Can you sing with all the mountains?
Can you paint with all the colors of the wind?
- Judy Kuhn
Alleen lig ik in de hippiebus onrustig te woelen. Er is een mug in de bus die me mateloos irriteert. Ik heb de achterklep dicht deze nacht vanwege de verwachtte regen. Heel onwennig, want dat doen we eigenlijk nooit. Mijn hart gaat onrustig tekeer. Ik ben absurd wakker. De uren ervoor heb ik meegedaan aan een cacaoceremonie. Dit eeuwenoude ritueel, afkomstig uit Midden- en Zuid-Amerika, wordt gezien als de ultieme hartopener en brengt een hele bups voordelen met zich mee. Mijn vriendin en ik grapten giechelig de hele middag dat we flink gingen trippen die avond. Beiden nooit eerder aan zo’n ceremonie mee gedaan. We wisten totaal niet wat we moesten verwachten. Behalve misschien dat een cacaoceremonie een positieve, helende ceremonie is die je kan verbinden met je intuïtie en je hart opent. De ceremonieleider was een charismatische man met lang haar, hoedje op en een gitaar op schoot. Zijn vriendin zong ook mee. Spontaan speelde een violiste ook mee. Prachtig. We zongen gezamenlijk mantra’s om moeder aarde te eren. Ik kreeg een flashback van de liederen die ik vroeger zong in een klein kerkje toen ik een jonge tiener was. Ik ging daar zonder ouders of vriendinnen heen. Ik vond het een heerlijk gevoel om daar samen te zingen. Ik had op mijn kamertje zelfs een cassettebandje vol christelijke liedjes van Elly & Rikkert.... De verbinding en geborgenheid die ik voelde deze avond deed me terug naar die kindertijd gaan. We kregen allemaal een bekertje uitgereikt met chocolademelk van rauwe cacao. We zongen een mantra met het woord Namaste terwijl we iemand (die we uiteraard niet kenden) diep in de ogen moesten kijken. Sommige aanwezigen stonden op om te dansen. Na de ceremonie gingen mijn vriendin en ik in de hottub die naast het meertje stond. Onder de blote hemel. Daarna gingen we lekker warm en loom ieder in onze eigen kampeerbus slapen. Dachten we. Mooi niet. De volgende ochtend bleek dat we allebei nauwelijks een oog dicht gedaan hadden.... Een dag later kwam de ceremonieleider toevallig bij ons aan de ontbijttafel zitten. Ik complimenteerde hem eerst met de mooie ceremonie en vertelde toen mijn ervaring van niet kunnen slapen. Dat klopte als een bus volgens hem. Stofjes in de cacao zorgen ervoor dat je bloedvaten verwijden en dat je heel helder wordt. Een gevoel van euforie en het boost je creativiteit. De stofjes in de cacao veroorzaken een explosie aan dopamine en serotonine in je hersenen. Het hoge magnesiumgehalte is goed voor je hart, en cacao bestrijdt mogelijk infecties in het lichaam. Hij zei aan de ontbijttafel dat we eigenlijk beter hadden kunnen gaan dansen of bij het kampvuur op het strandje muziek hadden kunnen gaan maken. Hij bedankte me wel dat ik het weer onder zijn aandacht bracht. Hij ging er zonder meer van uit dat alle bezoekers dat ondertussen wel wisten. Dat zal best, behalve die twee groentjes die voor het eerst meededen!
Ik zit in de regen. In m’n uppie. Zonder jas. Zonder schoenen. Mijn benen onder de opgedroogde modder. Mijn armen ook trouwens. Op een boomstronk in het bos. Even daarvoor ging het hard waaien en tuurde ik in stilte lang naar de boomtoppen. In de verte zie ik het contour van een blote man. We zitten niet te mediteren. We nemen waar. De geluiden van het bos. De wind. De regen. De vogels. Het kraken van bomen. Het ruizen van de blaadjes hoog aan de bomen. De diertjes die over de grond kruipen. Ik doe mee aan een workshop bosbaden. Bij een boswandeling wandel je meestal vrij snel en let je niet echt op je omgeving. Tijdens een bosbad vertraag je dus heel bewust en neem je de omgeving op alle mogelijke manieren waar. Ruik de bladeren en de bosgrond, luister naar de vogelgeluiden, voel de boomschors, pak een handje bosgrond en je kunt ook gewoon ergens gaan liggen. Op blote voeten gaan we deze ochtend het bos in. Dat was nog niet zo indrukwekkend, want mijn vriendin en ik hadden voorgenomen alle vier festivaldagen op blote voeten te lopen. We moesten telefoons en horloges achterlaten op de camping. Eerst smeren we ons aan de rand van een vennetje in met modder. Onze zeepgeur moet weg. Armen, benen. Sommige smeren hun gezicht vol. We mogen door het gras rollen, ons haar erin schrobben. Ik doe mijn hoed af en ga op m’n rug liggen in het gras. We lopen met vossenpasjes (zonder te kraken) door het bos. We mogen eigenlijk niet omlaag naar onze voeten kijken, ‘want dat doen bosdieren ook niet’. Mijn vriendin stapt met haar blote voet prompt op een naaktslak. Ik had al veel slakken waargenomen dus ik spiekte toch af en toe naar beneden. Wanneer we in het bos in een cirkel zitten legt Janneke, de gids uit dat we het best op onze blote kont kunnen gaan zitten. Huid droogt sneller dan kleding. Ik houd mijn lange hippierok lekker aan en vindt gelukkig een plekje op een omgevallen boomstronk. Enkelen trekken inderdaad hun slip uit om op de natte bosgrond te zitten. We verspreiden ons allemaal met vossenpasjes. Janneke stelt voor dat wie écht ultiem wil bosbaden zijn kleding uit doet. Er werd ons gevraagd om iets terug te geven aan de aarde. Als je moet kun je plassen op je plekje, anders kwat spugen. Een jonge moeder laat gekolfde moedermelk achter. Na een tijdje helemaal alleen bosbaden worden we gelokt met het afgesproken pauwengeluid en lopen we daar ieder doodstil op af. We moeten ook iets meenemen voor in het kampvuurtje of op het altaar. Ik neem een broos takje met zaaddoosjes mee. In een sharing circle delen we één voor één onze ervaringen. Ik woon al vele jaren naast een groot bos, ik kom er wekelijks om hard te lopen. Zó bosbaden als Janneke me geleerd heeft had ik nooit eerder gedaan!
Wouwse Plantage - 6 september 2020
