Het beloofde land

Go up unto…Mount Nebo in Moab, across from Jericho, and view Canaan, the land I am giving the Israelites as their possession. There on the mountain that you have climbed you will die.
- Deuteronomy 32:49-50

We kijken uit over een woestijn. De lucht is knalblauw. We staan op de berg Nebo. De zanderige heuvels voor ons zijn amber en okergeel van kleur. In de verte ligt een oranjekleurige mist over de heuvels. Een deken van zand en stof. Nog geen vijftig kilometer verderop ligt Jeruzalem. De hoofdstad van Palestina. Het is Tweede Kerstdag en wij kijken hier uit op het beloofde land Palestina. Net zoals profeet Mozes dat ooit deed. Hij werd zelf niet toegelaten in het beloofde land. Hij stierf op deze berg. Mozes werd volgens het Bijbelverhaal overigens 120 jaar oud. Hij is hier ergens in de buurt begraven. Zijn graf is echter nog niet gevonden… Deze heilige plek voor christenen is nog voor het jaar 400 ontdekt door een Romeinse non Etheria. Ze kwam langs deze plek tijdens haar pelgrimstocht. Het kerkje hier op de berg had (en heeft) prachtige eeuwenoude vloermozaïeken! Het dorp Nebo is ondertussen een belangrijke pelgrimsplek op weg naar Jeruzalem. Heel bijzonder voelt het om met Kerstmis in een Islamitisch land op een heilige plek zó dicht bij het Bijbelse verhaal te zijn. Jordaniërs leven hier naast elkaar. Met vriendelijkheid voor iedereen, ongeacht geloof of overtuiging. De situatie hier is nu heel actueel, omdat president Trump onlangs heeft uitgeroepen dat Jeruzalem de officiële hoofdstad van Israël is - en dus niet van Palestina. Veel Jordaanse mensen voelen zich net zoveel Palestijn als Jordaniër hoorde ik. Het eerste wat ons opviel toen we in Amman aankwamen waren de mannen met roodwit geruite doeken op hun hoofd die vastgehouden worden met een zwart koord rond hun hoofd. Dit traditionele hoofddeksel wordt een ‘keffiyeh’ genoemd. Het dient als bescherming tegen kou, zon, stof en zand. De roodwitte doeken (er bestaan ook zwartwitte doeken) worden specifiek als steun voor Palestina gedragen. De agaal (het zwarte koord) werd oorspronkelijk gebruikt om dromedarissen bij elkaar te drijven. De dromedarissen die we tot onze grote vreugde even later in de heuvels zien als we in een klein uurtje van berg Nebo naar de Dode Zee rijden. Toen ik een dag eerder in Amman in een souvenirswinkeltje een Jordaans vlaggetje voor op mijn backpack zocht werd me verteld dat ze alleen de vlag van Palestina te koop hadden. Prima!

De Dode Zee bevat dertig procent zout. Een oceaan negen procent. De Dode Zee is in werkelijkheid een zee die helaas terminaal is. Het waterpeil daalt namelijk drastisch. De zee droogt op en daarom wordt de concentratie zout zo abnormaal hoog. Hierdoor ontstaan ook grote spleten in de aarde rondom de zee, zo groot dat er zelfs een vrachtwagen in kan vallen. Wij konden vanuit ons Hilton Resort and Spa, heel erg decadent, met twee liften naar beneden waar we bij het strand aankwamen. We gingen het zoute water in via een drijvend zwembad in de zee. Heel bijzonder om op je buik of op je rug te drijven zonder te zwemmen! Je voeten blijven boven water tijdens het zwemmen. Je rolt ook om. Het is alléén niet fijn om het superzoute water op je ogen, op een wondje of op je lippen te krijgen… Na het zwemmen smeerden we elkaar helemaal in met bijna-zwarte, therapeutische modder uit de Dode Zee. De klei bevat een hoog gehalte aan calcium en magnesium dat helpt tegen allergieën. Bromine zorgt voor extra relaxatie, en de bitumen hebben verjongende eigenschappen voor de huid. We voelden ons dus als nieuw nadat we eenmaal met modder ingesmeerd, óók nog een massage op het strand kregen en de modder daarna in de zoute zee mochten afspoelen. De koperen zon zakte toen al langzaam in de Dode Zee… Een bijzonder tafereel.

Sweimeh, 26 december 2017