De natuur helpt

De natuur helpt je om jezelf te zijn, want niks hoeft. Alles is zoals het is en dat is goed.
- Ilonka Heideveld

We staan stil op een soort plateau en kijken uit over een overweldigende vallei. Een heel diepe bergspleet. De bodem was heel vroeger een oceaan. Dat is nog heel goed te zien. Prachtige rotsen die geslepen zijn door kolkende waterstromen. De kleuren zijn een palet van wit, naar zandkleur naar bordeauxrood. De hemel is blauw met zwemen witte wolken. De natuur is hier zo prachtig. Ons uitzicht is geen minuut hetzelfde. Overal waar we om ons heen kijken valt onze mond van verbazing open. Prachtige uitzichten. We hebben deze ochtend het genoegen om met Ahmad, onze Jordaanse gids van 23 jaar, een tocht door deze gorge te maken. We klimmen door bergspleten en dalen af door smalle gangetjes om langzaam naar de bodem te geraken. We zien uitstekende rotspartijen zoals in de beroemde scene in de Disney film Lion King. Ahmad overtuigt ons telkens weer dat we op zo’n rots moeten lopen om van het uitzicht te genieten. Doodeng. Hij heeft telkens gelijk. Onbeschrijfelijk mooi. Eén keer staan we zo dicht bij een afgrond dat we alle vijf een beetje bang uit onze ogen kijken. Ahmad niet, hij pakt onze GoPro over en loopt naar het randje. Het filmpje is fantastisch geworden blijkt later. Na twee uur klimmen en wandelen maakt hij een vuurtje van bij elkaar gesprokkeld hout en een stapeltje stenen. Hij kookt een heerlijke bedoeïenen maaltijd voor ons. Ook een pot met sterke bedoeïenen thee. Een half uurtje later zitten we in een cirkel rondom de gevulde pannen. Met Arabisch brood eten we uit de pan en het smaakt voortreffelijk! We beseffen heel goed dat deze plek in de bergen, met zulk warm licht en met deze verse gerechten en deze aardige jongeman Ahmad heel bijzonder is.

Alleen als je niet goed ter been bent mag je met paard en wagen naar De Schatkamer in de antieke stad Petra gebracht worden. Middelste dochter heeft toevallig een zere voet. Opgelopen tijdens de wandeling door de vallei de dag ervoor. Ik mag haar in het karretje vergezellen. En zo stappen wij terug in de tijd. Minstens twee eeuwen terug. We stellen ons voor dat reizigers uit het Midden-Oosten hier verzamelden om handel te drijven. Karavanen met dromedarissen, ezels, paarden en wagens vol wierook, parelmoer, kruiden, parels en goud. Oók wij reizen nu per paard en wagen door de lange smalle opening tussen de bergen naar het belangrijke centrum van deze rijke stad. Heel erg bijzonder. We zijn zó vroeg in de ochtend, en zó snel, dat er nog bijna niemand op het belangrijke plein is. Er liggen wat dromedarissen te suffen. Er staan wat ezels, wat Jordaniërs - met hun typische shawl om hun hoofd, een djellaba aan en zwarte Arabisch kool onder hun ogen - gemoedelijk te wachten op klandizie. Ze willen je graag gidsen of met een ezeltje of dromedaris door hun stad leiden. Dochter en ik wachten echter op de rest van ons gezin (die ter paard komen) en maken ondertussen geweldige foto’s. Daarna ontdekken we met z’n vijfjes de koninklijke graven, het amfitheater, een tempel en hopen ondertussen richting het afgelegen klooster te lopen… Het klooster ligt zo afgelegen dat er weinig bezoekers komen. We lopen helemaal verkeerd en keren helaas weer terug. De meiden willen niet nóg een keer. Zij slenteren liever zelf langs de uit rots gebeitelde gebouwen. Manlief offert zich op en loopt met mij mee. We klimmen in een rap tempo naar de top. Ik zweet me dood, hijg als een oud paard maar laat me niet kennen. Ik zie deze klim als een pelgrimstocht. Met als beloning het zicht op de uit rots gehouwen façade van het klooster. Beneden in het dorp heeft oudste dochter ondertussen leuk contact met lokale kindjes. De avond hiervoor waren we óók al op het plein voor De Schatkamer. In het donker. Het pad door de bergen was toen verlicht met echt brandende kaarsjes. Op het plein stonden heel sfeervol honderden kaarsjes te branden. We gingen er tussen zitten. Alle bezoekers moesten stil zijn. Geen flits gebruiken voor foto’s. We kregen kopjes thee. Er speelde iemand Arabische muziek op een panfluit. Een verteller vroeg ons onze ogen te sluiten en ons voor te stellen hoe het hier meer dan tweeduizend jaar geleden was. De vele handelaars uit het Midden-Oosten. Een 1001 nacht sfeer... Allemaal tegelijk mochten we onze ogen openen. Er waren lampen aangezet gericht op de façade van De Schatkamer. Prachtig! Onvergetelijk!

Wadi Rum – 29 december 2017