en bedrijven waren daar gesloten en vuilnisophaaldiensten en andere voorzieningen stilgelegd. Toch konden ze hun reis verder prima voortzetten. De tweede tyfoon maakte dochterlief in haar uppie mee. Ze zat in een Chinese trein die vanaf de afgelegen rijstvelden op weg naar de grote stad Guangzhou was. De trein reed met volle snelheid dwars door de tyfoon heen! Het werd plots donker, keiharde regen en harde wind. Het duurde maar een kwartiertje. Haar laatste tyfoon was in Hongkong, op weg naar huis, waar ze een dag ná de tyfoon arriveerde en nog volop in de regen terechtkwam. In die landen spreken de mensen gewoon geen Engels. Een extra uitdaging voor haar om steeds bij het verborgen hostel terecht te komen. Vooral zonder Google Maps dat daar een verboden website is... Onze stoere meid, die een onvergetelijke reis gemaakt heeft, is heel even bij ons thuis voordat ze weer naar Rotterdam vertrekt om aan haar tweede studiejaar te beginnen. We hebben prachtig zoetgekleurde souvenirs van haar gekregen en mierzoete gebakjes uit Macau gegeten. Natuurlijk hebben we haar prachtige reisfoto’s mogen aanschouwen. Wát een dappere globetrotter!