There is nothing left to worry about, the sun and her flowers are here.
- Rupi Kaur
Na bijna vier maanden fiets ik eindelijk weer in de vroege ochtend naar mijn yogaschool. Een waterig zonnetje schijnt. Ik heb al die maanden in quarantaine online lessen gevolgd op een schapenvel in mijn huiskamer. Ik vind het eerlijk gezegd best spannend allemaal. We moeten inchecken via een nieuwe ‘app die ik op mijn telefoon gedownload heb. Ik heb nooit eerder mijn mobieltje mee naar de yogales genomen. Eenmaal binnen natuurlijk eerst handen wassen met alcohol. We hebben dezelfde ingang als vroeger, maar een andere uitgang zie ik. En het grootste verschil vind ik is dat we eigen materiaal mee moeten nemen naar de les. Ik had alle yogamatjes die ik in de loop van mijn leven opgespaard had een jaar geleden weg gegeven aan de kringloop. De tassen erbij. Gelukkig kon ik bij mijn yogaschool gebruikte matjes kopen. En blokken. Nu weer op zoek naar een grotere tas om alles wekelijks mee te slepen op de fiets… Ook heb ik mijn eigen fleecekleedje mee voor de savasana na de oefeningen. De ultieme ontspanning. Het roomwitte, zachte dekentje met logo heb ik vorig jaar van mijn Mexicaanse vriendin gekregen, mijn oude yogajuf. Als herinnering aan haar yogaschool. En niet te vergeten mijn eigen thermosbeker met kruidenthee mee. Voor na de les. Je mag niet meer gezellig blijven hangen buiten de zaal met een kop thee. Zoals vroeger. Mijn yogavriendinnetje had op Facebook een foto gezien dat ze buiten stoeltjes neergezet hadden in de tuin. Wij hebben de afspraak om daar samen onze thee te drinken en na te kletsen. Ik heb veel zin in de les. Er zijn vijftien leerlingen gekomen en vier die online meedoen. Met stickers op de vloer kunnen we zien waar we ons matje mogen neerleggen. Netjes anderhalve meter uit elkaar. Ik kies een plekje precies in een bundel zonlicht door het raam. Mijn yogavriendinnetje komt binnen en loopt op me af voor een omhelzing, maar de anderhalve meter afstand is nu belangrijker dan ooit. Wat een raar gevoel om mijn hand op te houden en haar eraan te herinneren… Het was heerlijk om weer met elkaar mantra’s te zingen. Het thema van mijn juf ‘If you can see the beauty in things you are able to connect, to feel love’ vind ik vandaag een heel mooie tekst van haar. Mijn juf is geëmotioneerd door onze komst, door onze energie, door de verbinding en emotie die we ter plekke voelen. Net zoals ze was toen we allemaal online incheckten bij haar yogales. Zo waardevol. De muziek is als vanouds prachtig. Ik geniet. Toch kan ik niet ontkennen dat ik de lessen thuis, bij de openslaande tuindeuren, helemaal veilig in mn uppie, ook wel heel erg behaaglijk vond.
In het voorjaar toen we net in thuisquarantaine zaten en de voorjaarszon uitbundig begon te schijnen startte ik met mijn eigen kruidentuintje. Mijn lief hielp mij een houten moestuintafel in elkaar te flansen. Ik vulde hem met kruiden voor de keuken of voor de thee. Rozemarijn, tijm, basilicum, munt, dille, bieslook en peterselie. Deze plantjes hebben nu in de zomer de meest intense smaak en geur. Ik heb veel kruiden. Teveel eigenlijk. Ik las dat wat je niet gebruikt kunt drogen om die zomerse smaken en geuren te bewaren. Voor later in het jaar. Plukken kan helemaal geen kwaad. De plant loopt toch gewoon weer uit. Ik plukte deze week na een regenbui. Je planten zijn dan lekker fris en stevig, en de zon heeft de aromatische olie in het blad niet kunnen verdampen. Ik ben met een schaar, een potje elastiekjes, diepvrieszakjes en mijn lijstje de tuin ingestapt. Kruiden met stevige stengels en blaadjes zoals rozemarijn en tijm drogen het makkelijkst en behouden lang hun smaak, aroma, kleur en vorm. Deze hang ik dus te drogen in de garage. Kruiden met grote, sappige blaadjes zoals basilicum en munt kun je beter invriezen. Deze gaan in mijn diepvrieszakjes. Bij veel kruiden is de smaak het sterkst nét voor de bloei. Nú dus! Ik knip de bloemen weg, maar laat er wel een paar zitten voor de bijen. Rozemarijn en tijm zijn eigenlijk kleine struikjes. Ik knip alleen in het groene deel van de takjes. Ik heb de takjes van ongeveer gelijke lengte geknipt en ben meteen aan de slag gegaan zodat ze niet zouden verwelken. Ik heb er kleine, luchtige bosjes van gemaakt met een elastiekje eromheen en heb die in de garage opgehangen. Blaadjes naar onder. Na een of enkele weken zullen de blaadjes crispy aanvoelen. Je kunt de gedroogde blaadjes van de takjes rissen, maar ik bewaar ze met takjes en al. Ik doe ze straks in luchtdichte glazen potjes die ik steeds van de honing bewaar. Ik plak er een mooi etiket op met de naam en de oogstdatum. Voilá!
