"Gardens are not made by singing 'Oh, how beautiful' and sitting in the shade."
- Rudyard Kipling
Onze buurman houdt van leuke, nieuwe gadgets. Deze zomer had hij voor zijn vader, die zijn tuin onderhoudt, een elektrische onkruidbrander gekocht. Buurman vond het machtig mooi. Zonder te bukken en zonder gif verdween het onkruid van de oprit. Enthousiast legde hij zijn oude vader uit hoe de gadget werkte. Zijn vader bleef toch liever bij zijn oude vertrouwde methode, zo’n keiharde borstel op een steel. Ikzelf heb van zo’n harde veger nooit het voordeel gezien. Ik hark alleen maar de voegen tussen de tegels vandaan. Chemische onkruidverdelgers zijn een ‘no go’ in onze tuin met poezen en terugkerende padden. De padden eten namelijk van het onkruid en drinken regenwater uit de tuin. Dus kniel ik elk voorjaar op mijn knieën en trek met mijn blote handen de plukjes gras en onkruid uit het terras. Ik moet toegeven: het wordt ook een soort verslaving. Regelmatig zit ik relaxt op mijn tuinstoel, zie wat hoger onkruid groeien en kan het niet laten dat met wortel en al eruit te trekken. Zo ben ik de hele zomer eigenlijk bezig om onkruid te spotten. Mijn lief was nog wel een keer voorzichtig over de gadget van de buurman begonnen, maar daar moest ik niks van weten. Laatst hadden ze dus een elektrische onkruidbrander bij de Aldi in de aanbieding… Ik nam hem toch maar mee. Je hoeft de duurzame brander maar enkele seconden op het onkruid te richten waardoor het onkruid uitdroogt en uiteindelijk afsterft. Heel efficiënt dus. Bij het met de hand verwijderen blijven er vaak sporen van het onkruid achter die ervoor zorgen dat het onkruid weer terugkeert. Dat zie ik wekelijks gebeuren. Vechten tegen de bierkaai. Onkruid kan juist definitief verwijderd worden na enkele behandelingen met een onkruidverbrander. Zeggen ze. Dat je geen chemische verdelger gebruikt vind ik het meest waardevolle pluspunt. En een elektrische heeft dan natuurlijk als voordeel boven een gasbrander dat je niet met gaspatronen of -flessen hoeft te zeulen. De eerste keer was pas een week na mijn aankoop vanwege de regen. Hij mag niet gebruikt worden bij nat weer. Je zag eigenlijk niet veel gebeuren. Ik voelde warmte bij mijn voeten. En soms zag ik iets een beetje gevaarlijk oranje oplichten. Het hielp wel. Nu de zomer al bijna voorbij is en nieuwe klussen liggen te wachten zoals de dakplataan terugsnoeien naar zes kale stompen en de beukenhagen een metertje terugsnoeien ben ik weer begonnen. Een mooie warme, droge dag. Drie klusjesmannen op het dak. Ik beneden in de achtertuin met de duurzame en ecologische onkruidbrander.
Nieuwe studenten hebben het zwaar. Zonder gala en examenfeesten hun diploma op zak gekregen. Zonder sociale introductieweek starten met je nieuwe studie. Nauwelijks contact met de andere eerstejaars. Nauwelijks fysiek aanwezig in het universiteitsgebouw. Onze oudste heeft amper een idee wie haar medestudenten zijn. Wel wordt er geacht samen te werken in projecten…op gepaste afstand natuurlijk. Tweede dochter kent haar studiegenoten wel, maar ziet ze spaarzaam. Er wordt niks sociaals georganiseerd vanwege corona regels en teamsporten komen maar net van de grond. Met online colleges besteedt ze heel erg veel tijd alleen op haar kamertje. Geen zinderend studentenleven… Ons nichtje is dit semester in Breda haar studie gestart. Ze heeft precies één ochtend in de week praktijk op school. Ze kent eigenlijk niemand van haar studie. Ze heeft amper feeling met de studie. Hoe kan dat ook anders? En hoe houd je het dan vol? Op kamers bij een hospita. Voor de zomer waren mijn lief en ik hartstochtelijk doende een studentenhuis te kopen. Ik had een studentenflat te koop gezien op tien minuten fietsen van ons huis. Hoe praktisch als er eens een kraan zou lekken of een deur zou klemmen. Het huis werd al bewoond door drie studentes. Jammer voor ons nichtje. Voor ons juist wel fijn om zo rustig op te starten. Ze kozen sowieso onderling hun medebewoonsters. Met ons kleine hypotheekje waren we aan het rondkijken naar creatieve manieren van beleggen. Dit studentenhuis leek mij het einde. Het huis had drie ruime, lichte slaapkamers, een gezamenlijke huiskamer en ze hielden het goed bij. Breda is sinds een jaar een internationale universiteitsstad. Er is echter een tekort aan studentenhuisvesting. Bredanaars worden gestimuleerd een student in huis te nemen. De gemeente wil geen studentenhuizen in rustige woonwijken. Zo worden nagelnieuwe studentencomplexen gebouwd om de jongelui een beetje te verenigen. Ze geven nauwelijks verhuurvergunningen af. De eigenaresse van het studentenhuis waar wij onze pijlen op gericht hadden had een vergunning en ze beloofde dat ze zonder problemen een verlenging zou regelen voor de komende vijf jaar. Het duurde maar, en duurde maar. Tussendoor hadden we wel contact. Plots kregen we een telefoontje dat het huis aan een belegger verkocht was. Binnen twee dagen verkocht. Ik was even verbouwereerd. Teleurgesteld. Ook boos op de makelaar, want wij hadden toch zeker ook nog een bod mogen uitbrengen als een huis onder bod staat? We gingen op zomervakantie en hebben het van ons af kunnen zetten. Een ander appartement of huis kopen voor dit doel is hier vrijwel onmogelijk. Onlangs reden we langs ‘ons’ studentenhuis. Het bord ‘Te koop’ hangt nog steeds aan het raam. Ik gok dat de eigenaresse tot nu toe helemáál geen verlenging heeft kunnen regelen…
