'Dat het altijd licht wordt, dat het altijd donker wordt. Wat een geluk.'
-Sigrid Sandberg
Vlak voor de harde lockdown toen de meeste winkels hun deuren moesten sluiten bedacht ik me dat dit wel eens het enige jaar zou kunnen zijn dat we op Kerstmis de héle dag in onze pyjama’s konden blijven lopen. Geen sociale verplichtingen. Oh, wat werd ik blij van die gedachte! Ik weet dat onze drie meiden dat ook de ultieme ontspanning vinden om een héle dag in je pyjama op de bank te hangen met een boek, tijdschrift of Netflix. Dus haastte ik me die middag spontaan na mijn werk naar het centrum en haalde op ’t nippertje vijf geweldige Kerstpyjama’s. Mooi ingepakt legde ik ze onder de Kerstboom. Op Kerstavond na de dis werden ze enthousiast uitgepakt. Meteen wisselden we allemaal van fancy dress naar cozy pyjamas. En dat bleef zo tot de volgende Kerstdis! Op Kerstochtend geniet ik er altijd van om, als iedereen nog slaapt, de ontbijttafel prachtig te dekken met een chique tafelkleed, ons Kerstservies uit The States, servetten, mooie glazen, bij de kinderen een prachtig ingepakt Kerstcadeautje op hun bord, kaarsen en schalen vol vleeswaren, zoet beleg, warme broodjes, croissantjes en wentelteefjes. De keukendeur heb ik sinds het voorjaar dagelijks open in de vroege ochtend. In de winter staat hij ook open. Vaak tijdens zonsopgang, dan is de lucht volgens de Ayurveda gevuld met prana, levensenergie. We brunchten Kerstochtend tot in de vroege middag. Ondertussen wat cadeautjes uitpakken, gezellig kletsen, nog een kop thee of koffie en een spelletje. Het Kerstdiner deden we die dag wel op chique. We kookten in Kerstpyjama, bereidden de tafel voor, staken de openhaard aan en vlak voor het eten hadden we ons stuk voor stuk omgekleed en ons haar netjes gedaan. De avond eindigde met een zoete Kerstfilm met z’n allen voldaan onderuit op de bank. Mijn lief beweegt zich soepel mee met de vrouwelijke Kerstverlangens van zijn gezin. Soms kwam hij zelf met een wild idee. Kerstavond kwam hij ineens het huis inlopen met de sjoelbak onder z’n arm. Toen we heel zen mandala’s aan het kleuren waren aan de Kersttafel bleek mijn nieuwe loep alleen aan de tafel geklipt te kunnen worden. Mijn lief timmerde en zaagde er op los in z’n Kerstpyjama in de tuin en kwam daarna terug met een stevige houten voet voor de loep. Hoe lief! Tweede Kerstdag wilde hij toch wel even uitwaaien na zo’n verschrikkelijk luie Kerstdag op de bank. Van het zalige niksdoen kun je kennelijk ook moe worden.. Met z’n allen in de auto van oudste dochter naar het Haagse strand. Het was maar amper vijf graden, het miezerde en waaide hard. Onze kleding werd kletsnat. We hebben een half uur heen en een half uur terug gewandeld langs de kustlijn. Vlakbij de boulevard bestelden we bij een bakkertje de meest hemelse romige, warme chocomel die ik in jaren gedronken had. Dit was een Kerst in lockdown, maar voelde alles behalve locked down…
Een dijkje vol wandelaars. Een hefboom die omhoog stond. En onder aan de dijk een volle parkeerplaats met auto’s. De routebeschrijving gaf aan dat we nog een stuk verder moesten rijden dus reden we brutaal langs de hefboom over de min of meer afgesloten weg. Na bijna twee kilometer zagen we nog een laatste mogelijkheid om te parkeren. Er stonden vier auto’s en de boswachter had er ook z’n bus geparkeerd. Dit was de plek waren we moesten zijn. We waren op weg naar een laarzenpad in nationaal park De Biesbosch. Dit pad dat in de winter deels onder water staat ligt op de Deeneplaat. Een zandplaat beplant met wilgen om wilgentenen te oogsten. En nu een prachtig gevarieerd natuurgebied. We hadden allemaal onze rubberlaarzen aan getrokken die we ooit aanschaften voor een week op Texel waar we destijds een wandeling door het griend van de Waddenzee gingen maken. Daar leek het onderweg ook af en toe echt op. Onze laarzen zogen zich vast in de modder. Een zuigend geluid. Ik gleed meerdere malen zijwaarts van het paadje af het rietmoeras in. Soms moesten we kleine kreekjes of ondiepe lagunes oversteken met onze laarzen door het water. Eén oversteek was te diep voor mijn laarzen. Ik mocht op de rug van mijn lief springen. Hij grapte halverwege dat hij zijn evenwicht verloor, maar zó stevig hing ik nou ook weer niet aan z’n rug. Dus ik gilde het uit. ‘Stoppen! Nu! Ik val hoor!’ De meiden aan de overkant kwamen niet meer bij van het lachen. iPhone in de hand wat een hilarisch filmpje opleverde. Een groot deel van de wandeling ging langs een ruig wilgenvloedbos. Prachtige uitzichten met knotwilgen tegen het licht van een ondergaand winterzonnetje. Het was een wandeling van zo’n zeven kilometer en zo anders dan het Mastbos of de Galderse heide waar we zo vaak komen. We vonden het allemaal een heerlijke middag met net wat extra’s door al de glibberige modder en avontuurlijk hoog water. Terug in de auto van onze dochter trok mijn lief bij iedereen zijn smerige modderlaarzen uit en stapte hij als laatste achter het stuur op z’n sokken. Thuis maakten we warme chocomel van een fles uit het Kerstpakket. Koekjes en marshmallows kwamen uit hetzelfde Kerstpakket te voorschijn. Een heerlijk winters uitje was het dat we als coronaproof alternatief hadden gekozen. Ookal was het natuurlijk niet zo avontuurlijk als het dagje Winter Efteling dat we eigenlijk op de kalender hadden staan…
