Lijstjes

Wat wij aan kennis winnen, boeten wij in aan gevoel.
- Francois René de Chateaubriand

Het is zo fijn voor je gevoel als je ver weg bent, dat je weet dat er in je huis bijvoorbeeld het toilet doorgetrokken wordt, het licht ’s avonds aangaat, het gras gemaaid wordt en in de winter de kachel aan gaat. Dat er in wezen voor ons huis gezorgd wordt en dat het bewoond eruit ziet. Zo’n twee maanden voordat ons huis beschikbaar voor verhuur zou zijn had ik twee makelaars in de arm genomen. We hadden zo nu en dan kijkers, maar het was het steeds niet. Een maand voor onze vertrekdatum werden we een beetje bezorgd “we vinden toch wel huurders op tijd?” Maar ineens, twee weken voordat ons huis vrij kwam, hadden we kijkers en hadden we plotseling drie gezinnen die interesse hadden – allemaal voor een periode van twee jaar! Het was zelfs zo erg dat toen ik na een bezichtiging de deur achter me dicht trok om naar school te fietsen een makelaar me op straat aansprak of ik de eigenaar was. Hij had mensen die geïnteresseerd waren uit The States. En dan wordt het spel binnen een paar uur gespeeld. De huurprijs wordt onderhandeld, de periode wordt gegarandeerd, opties worden aangevraagd en uiteindelijk wordt de beslissing genomen. Ik heb gekozen voor de huurder waar ik het beste gevoel bij had. De volgende ochtend belde de makelaar van één van de kijkers dat deze kijker ontzettend teleurgesteld was dat het huis haar niet toegewezen was. Ze was ook erg boos op haar makelaar dat ze er niet voor haar was die middag van onderhandeling. Jammer dat die makelaar mij daar achteraf in betrekt, ik kan daar helemaal niets mee. Het blijft toch een kwestie van gunnen en vertrouwen. De kinderen van onze huurder gaan naar de internationale school in Breda en deze school is op fietsafstand van ons huis. Ze hebben in Barcelona gewoond en hebben nu een betrekking in Antwerpen. Ik heb er een goed gevoel bij dat ze inderdaad ons huis en tuin de hele periode goed zullen verzorgen en dat voelt als een last die van onze schouders valt.

Als fotograaf ben je natuurlijk verknocht aan je camera. Ik heb onze camera al sinds de zwangerschap van Maren en ook al moest ik er toen verschrikkelijk aan wennen – ik ging destijds over van analoog naar digitaal - ik ben momenteel zeer gehecht aan dat apparaatje. Ik voel me nu ook een beetje weemoedig dat ik afstand moet gaan nemen. Hij liet me al steeds vaker in de steek. Hij las mijn fotokaartjes steeds slechter en de laatste weken kon ik er nog heel weinig mee. Gelukkig heb ik mijn betaalde fotoshoot voor een canvas kort geleden goed kunnen uitvoeren. En ik heb alle opdrachten van mijn fotovakschool af tot het examen. Ik kon echt niet meer op mijn camera rekenen. Ik heb nog geprobeerd om hem op te lappen met een spuitbus om de koperstaafjes schoon te maken, maar dat hielp nauwelijks. Mark adviseerde vanuit México om naar een fotowinkel te gaan en desnoods een nieuwe te kopen. De meneer in de winkel stelde de diagnose ‘software probleem’. Camera opsturen naar Nikon duurt 6-8 weken en sinds we dan al lang en breed in México vertoeven was dat geen optie. Om een lang verhaal kort te maken; we hebben een nieuwe camera gekocht. De opvolger van ons oude beestje. Bij de eerste bestelling belde ik er even achter aan in verband met de levertijd, ik had maar een paar dagen de tijd. En inderdaad die meneer kon me niets beloven, bestelling afgezegd en een andere fotozaak gevonden. Allicht passen mijn batterijen er niet in en ook mijn fotokaartjes hebben een ander formaat. Maar het ergste is gewoon dat ik zó moet wennen aan een nieuwe camera!

Het leek wel of de hemel huilde. Het water kwam met bakken uit de lucht. De ochtend dat de verhuizers begonnen met inpakken was het donker en het onweerde. Toen we een rondje door het huis gelopen hadden kreeg ik de opmerking dat ik alles goed georganiseerd had, dat zagen ze niet vaak. (Tja, het is al onze zesde internationale verhuizing!) Een aantal koffers, twee kennels en dozen met klusspullen stonden bij de buren geparkeerd en de rest van de koffers, toilettassen en dozen met etenswaren stonden bij elkaar op een kleed in de achterkamer. Verder was de badkuip gevuld met belangrijke papieren, sieraden en voorbereidingen voor ons feest. Er kon niets mis gaan en dat is ook niet gebeurd. Twee dagen later sloten de deuren van de zeecontainer en vertrok onze inboedel naar de haven van Rotterdam. Ik was moe, moe! Nu richt ik me op de volgende twee projecten: ons afscheidsfeest voor meer dan tachtig gasten en de disco van Inden en haar vriendin met zeventig genodigden. Dat betekent boodschappen doen en huis plus tuin versieren. Dat betekent ook glaswerk, drank en tafels ophalen en muziek regelen. Ik merk dat ik nog geen emoties toelaat, ik heb nog teveel afscheidsmomentjes in het verschiet...

Tegenslag

Waar het om gaat in het leven is: kun je tegenslag verdragen? Kun je een alternatief zoeken? Kun je relativeren?
- Frank Koerselman

De eerste poes van Mark en mij heette Chopin, roepnaam Sjoppie, en we hadden haar meegenomen naar onze eerste buitenlandse plaatsing. De poes bleef eerst nog een paar weken bij mijn moeder logeren en toen vloog ze ons achterna in een kennel naar Boston waarna ze als een echte dame met een taxi naar ons hotel in Worcester werd gebracht. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we uit de hotellift de lobby in stapten om de poes te begroeten en dat ze zowat door de tralies sprong van blijdschap toen ze onze stemmen hoorde! Ze heeft altijd een tik van die reis overgehouden. Uiteindelijk is een half jaar na onze verhuizing verdwenen op het landgoed. We hebben drie dagen gezocht en geroepen en na de politie en dierenartsen in de buurt gesproken te hebben, kreeg ik een verpleegkundige uit het dierenziekenhuis aan de telefoon. Ze vroeg waar we dan precies woonden en toen ik dat uitlegde wist ze waar onze poes gebleven was. Opgevreten door een coyote… We hadden Chopin die maandagavond (ik weet het nog precies!) niet binnen gelaten, allebei te moe om op te staan en bovendien gaf ik Inden de laatste borstvoeding voor de nacht. De volgende dag was de poes weg… Daarna hebben we met kater Woester steeds in het passagiersruim gevlogen en dat ging geweldig. Voor Woessie en onze nieuwste aanwinst Tossie hadden we voor México ook tickets voor in het passagiersruim verzorgd. Maar een maand voor ons vertrek kregen we een bericht dat naar México per direct geen katten meer in het passagiersgedeelte mogen. Dus hebben we de tickets omgezet naar een cargo-plaatsje (gelukkig was er nog plek!) en meteen een grote kennel aangeschaft. Om alles nog eens goed te checken belde ik nog maar een keer naar de Méxicaanse ambassade en daar bleek dat de poezen minimaal zes maanden voor vertrek preventief behandeld moesten zijn tegen parasieten. Die regel had ik nooit eerder gezien en de mevrouw van het ministerie in Utrecht ook niet. Ze wil de gezondheidsverklaringen van de poezen gewoon ondertekenen en legaliseren, maar ze garandeert niet dat we probleemloos de Méxicaanse douane doorkomen…. Wat is ons alternatief?

Ruim negen maanden geleden had ik deze afspraak met een zeer gerenommeerde homeopaat gemaakt (hoezo lange wachtlijsten?) en eindelijk was het zover. Ik moest er vijf kwartier voor rijden, maar daar zou ik ook veel voor terug krijgen. En inderdaad, indrukwekkend was het. Deze voormalig huisarts is al twintig jaar klassiek homeopaat, maar doet zijn diagnoses op basis van je verleden (homeopathie), bioresonantie en aura-energie. Hij wist zoveel over mij te vertellen! Over hoe ik in het leven sta, wat de rode draad in mijn leven is en hij noemde al mijn kwalen. Ik was erg onder de indruk! Wat ik ook zo bijzonder vond was dat hij - door even over mijn passie voor fotografie en de namen van onze dochters te praten - al een beeld had gevormd over mij. Hij vond de namen van onze dochters prachtig en bleef hun namen maar noemen als in een mantra. Zijn diagnose vind ik heel verrassend, hij denkt namelijk dat ik helemaal geen auto-immuunziekte heb, althans niet de ziekte waar ik nu voor behandeld word. Ik heb volgens hem een andere auto-immuunziekte waar al mijn symptomen bij horen. Ik ga een voedingssupplement slikken en dan moet ik me al heel snel anders gaan voelen. Na drie maanden gaat hij op afstand energetisch contact met mij maken en aan de hand daarvan dan zal hij homeopathische korreltjes opsturen naar México. Ik heb namelijk ook bijwerkingen op een gele koorts-vaccinatie van een hele tijd terug. En een kleine allergie tegen pollen van de hazelaar, maar daar hoef ik niet voor behandeld te worden. Tot nu toe klopt alles nog als een bus.

Met opwellende tranen door de supermarkt lopen? Voor de laatste keer deed ik mijn wekelijkse boodschappen op vrijdag. Hetzelfde eentonige rondje langs de schappen alleen nu moet ik goed nadenken, want voorraadjes hoef ik niet meer in te slaan. Sterker nog, de kelderkast moet leeg! Er mogen geen voedselwaren mee naar México genomen worden in de zeecontainer. Alle flessen wijn in de kelder, alle potjes appelmoes en groente, alle pakken pannenkoekenmeel… Vreemd dat ik die pakken heb staan, want wij bakken misschien maar twee keer per jaar pannenkoeken! Een groot deel uit de kelder kan direct de vuilnisbak in, data verlopen. Zo had ik uit Spanje wel twintig pakjes van die lekkere Chili Con Carne meegenomen en nu kan ik er twaalf weg gooien. En zo loop ik melancholisch door de supermarkt, een pak ontbijtkoek…wat heb ik die in Spanje gemist en wat zal ik die in México weer missen! Ik koop toch nog maar een pak vlokken en hagelslag ook al wonen we nog maar een week in huis. Mark heeft tijdens al zijn vluchten naar México pakken hagelslag in zijn koffer meegenomen, er staat al een aardig voorraadje op zijn werkkamer. Drop… Ai, ik krijg nu al heimwee naar mijn Hollandse supermarkt! Daarom neem ik direct acht zakken drop mee - voor in onze koffers. Ook de poezen zullen waarschijnlijk aan ander voer moeten wennen dus neem ik voor hen twee pakken van hun vertrouwde merk mee, ook voor in de koffer. Natuurlijk gaan we daar weer allemaal nieuw lekker voedsel ontdekken, maar wij weten maar al te goed hoe teleurstellend het is om ineens enorme trek te krijgen in iets Nederlands en dat dan nergens kunnen krijgen. Nu ik de kelderkast heb opgeruimd staat er een doos klaar voor alle gasten op ons afscheidsfeest, iedereen die naar huis gaat mag iets meenemen.

Als alles voorspoedig verloopt komt onze inboedel 15 juli aan in de haven van Vera Cruz!

Levenskunst

We zijn onze keuzen.
- Jean-Paul Sartre

Door het brandende zonnetje op mijn gebruinde lichaam aangestoken krijg ik énorme zin om aan een tropisch strand te liggen. Achter me de jungle en voor me het witte strand en de azuurblauwe, lauwwarme zee. Maren heeft al talrijke keren gevraagd of ze in México kokosnoten hebben om uit te drinken. Zoals mijn zus en ik deden op Jamaica…. Ik - zo’n drie maanden zwanger van onze oudste - en net ontslagen uit het ziekenhuis. Door mijn extreme misselijkheid werd ik keer op keer opgenomen in het ziekenhuis. Maar de gynaecoloog zei me dat het goed voor me zou zijn, een reisje naar Jamaica. En dat was ook zo, ook al was ik elke ochtend nog steeds misselijk. Maar na een kop thee op de kamer en een fruitontbijt bij een buffet aan het strand kon ik er weer tegenaan. Ik heb met mijn zus aan een liaan geslingerd voor een waterval langs, we hebben achter dezelfde waterval gezwommen zoals in de film Blue Lagoon en we hebben gezwommen in een rivier waar ook krokodillen hun territorium hadden. Dit is alweer bijna vijftien jaar geleden, want onlangs vierden we Anthe’s veertiende verjaardag! (zie ons fotoalbum) In reisblogs lees ik over een hippie-strand in de provincie Oaxaca, het enige naaktstrand van México. Er ligt een lange traditie waarom hier naakt over strand gelopen mag worden. Lang geleden gingen heel oude mannetjes hier zonder kleren te water om niet meer terug te keren. Zoals een kat ook een plekje zoekt om dood te gaan. Ik lees over idyllische strandjes waar je met een bootje naar toe kan en over door rotsen omsloten baaien. Ook lees ik over het mooiste natuurgebied van de Oaxacakust, een langgerekte waterplas omzoomd door mangroven en palmen aan de zeezijde. Het water is vol met pelikanen, papegaaien en ibissen. Nu we een poezenoppas hebben gevonden in Puebla gaat ons reisje in augustus naar de Atlantische kust door. Dat wordt genieten!

Elle Eggels werkte al jaren als modejournaliste en vond haar werk niet meer inspirerend. Alles kwam een keer terug waardoor haar nieuwsgierigheid verdween. Elle verkocht haar huis en bezittingen, zette het geld op de bank en kocht een enkele reis naar México. Ze zou wel zien wat ze ging doen. Een week voor haar vijftigste verjaardag zat ze in het vliegtuig, alles wat ze had zat in een rugzak in de bagageruimte van het vliegtuig. Toen ze besloot naar México te gaan, zeiden veel mensen: ”Ik zou ook zo graag op reis gaan, maar…” Iedereen heeft altijd een ‘maar’ om zijn droom niet waar te maken. Elle vindt het schrijnend: “Sommige mensen hebben liever een perfecte fantasie dan een mislukte poging. Ze durven hun dromen niet waar te maken.” Ook zegt ze: “Durf te kiezen voor wat jou gelukkig maakt. Wees niet bang voor het onbekende. Grijp de kansen die op je pad komen en ontdek wat het leven te bieden heeft.” In feite hebben wij dat gedaan door deze kans in México te grijpen. Mark was niet gelukkig in zijn toenmalige baan en dit was nodig om de switch te maken. Ik stond niet te springen op dat moment, maar ik was niet bang. In Nederland zijn we heel erg bezig met zekerheid: verzekeringen, een vaste baan met pensioenregeling, een eigen huis kopen. Maar in deze recessie zien we dat het allemaal schijnzekerheden zijn. De enige zekerheid vind je in jezelf. Het is de wetenschap dat je elke verandering in je leven aankunt, en dat je er alleen maar sterker door zult worden. Elle heeft gelijk als ze zegt dat reizen een voordeel heeft. Je leeft in het moment. Als ik reis voel ik me vrij en tevreden. De reden: reizen heeft geen toekomst. Je kunt bij de dag leven. Je kunt je geen voorstelling maken van de toekomst, want als je reist veranderen je omstandigheden steeds. Wij hebben nu al zoveel reisplannen voor als we straks in México wonen! Het moeilijkst is na twee jaar het terugkomen. Dat weet ik nog goed uit Madrid. Dan beginnen de mensen in je omgeving te vragen: En? Wat ga je nu doen? De toekomst komt met een klap terug. Maar eerst gaan we de komende twee jaar genieten: reizen, oude culturen opsnuiven, veel tijd met ons gezin doorbrengen en volop genieten van lekker eten, een heerlijk groot huis en een zomers klimaat.