Goed gezelschap

People will walk in and walk out of your life, but the one whose footstep made a long lasting impression is the one you should never allow to walk out.
- Michael Bassey Johnson

Achter het raam keken we de besneeuwde wereld in. Onder het licht van een lantaarnpaal zagen mijn lief en ik onze logee uit Mexico glibberen met mijn fiets. Tijdens het avondeten had hij nog trots gezegd dat fietsen hem prima af ging. En dus vertrok middelste dochter met hem op de fiets richting de bioscoop. Er was die dag wel twintig centimeter sneeuw gevallen. En het blééf sneeuwen! Er gold code rood, dus manlief en ik wilden eigenlijk niet met de auto de deur uit. Na twintig minuten belden ze of we ze alsjeblieft op konden komen halen. Ze stonden nog maar aan het einde van de straat. Tegen die tijd lag ik al slap van het lachen achter het raam. Elke keer als hij op de fiets wilde stappen ging hij onderuit. Ik had ze van fiets zien wisselen maar het mocht niet baten. Fietsen ging écht niet. Mijn lief had dezelfde ochtend winterbanden onder zijn auto laten zetten dus zijn we met die auto rustig naar de bioscoop gereden. Eerder die dag hadden we ook al onvergetelijk momenten beleefd met onze Mexicaanse logee. In het Mastbos. Ik wilde hem mee nemen naar het besneeuwde bos. Onze dochter zat namelijk de hele dag op school... Totdat ze onverwachts om twaalf uur ijsvrij kreeg! We togen met z’n drietjes naar het sprookjesachtige Mastbos en ik maakte Last Christmas-achtige filmpjes van ze. Zijn eerste sneeuwbalgevecht. Zijn eerste stappen in de maagdelijk witte, krakende sneeuw. “Het voelt aan als een vloerkleed onder mijn voeten.” En “Kijk, ik laat een spoor achter me!” waren zijn reacties toen hij met z’n speciaal aangeschafte, nieuwe snowboots in de vers gevallen sneeuw stond. Het bleef die middag sneeuwen en we bleven wandelen, lachen en sneeuwballen gooien. Het stel was helemaal wit van de sneeuwballen die raak waren. Hij zei dat hij dit nooit van zijn leven zou vergeten. Is dat niet fantastisch, dat we hem zo’n mooie herinnering aan Nederland gegeven hebben?

Ook voor ons is dit moment onvergetelijk geworden. De mensen met wie je je omringt maken je gelukkig. Hij is drie jaar lang met onze dochter goed bevriend geweest in Mexico. In een leuke groep jongelui. Jongens en meiden. Zijn beste vriend had ons deze zomer ook al opgezocht. Deze twee Mexicaanse vrienden waren samen een paar maanden op uitwisseling in Berlijn. In het restaurant in het Mastbos trokken we onze natte handschoenen, shawls en beanies uit. We trakteerden hem op een kop Hollandse warme chocomel met slagroom. Deze smaakt toch het allerbeste na een middag in de sneeuw. Zijn treinreis naar Breda was een dag eerder door de sneeuwval gruwelijk geweest. Zijn trein stond uren vast in Amersfoort. Uiteindelijk kon hij mee in een overvolle trein naar Amsterdam waar hij overstapte richting Rotterdam. Daar hebben we hem in de avond opgehaald. Terwijl het buiten sneeuwde en binnen de openhaard brandde, hebben we die avond met hem diverse Hollandse stamppotten gegeten met rookworst en uitgebakken spek. Goed sociaal contact hebben is een hoge geluksfactor. Nieuwe herinneringen samen maken was het mooiste cadeau wat ze elkaar konden geven. De dag erna is hij in z’n uppie door het zonnige, witte Breda naar het oude centrum gewandeld. Op z’n nieuwe snowboots natuurlijk. Met een fiets aan z’n hand. Dochterlief kwam hem na schooltijd vergezellen. Zo hebben ze deze paar dagen hun tijd samen doorgebracht. De volgende ochtend heb ik hem op het station afgezet. Hij treinde verder naar Brussel. Na een paar dagen reisde hij verder naar Parijs, waar zijn ouders ook heen vlogen om met hem de Kerstdagen door te brengen in Europa. Op het station benadrukte hij nogmaals dat deze laatste dagen zijn mooiste herinnering aan de vijf maanden in Europa waren. Heimelijk zag ik dat hij op z’n telefoon een close up foto van dochterlief had gezet. Hij zag mijn blik en zei toen zacht: “Dit vind ik zo’n mooie foto van haar… “ Ach.