'He who has not Christmas in his heart will never find it under a tree.'
- Roy L.Smith
December is een wintermaand van tradities. Helaas moeten veel tradities sneuvelen in coronatijd, maar deze niet. Vijf jaar achter elkaar kopen mijn vriendin en ik onze kerstboom al samen. Deze traditie begon nadat wij weer terug in Nederland kwamen wonen. Dat jaar, vlak voor Kerstmis, hadden wij onze VW hippiebus gekocht en opgehaald in Utrecht. De bus stond voor het huis en hoe romantisch is het dan om je eerste Kerstboom - weer terug in het koude, winterse Nederland - met onze droombus op te halen? Twee geurende bomen achterin en wij, twee vriendinnetjes, stoer voorin. Volgens mij was het zelfs mijn allereerste ritje ‘alleen’ in de grote bus. Vriendin en ik maakten toen ook een nostalgisch fotootje voor de bus met een kerstboom in onze armen. De jaren erna was de kampeerbus gestald in de winter, maar haalden we nog steeds sámen onze kerstbomen bij dezelfde boerderij. Met onze oude vertrouwde Volvo. Dit jaar hebben wij alleen kleine auto’s voor de deur staan. Ook niet eens een imperial om de boom ouderwets op het dak te binden… Gelukkig had echtgenoot van mijn vriendin net een grote auto gekocht en daarmee hebben we onze bomen weer bij dezelfde boer opgehaald. Zij woont niet zo ver bij mij vandaan en heeft nóg meer last van mollen dan wij in haar tuin. Ik vertelde haar dat onze kat er volgens mij laatst één opgegraven had en te pakken had gekregen. Zij maakte daar ter plekke bij de boer een grapje over de mol en ik sprong er meteen op in. ‘Meneer, weet ú misschien hoe je mollen weg kunt jagen?’ vroeg ik hem heel lief. ‘Goed dat je je rubberlaarzen aan hebt, ik neem je even mee’ zei hij. Hij nam ons mee naar een stukje modderige grond met kerstbomen. Ertussen groeiden plantjes. De kruisbladwolfsmelk. Dat is een groenblijvende vaste plant die in Nederland van nature voorkomt, zij het zeldzaam. De plant wordt een meter hoog. De plant is giftig en wordt daarom in de volksmond ook wel aangeduid met namen als heksenmelk, mollenkruid of mollenplant. De aardige boer had dit advies van zijn oude vader gekregen. En hij had nooit molshopen tussen de kerstbomen gezien. Het zou de geur van de wortels zijn die niet alleen mollen, maar ook woelratten en veldmuizen op afstand houdt. De geur zou iets van de geur van een vos weghebben, de grootste vijand van de mol. Dat geeft hoop! We kregen er ieder drie mee van de gulle man. Wel voorzichtig, want alle wolfsmelksoorten zijn giftige planten. Het sap kan irritatie aan de huid en ogen veroorzaken. Op hoop van goede zegen heb ik ze geplant!
De traditie van Sinterklaasavondje hebben wij ook dit moeilijke jaar gelukkig kunnen voortzetten. Geheel volgens de RIVM maatregelen kwamen er twee buitenshuis wonende dochters thuis en aanhang in de vorm van een samenwonend vriendje. Het werd onvergetelijk. Zoals we ook nooit vergeten zijn hoe mijn lief drieëndertig jaar geleden zijn eerste Kerst bij mij thuis vierde en het glibberige botervlootje tijden het gourmetten over het geborduurde Kersttafelkleed van mijn moeder uitstortte. Deze ongemakkelijke gebeurtenis werd jaarlijks tot in den treuren herhaald met élke Kerstviering die daarop volgde. Het werd een dierbare herinnering waarbij we nu glimlachen. Dit jaar hebben wij een nieuw verhaal kunnen toevoegen aan de familiehistorie. Hoe het vriendje van onze oudste ons eerste Sinterklaasfeest bijwoonde en binnenstapte met een schoen vol hondenpoep! We hebben alle vloerkleden moeten soppen, de houten vloeren moeten dweilen, de traploper moeten boenen - hij liep rechtstreeks met zijn surprise naar boven om te verstoppen - de hal moeten dweilen én zijn schoenzool moeten uitpeuteren en afspoelen voordat we gezellig en smakelijk konden tafelen. Eerlijk toegegeven - hij heeft het ruimschoots goedgemaakt met zijn zelfgemaakte surprise en zijn in het Nederlands geschreven en zélf voorgedragen gedicht. Na het sushi eten, waarin we voor onze kersverse schoonzoon Sinterklaasliedjes zongen, brandden we allemaal van nieuwsgierigheid naar alle surprises en wie nou wie getrokken had. Alles werd naar beneden gesjouwd en in de voorkamer tentoongesteld. De gedichten waren hilarisch. De surprises met liefde gemaakt. De cadeautjes met aandacht uitgezocht. Een heerlijke avond. We genoten allemaal van de ontspannen sfeer en de lol die we hadden. Op zo’n avond sta je zo dicht bij elkaar. Je wéét dat je een herinnering aan het maken bent en ik waardeer hoe we met aandacht naar elkaars gedichten luisteren en de cadeautjes bewonderen. Op zo’n moment ben ik trots op ze. Ik weet wie er altijd moeite mee heeft om aan de voorwaarde van minimaal acht dichtregels te moeten voldoen. Ik weet wie er moeite heeft met een idee verzinnen voor een surprise en ik weet wie er juist al weken geniet van het knutselen en het uitvinden wie wie heeft getrokken. Mijn lief timmert elk jaar iets praktisch van hout in elkaar ookal houdt hij niet zo van knutselen en zéker niet van schilderen. Op zo’n traditioneel oergezellig avondje ben ik zó trots op mijn gezin. En deze avond, waarin buiten de winterse koude zijn intrede had gedaan met temperaturen onder nul en ons houtkacheltje brandde, was ik bijzonder trots op mijn gezin waarin de familie-uitbreiding zo ongedwongen verlopen is.
