Zenuwachtig

Don't try to be what you're not. If you're nervous, be nervous. If you're shy, be shy. It's cute.
- Adriana Lima

Zenuwachtig word ik ervan. Hoe meer ik rond kijk op internet hoe nerveuzer ik word… Ik ben afgelopen week mijn reisbureautje gestart. Dat is niet de eerste keer hoor. Ik heb eens een complete rondreis van vijf weken met tenten en Landrover door drie landen in Afrika georganiseerd, later nog eens zo’n lange rondreis maar dan met openbaar vervoer door Perú en Bolivia. Vorig jaar hebben we zelfstandig een rondreis door México, Guatemala en Belize gemaakt. En nu ga ik voor de vierde maal deze uitdaging aan. Drie volle weken door maar één land (een eiland eigenlijk), maar verschrikkelijk avontuurlijk! Ik heb al wat basiselementen geregeld zoals de vliegtickets en de huurauto. Laatste schijn je namelijk ruim 3 á vier maanden vooraf te moeten doen. Maar de verplichte verblijfsvisa heb ik bijvoorbeeld nog helemaal niet geregeld. Het is maar drie uurtjes vliegen vanaf México, een uur tijdsverschil, maar we gaan een heel andere wereld in. We gaan terug in de tijd. En dan bedoel ik een grote stap terug wat betreft betaalmiddelen en internet. Er is nauwelijks tot geen internet in Cuba. Geen blog, geen boekingen tijdens de reis. Er zijn internet staatskantoren in bijna elke plaats, dus met wat geduld kun je wel online komen. Daarnaast zijn er een aantal hotels en casa’s waar een openbare computer staat waar je gebruik van kunt maken. Mits de computer werkt. En de internetverbinding. En de stroom natuurlijk… En je website niet geblokkeerd is. In Cuba mag je alleen met Cubaans geld betalen dat overigens niet buiten Cuba verkrijgbaar is. Alles wat financieel aan Amerika gelinkt is mag je niet gebruiken. Geen contante dollars, maar ook geen creditcard van een bank die aan een Amerikaanse bank gelieerd is zoals onze bank. Geen Mastercard en sowieso geen doodnormale bankpasjes. Dáár word ik dus zenuwachtig van. Er wordt geadviseerd euro’s mee te nemen, Mexicaanse peso’s zijn niks waard daar. Wat een uitdaging voor ons als Nederlanders in México! Het allerhandigst is dus uiteindelijk een pak onbeschadigde eurobiljetten mee te nemen. Dat heeft twee nadelen: we hebben geen euro’s hier en kans op diefstal. Nu ga ik met de meiden nog een weekje naar Breda dus zal ik me daar ter voorbereiding maar bevoorraden met schone eurobiljetten. En zo zit ik uren onderzoek te doen om alleen maar de basiselementen te regelen van deze rondreis. Het allerleukste is natuurlijk de meest gave plekken en eilandjes te ontdekken met de meest geweldige slaapplaatsen erbij. Niet in van die grote resorts van de staat, nee bij de Cubanen thuis. Maar dat is een volgende fase van de reisplanning.

Talavera is een soort van majolica aardewerk. Dat betekent een grof en bros soort keramiek, bestaande uit gebrande klei, dat zich onderscheidt door een melkachtig wit glazuur. Authentiek Talavera aardewerk komt alleen van onze stad Puebla en de nabijgelegen dorpen Atlixco en Cholula. Dat is vanwege de kwaliteit van de natuurlijke klei dat hier gevonden wordt en de traditie van de productie. Die traditie dateert reeds uit de 16e eeuw. Veel van dit aardewerk werd versierd in alleen blauw, maar ook kleuren zoals geel, zwart, groen, oranje en paars werden gebruikt. Majolica aardewerk werd in de koloniale periode naar México gebracht door de Spanjaarden. De productie van deze mooie keramiek werd sterk ontwikkeld in Puebla vanwege de fijne klei en de vraag naar tegels voor de nieuw opgerichte kerken en kloosters in dit gebied. Formeel werd de traditie die hier ontwikkelde Talavera Poblana genoemd om het te onderscheiden van de gelijknamige Talavera aardewerk van Spanje. Waar ik overigens een taartservies van heb als afscheidscadeau gekregen van mijn vriendinnen toen we vertrokken uit Spanje. De traditie heeft flink moeten worstelen voor zijn bestaan sinds de Mexicaanse Onafhankelijkheidsoorlog in het begin van de 19e eeuw. Toen waren het aantal werkplaatsen gereduceerd tot minder dan acht in de gehele staat Puebla. Door latere pogingen van kunstenaars en verzamelaars herleefde het enigszins in de vorige eeuw. Talavera keramiek wordt meestal gebruikt om borden, kommen, kruiken, bloempotten, wastafels of religieuze voorwerpen te maken. En aanzienlijk vaak voor het gebruik van keramische tegeltjes, die worden gebruikt om zowel binnen als buiten gebouwen te versieren, vooral in onze stad. Veel van de gevels in het historische centrum van Puebla, zoals ons prachtige postkantoor, zijn versierd met deze tegels. Ze worden azulejos genoemd. Dit gebruik van azulejos getuigt van de familie of de rijkdom van de kerk, te vinden op fonteinen, patio's, de gevels van huizen, kerken en andere gebouwen. Tegenwoordig kun je prachtige serviezen kopen van deze stijl en als je de originele versie koopt, met een stempel van de maker en een certificaat erbij, betaal je een hoge prijs. Natuurlijk kun je hier in de buurt ook de illegale versie kopen. Mark en ik vonden bij toeval een winkeltje waar we de scherpste prijs gevonden hebben. Voor mijn vriendinnen van de Expat Club is het een sport om de goedkoopste winkel te vinden. En Mark en ik hebben deze gevonden. Waarom? Omdat ik heel graag een ontbijtservies van Talavera voor mijn verjaardag wilde hebben. We hebben er samen een dagje van gemaakt en hebben uiteindelijk in een dorp verderop bij een vaag winkeltje zonder muren en onder een golfplaten dak wat serviesgoed van de stoffige planken gevist. Door goed te zoeken zijn we geslaagd voor een compleet ontbijtservies! Natuurlijk kon ik het niet laten om onze verovering (voor maar één derde van de prijs!) te app’en naar mijn vriendinnen. Wild enthousiast geworden neem ik ze deze week mee naar het slonzige winkeltje. Wat zullen we met open armen verwelkomd worden!

Steamy hot Acapulco!

I'm not trying to be sexy. It's just my way of expressing myself when I move around.
- Elvis Presley

We bescheuren het van het lachen. We komen niet meer bij! We gillen, joelen en lachen. We staan op een balustrade van ons hotel en onder ons is het witte strand van Acapulco. De koperen zon gaat bijna onder in de Stille Oceaan en er schalt luide salsamuziek uit de boxen. Straks zal de volle maan tevoorschijn komen. Pal onder ons is een podiumpje met daarop een paar strakke Cubanen met mooie lijven. Ze dansen de salsa heel sexy en sensueel met ontblote bovenlichamen. Voor het podium staan zo'n honderd mannen en vrouwen in hun bikini of zwembroek mee te dansen. Dik of dun, jong of oud, iedereen danst mee. Geweldig! Dit is Acapulco op z'n best! Wij staan er met onze vrienden uit Puebla naar te kijken en verbazen ons over het schaamteloos sexy dansen. Bijna naakt, dicht tegen elkaar aan en dat terwijl ze elkaar niet of nauwelijks kennen. Adrian, twaalfjarige zoon van onze vrienden, biedt ons aan om ook mee te dansen, weliswaar voor tien peso's, maar toch. En daar staat hij in z'n uppie, in z'n zwembroek, mee te swingen achteraan in de menigte. Hij doet echt z'n best en wij joelen naar hem vanaf de balustrade. Hij gaat helemaal los door ons enthousiasme. Maakt pasjes en gooit z'n armen in de lucht. Kort voor zijn verschijning op het strand ging er een waterslang door de menigte. Iedereen werd nat gespoten. Natte, schaars geklede, gebronsde lichamen die vurig tegen elkaar aan dansen. Meiden die het podium op stappen om met de lenige Cubanen te dansen en te flirten. Love is in the air. Alle toeschouwers fluiten, joelen of klappen. Dit is Acapulco en we genieten intens.

Een spontaan weekend Acapulco. Na een autorit op de vroege zaterdagochtend door prachtige gebergten, langs diepe ravijnen en over goede snelwegen zijn we rond het middaguur in ons chique strandhotel. We kiezen meteen strandbedjes uit en iedereen gaat z'n gang: zonnen, lezen, de zee of één van de zwembaden van het hotel. Als ik naar het strand loop struikel ik bijna over danspaartjes die les krijgen in de Dominicaanse merengue, gewoon op het strand. In badkleding gehuld bewegen hun heupen soepel tegen elkaar aan. We lunchen wat later pal aan zee en genieten van de ambiance van ons hotel. (zie ons fotoalbum) De zwembaden, Spaanstalige tropische muziek uit de boxen, de in de wind wiegende palmen, de bediening en het uitzicht op de levendige baai van Acapulco met jet ski's, jachten, waterski's en bananen achter motorbootjes. In het licht van de volle maan en vele kaarsen wordt er die avond een romantisch trouwfeest gegeven op het strand. De volgende dag hetzelfde menu voor ons. We doen deze dag echter óók mee aan een volleybaltoernooi op het strand. Het zand wordt natgespoten anders verbranden onze voetjes. We maken geen schijn van kans; Matthias, ik en vier van onze kinderen. Maar de kinderen genieten volop en volgens mij hebben wij ergens ook nog een verdwaald puntje gescoord. 's Avonds lekker verse vis eten buiten de deur en als de kinderen eenmaal in bed liggen doen we nog even kort mee aan het bruisende nachtleven van Acapulco.

Acapulco, 17 maart 2014

Gelukkig?

Neem eens de tijd om na te denken over dingen waar je echt gelukkig van wordt.
- Mary Brantley

Van welke dingen word jij écht gelukkig? Van welke dingen word je niet gelukkig? De eerste dingen die mij spontaan te binnen schieten, om gelukkig van te worden, zijn chocola en een goed diepgaand gesprek met je partner of goede vriendin. Dat laatste kan ik wel wat breder trekken, want ik word sowieso gelukkig van het hebben van vriendinnen. Samen een lachbui hebben of volledige aandacht en interesse. Het delen met elkaar. Het weten dat je er niet alleen voor staat. Dat je altijd op je vriendin kunt bouwen en zij op jou. Ik koester mijn vriendschappen. En als je naar geluksfactoren kijkt om gelukkig te worden, dan staat goed gezelschap heel hoog. Hoe meer tijd je besteedt met anderen, des te gelukkiger je wordt. Sociale contacten zijn een belangrijke bron van geluk. En vriendschap vermindert stress. In tijden van stress hebben vrouwen behoefte om hun zorgen van zich af te kletsen. En dat kletsen heeft een kalmerend effect. Bovendien blijkt uit onderzoek dat ouderen met meer vrienden beduidend minder kans hebben om te overlijden dan hun leeftijdgenoten met minder vriendschappen. En qua vriendschappen scoor ik (als ik dat van mezelf mag zeggen) persoonlijk best hoog op de ladder, want ik leg makkelijk contact en ga soepel met anderen om. Ik denk eigenlijk dat dit ook een vereiste is voor een “expatvrouw” zoals ik, want ik ben al meerdere keren mijn leven opnieuw begonnen in een vreemd land. Heel eenvoudig is het om contact te maken door mensen te groeten en een praatje te maken. Lachen trekt altijd andere mensen aan. En positieve contacten verhogen weer je geluksgevoel. Op yoga leren wij tijdens het mediteren om dankbaar te zijn. Dankbaar voor alles om je heen. Het begint al om dankbaar te zijn voor je lieve partner en gezonde kinderen. En mijn ervaring met je dankbaar voelen is dat je je ook heel gelukkig gaat voelen. Geluk is een gevoel, het zit tussen je oren. Het heeft minstens zoveel te maken met hoe je denkt als met wat je overkomt. Ik ben een optimist en bijna alles wat me overkomt interpreteer ik positief. Op yoga leren we ook in het hier en nu te leven. Met je volle aandacht betrokken zijn bij wat je doet. Ook dat maakt gelukkig. Veel mensen denken "ik word gelukkig als..." (ik een mooi huis heb, een hoger inkomen, de prins op het witte paard). Maar geluk ligt in het hier en nu. Je wordt niet zozeer gelukkig van het bereiken van je doelen, maar van prettig bezig zijn met betekenisvolle activiteiten. Gelukkige mensen waarderen het geluksgevoel. Ik ben me heel bewust van geluksmomenten. Geluk is veel belangrijker dan bijvoorbeeld geld, status of succes. Het komt uiteindelijk neer op je houding in het leven en heeft weinig te maken met materialistische zaken – of het moet om chocola gaan?

Over geluksgevoel gesproken. Onverwachts en spontaan hebben we een weekend naar Acapulco gepland. Dit lange weekend zullen wij in de meest swingende, meest bekende en meest populaire badplaats van de jaren ’50, ’60 en ’70 zijn. Acapulco, de koningin onder de Mexicaanse badplaatsen. Vele beroemdheden hebben hier hun strandvakanties doorgebracht. Betoverende witte stranden, een bruisend nachtleven… Ons hotel staat pal aan het strand van de bekende baai van Acapulco. Acapulco here we come!

Geofferde kindertjes

“With endless time, nothing is special. With no loss or sacrifice, we can’t appreciate what we have”
― Mitch Albom

Door oude verstofte dorpjes rijden we. Dorpjes waar de echte cowboys nog met een cowboyhoed op een paard rijden, waar kilo’s sinaasappels nog in een oud vrachtwagentje aangeboden worden en waar de varkens in z’n geheel aan de haak hangen, buiten in het volle zonlicht. Mark, mijn tante en ik zijn op weg naar oude piramides. Mijn tante geniet van de omgeving. De eerste piramide die we bezoeken is heel bijzonder en zeker het bezoeken waard. Het bevat fresco’s van de Maya indianen die nog helemaal intact zijn. Nauwelijks verbleekt door de zon. Je ziet gedetailleerde afbeeldingen van dieren en mensen met prachtige kleding zoals verentooien en jaguarhuiden aan. (zie ons fotoalbum) Dat de fresco’s niet verbleekt zijn komt omdat deze piramide pas in 1975 per toeval ontdekt is. Daarvoor lagen de fresco’s onder het puin en ik stel me zo voor onder lagen zand waar in de honderden jaren daarna gewoon weer struiken en cactussen op zijn gaan groeien. De piramide is rond het jaar 1000 verlaten door de Maya’s vanwege aanvallen door andere indianen, de Chichimeken. Omdat de fresco’s bovenop de piramide aangebracht waren en het voor mijn tante onmogelijk was om al die trappen op te klimmen, heeft zij ze alleen op onze foto’s kunnen bewonderen. De andere piramides die we daarna bezochten zijn al drieduizend jaar oud: een observatorium, de piramide van de slang, piramide van de vulkanen en piramide van de bloemen. Deze piramides lagen twee kilometer verderop. Toen we met de auto arriveerden doken mijn tante en ik meteen een klein museumpje in en daar riepen we steeds “Oooh” en "Aaah” want er lagen tientallen intacte beeldjes, sieraden, potten, kruiken en nog meer mooie beelden en speerpunten die men rondom deze piramides gevonden had. Er was helemaal niemand, geen bezoekers maar ook geen oppasser. Buiten stonden ook grote antieke beelden geëxposeerd en door het gebrek aan bewaking waren er al twee gestolen. Mark en ik zijn samen de piramide van de bloemen opgeklommen. Deze piramide was gewijd aan de vruchtbaarheidsgoden. Er zijn stoffelijke resten van tientallen geofferde kindertjes gevonden. Na wat foto’s met z’n drietjes zijn we gaan eten in het dichtbij gelegen stadje Tlaxcala.

Toen we door Guatemala reisden afgelopen zomer zag ik de leukste gekleurde tuinstoeltjes en bankjes langs de weg staan. Ze waren van plastic waslijn gemaakt in de meest mooie en vrolijke kleurtjes. Ik zei tegen Mark dat als we ze ergens langs de weg verkocht zagen worden dan wilde ik wat stoeltjes mee nemen. En toen zagen we ze natuurlijk niet meer. En nu, afgelopen weekend, toen we van bergdorp Atlixco naar huis reden stonden ze daar. In verschillende vrolijke kleuren werden ze langs de weg aangeboden. We zijn gestopt en ik viel voor paars en oranje. Ook een blauw bankje kon mijn goedkeuring weg dragen, maar die paste gewoonweg niet meer in de achterbak van de auto. Helemaal blij ben ik nu met mijn vrolijke zitstoeltjes in de voortuin. En wie weet…rijden we nog eens terug om het blauwe bankje mee te nemen! De aanleiding dat we hier reden op deze zondag was omdat mijn tante ons uitgenodigd had voor een uitgebreide lunch op een oude hacienda in bergstadje Atlixco. Op zondag serveren ze buiten in een grote tropische tuin een buffet en dat was een festijn. (zie ons fotoalbum) Overal stonden tafels en buitenkeukentjes waar maaltijden aangeboden werden zoals pastagerechten, vlees of vis van de grill of Mexicaanse gevulde tortilla’s. Tafels vol met zalm, garnalen, salades en allerlei bijgerechten, En dan ook nog… een aantal nagerechten zoals worteltjestaart, jell-O, pudding en chocoladebonbonnetjes. We hebben er de hele middag doorgebracht. Prachtige pauwen liepen tussen de tafeltjes door en een mooie zwarte elegante zwaan zwom in een vijvertje. Wat een onvergetelijke plek! Ook onvergetelijk was dat Mark en mijn tante op de terugweg keihard André Hazes mee blèrden – met de ramen van de auto wijd open! Ik zat met onze drie meiden op één achterbank gepropt vanwege die tuinstoelen. En de meiden wilden wel ónder die bank kruipen, van schaamte…

Besje

Zij die veel liefhebben worden nooit oud. Het is mogelijk dat zij sterven van ouderdom, maar zij sterven jong.
- Arthur Wing Pinero

besje zn. ‘oude vrouw’ Besje betekent ook grootmoeder en is ontstaan uit bestje, het verkleinwoord van best. Dat weer ‘grootmoeder; oude, afgeleefde vrouw’ betekent. Bestje is een verkorting van bestemoer ‘grootmoeder’. Daarnaast bestaat er ook bestevaar ‘grootvader, voorvader’. Wij hebben nu dus een oud besje in huis. Mijn tante is echter heel erg bij de tijd, leest de krant online op onze iPad, kent veel tropisch fruit dat hier te koop is uit haar Indië-tijd, volgt mijn yoga lessen en rijdt thuis nog auto. Het is voor mij heel erg leuk om tijd met haar door te brengen, want haar geheugen heeft haar nog niet in de steek gelaten. En dat betekent dat er oorlogsverhalen op tafel komen zoals zij dat beleefd heeft en wat mijn opa en oma mee gemaakt hebben. Ze was tijdens de oorlogsjaren tussen de negen en veertien jaar oud. Ze vertelt me dat mijn oma geen ausweis had om in Den Helder te blijven wonen en daarom de ramen van haar huis dicht getimmerd had en eigenlijk illegaal daar bleef wonen met haar twee dochters. Mijn moeder is van na de oorlog. Mijn opa die bij de marine werkte zat op een onafgemaakte onderzeeboot die vanwege de Duitsers met spoed naar Engeland gevaren moest worden. Mijn opa zou alle vijf oorlogsjaren niet naar huis keren, maar uiteindelijk wel een heldenmedaille van koningin Wilhelmina in ontvangst mogen nemen hiervoor. Mijn oma had geen recht op voedselbonnen, omdat ze helemaal niet in Den Helder mocht zijn, en daarom moest mijn tante als kind elke dag de stad uit om bij de boeren eten te ritselen. Ook tijdens de ijskoude winters. Mijn oma werd helaas gesnapt en werd met haar dochters de stad uit gezet. Na een tijd in Anna Paulowna bij familie ingewoond te hebben is mijn oma heldhaftig met een vals ausweis weer terug gekeerd naar haar eigen huis. Zo hoorde ik ook voor het eerst van mijn leven dat ik Joods bloed bezit. De meisjesnaam van mijn oma blijkt een Joodse naam te zijn. Toen tijdens het tweede jaar van de oorlog de Joodse kinderen van school moesten in Amsterdam, moest mijn tante haar moeder mee naar school nemen omdat de onderwijzer vermoedde dat ze Joods waren. Mijn oma kon gelukkig verkopen dat het niet zo was, ook al was er wel een kern van waarheid. Mijn tante mocht op school blijven. Zo hoorde ik ook dat mijn oma en haar dochters bij het bombardement in Rotterdam twee straten verderop woonden van de ramp plek. Ze zijn opgevangen door een hulpdienst van de marine waar mijn opa werkte en met bussen naar Amsterdam vervoerd waar familie van ons woonde.

En zo keer ik samen met mijn tante regelmatig terug in de tijd. Ook zonder haar vertellingen keer ik terug in de tijd. We hebben samen kaarsjes gebrand in de mooie Santa Domingo kerk. (zie ons fotoalbum) Hoe mijn tante schuifelt door de gangen van ons huis, precies hetzelfde geluid als het geschuifel van mijn oma destijds in mijn ouderlijk huis. Haar stem heeft veel weg van de stem van mijn oma en zeker als ze dezelfde woordjes in haar verhaal gebruikt zoals mijn oma dat altijd deed. Zoals “kruidenier” of “afijn” om een verhaal samen te vatten. Als ik naar haar ogen, haar wangen en handen kijk zie ik die van mijn oma en ik bedenk me dat mijn moeder er waarschijnlijk ook zo uit gezien had als ze langer bij ons had mogen blijven.