"Een moeilijke tijd creëert geen helden. Het is tijdens moeilijke tijden, dat we de held in ons ontdekken."
- Bob Riley
‘Je weet wat ik ga doen, toch?’ vraagt de dame heel vriendelijk aan me. Ze heeft een plastic schort om, plastic handschoentjes aan en een doorzichtig plastic masker op. Ze geeft me een papieren zakdoekje aan als ik mijn autodeur open in de corona teststraat. Drie dagen ervoor werd ik vlak voor ik wilde gaan koken gebeld door mijn werk. Mijn bejaarde client, waar ik om de dag kom, is door een met covid-19 besmette zorgmedewerkster geholpen. Ze heeft hem een week eerder bijgestaan met douchen, aankleden en zijn steunkousen aantrekken. Binnen anderhalve meter dus en zonder mondkapje. Ik was die bewuste ochtend ook wat later in hetzelfde huis. Meneer moet na dit nieuws meteen in thuisquarantaine en ik mag hem daarom niet bezoeken. Ik ga de volgende ochtend nog wel even langs om hem een belegd broodje van de bakker voor zijn lunch te brengen. Ik blijf halverwege de trap staan. Heb mijn mondkapje vanzelfsprekend op en een plastic handschoentje aan om zijn bankpas aan te nemen. Zolang ik geen klachten heb mag ik blijven werken bij mijn andere cliënten. Ik heb echter beginnende keelpijn die vrijdagochtend. Wanneer ik zaterdagochtend weer met keelpijn opsta bel ik naar mijn werk. Ik moet een coronatest laten doen. Wij mogen met kwetsbare senioren geen risico’s nemen natuurlijk. Ik bel het speciale nummer voor zorgmedewerkers en een half uur later heb ik een afspraak voor zondagochtend om kwart over acht. In de tussentijd mag ik niet naar buiten en moet ik natuurlijk anderhalve meter afstand houden van mijn huisgenoten. Afspraken worden afgezegd. Ik heb die nacht slecht geslapen. Ik kleed me heel stilletjes aan, eet mijn ontbijt, poets mijn tanden en stap in de auto. Mijn lief wil graag mee. Beiden een mondkapje op, hij zit achterin. Raampje op een kier. We rijden in het donker weg. Het regent. Het is doodstil op straat. De teststraat bij het NAC stadion gaat nét open. Ons autootje is tweede in de rij. We zien de GGD-medewerkers aan komen lopen. Ik heb de e-mail met de QR code, mijn sofinummer en mijn loonstrookje op mijn telefoon mee om te tonen dat ik in de zorg werk. Het gaat allemaal heel vlot en gestroomlijnd. Voor ik het weet sta ik al met mijn autodeur open bij de dame die me een zakdoekje aanbiedt om mijn neus te snuiten. Vervolgens staat ze met een houten stokje klaar om mijn keel te schrapen. Ik heb nauwelijks tijd om zenuwachtig te worden. Ik kokhals en dan heeft ze alweer ze alweer een ander staafje om in mijn neusgat te prikken. Met een foldertje word ik naar huis gestuurd. Mondkapje weer op. Een diepe zucht om de spanning los te laten zorgt ervoor dat mijn brillenglazen meteen beslaan. Het is nog heel vroeg. Een waterig zonnetje doet hard z’n best door te breken. Na een lange, saaie zondag lees ik de volgende ochtend de uitslag. Ik heb geen corona. Mijn lijstje met alle contacten van de afgelopen dagen kan ik weg gooien. Ik ga gewoon naar mijn werk alsof er niks gebeurd is. Alleen een nulmeting, een schone lei.
Wie komt er wel eens op het dak van een huis? Sinterklaas natuurlijk. En onze schoorsteenveger ook. In onze slaapkamer op zolder kwamen bruine vochtplekken tevoorschijn onder de schoorsteen. Van buiten konden we zien dat de voegen van de schoorstenen er slecht uitzagen. Er miste ook een steentje ergens. Ik had voor de zomer een offerte aangevraagd bij een voegersbedrijf voor gevelonderhoud en we schrokken enorm van de prijs. Er zat ook de huur van een hoogwerker in verwerkt. De schoorsteenveger kwam onlangs langs voor de jaarlijkse schoonmaakbeurt en hij kende mensen die het voor ons wilden doen voor een vriendschappelijk prijsje. Zo kwamen diezelfde week nog een paar stoere knapen aan de deur. Ze klommen vloeiend als freerunners over ons dak. Ze hadden daarbij helaas wel een antieke dakpan laten sneuvelen. Er was veel werk aan de winkel zagen ze. Ook waren ze vertrokken en vergeten één dakpan netjes terug te leggen. Een van de kerels moest op zaterdagavond daarom onverhoopt van zijn camping terugkomen vanwege de voorspelde regen. Ze begonnen een paar weken later aan de klus. Onze buurman deed ondertussen ook mee aan de opdracht. Het zag er eigenlijk nóg slechter uit dan de mannen dachten. Het zink moest bij een schoorsteen vervangen worden. Ze hadden met de hogedrukspuit de drie schoorstenen gereinigd. De ramen en tuin lagen vol modder, stof en gruis van het dak. Niemand had er aan gedacht dat het reinigen bij ons huis, vijfentachtig jaar oud, een kleurverschil zou kunnen opleveren. Het viel uiteindelijk gelukkig mee. Het bleek dat geen van de drie werkmannen kon voegen zoals ons huis gevoegd is. Namelijk met een terug gehouden voeg. Ze voegden de schoorstenen dus met een snijvoeg dat er wel degelijk anders uitziet. Oók op die grote hoogte. Samen afgesproken dat ze de zijde van de schoorsteen aan de lange kant van ons huis niet zouden voegen. Om het verschil in aanzicht zo klein mogelijk te houden. De hele klus kwam mij allemaal een beetje chaotisch over. Niet zo goed voorbereid misschien? Ze deden het allemaal naast hun dagelijks werk. Ze kwamen op de gekste tijden werken. Een dakpan hoorde ik luidruchtig over het dak glijden en kapot vallen naast het huis… Ze hadden wel veel plezier en lol met elkaar. Ze waren supervriendelijk tegen mij. Ik verzorgde ze met kopjes koffie en blikjes cola. Ik zorgde voor elektriciteit en luisterde beleefd naar hun verhalen met Brabantse tongval, waar ik soms de helft niet van verstond. Op onze schoorsteen is een gaasrooster tegen kauwennesten geplaatst. De nokvorst hebben ze opgevuld met pasta zodat er geen regen meer door kan lekken. Na ruim anderhalve week met rommelige werktijden en regen was de klus geklaard. Alleen nog een keer bij droog weer impregneren. De stoere knakkers verzekerden ons dat ze goed werk hadden geleverd, want zo zeiden ze met een glimlach ‘de bevriende schoorsteenveger zou hun werkresultaat volgend jaar bekijken’.
