"Ritual and ceremony are powerful bonding tools. They result in a sense of community, a feeling of unity far beyond what you might expect."
- Del Suggs
Ik moest echt wel even loskomen van de bubbel waarin ik leefde. Ergens heel ver weg. De bubbel van het spirituele festival. Tijdens de closing ceremony werd er al genoemd dat we na moesten gaan denken over wat we mee wilden nemen naar het échte leven. Ons eigen leven. Toen ik na vier dagen wegreed van het festivalterrein, in m’n uppie in onze oude Volkswagenbus, begon ik daar direct mee. Mijn vriendin en ik werden beiden gefilmd rijdend in onze oude bussen. Twee stoere vrouwen achter het stuur. Waarschijnlijk beelden voor de laatste scene van de documentaire die gemaakt wordt als promotiemateriaal… Er was zoveel met me gebeurd deze vier dagen. Een reis naar binnen. Emoties. Tranen. Helderheid. Verdriet. Dankbaarheid. Liefde. Zelfconnectie. Inzichten. Zoveel nieuwe ervaringen! Ik ben bij prachtige concerten geweest. Een concert waarbij we ons eigen lied maakten. Een mooi geleide meditatie waarna een ieder tegelijkertijd met gesloten ogen moest zingen wat hij of zij tijdens de meditatie zag. Een geweldige zangeres die daar een geheel van maakte door prachtig klassiek er doorheen te zingen waarbij de tranen over mijn wangen biggelden. Ik vermoed bij ons allemaal. Het raakte mijn ziel. Er is tijdens die dagen zoveel vertrouwelijks en intiems gedeeld met elkaar. Ik ben veel dichter bij mijn gevoel gekomen. Ook de eerste week thuis zaten mijn tranen hoog. Het resoneerde nog lang na…. Ik had daar een massage van een mooie jonge vrouw die heldervoelend is en zij vertelde mij wat ze voelde. Haar massage paste ze daar op aan. Zo helend. Ik heb ook veel praktische inspiratie opgedaan uit de drie vegan maaltijden per dag. Na onze zomervakantie was ik een beetje begonnen met minder brood en aardappelen en juist meer peulvruchten en soepen klaar te maken. Hun heerlijke vegan recepten moedigden mij aan hiermee door te gaan. Na thuiskomst had ik meteen een liter havermelk gekocht en chai thee om hun niet te versmaden Chai Latte van de strandbar na te bootsen.
Lol hadden we ook natuurlijk. Ik heb daar verschrikkelijk gelachen met m’n vriendin. Ik zat op een smal wiebelig bankje vroeg in de avond te eten en tegenover mij zaten mijn vriendin en een vrijwilligster van het festival. Er speelde iemand muziek op de achtergrond. Ik vertelde hun een ervaring van mij op Texel toen ik met mijn vriendinnetje aan het liften was destijds - we waren zestien jaar. We werden vanuit een auto met open deur bedreigd met een pistool. Ik ging zo op in mijn verhaal dat toen ik vertelde dat ik terugdeinsde ik dat ook deed op het onstabiele bankje. Het bankje wankelde, ik verloor mijn evenwicht en daar lag ik. Op de grond. Met een hoop kabaal, want mijn tasje met bestek en plastic serviesgoed viel ook mee op de grond. Iedereen keek naar me. Ik bleef rustig zitten. De vrijwilligster stond galant op om mij een hand te geven, maar toen ik mijn schoudertas optilde viel alles er pardoes uit. Zij riep al proestend keihard iets over een maandverband, maar het was een lichtblauw papieren mondkapje! Ik heb er een flinke blauwe plek op mijn bil aan overgehouden. Ik heb ook tot tranen toe gelachen toen mijn vriendin en ik thee wilden zetten bij onze bussen en we geen water bij ons hadden. Ik bietste bij de buurman in een pipowagen wat water uit zijn jerrycan. Hij liep heel attent met me mee naar de bus van mijn vriendin. Daar stond de waterkoker. Zij zat binnen. Het gordijntje voor de open geschoven deur was zorgvuldig gesloten. Ineens hoorde ik mijn naam van achter het gordijntje fluisteren. ‘Anja… Ik zit even op m’n WC…’ fluisterde ze zacht. Ik kwam niet meer bij! De buurman trouwens ook niet. Zij zelf ook niet. De hele middag schoten we opnieuw in de lach om dat onhandige incident. En nóg kan ik er om lachen. Minder lachwekkend waren de splinters in mijn voeten. Van het bosbaden vermoed ik. Vieze voeten met zwart eelt op mijn hielen. Ik stelde notabene zélf voor om vier dagen op blote voeten te lopen. Een suggestie van mijn Mexicaanse yogajuf om te blijven aarden daar. Soms zulke koude voeten van het natte gras of blubber… De inrichting van het festival bestond uit tenten met veel dekens, kleedjes en kussentjes. Ik had mijn schapenvacht natuurlijk mee om samen op te zitten tijdens ceremonies en concerten. Ook mijn yogadekentje om warm om me heen te slaan. Vroeg in de ochtend en in de avond kon het nog best fris zijn. Om diezelfde reden had ik ook mijn comfy, dik gebreide Mexicaanse vest met houtje-touwtje sluiting mee. Elke tipitent, yurt, grote tent en hang out op het strand was vergeven van de kleedjes, schapenvachtjes, matrassen en kussens in bonte kleuren. Toch mocht het allemaal niet baten tegen muggenbulten. Ik kwam zelfs thuis met een enorm grote dazenbult op mijn onderbeen…
