Deprimerende gevoelens....

Ben je altijd bezig te komen, waar je zijn wilt, dan vergeet je om te zijn waar je bent.
- Thijs Launspach

Nu een maand later, zijn we niet eens zo heel veel verder gekomen. Met de introductie van de kleine kittens aan onze bijna tien jaar oude poes. Ze eten niet tegelijkertijd. Ze slapen in een ander deel van het huis. Ze kunnen niet eens in dezelfde ruimte zijn. Het ligt niet aan de kittens. Of misschien juist wel. Zij zijn spontaan, speels en zien nergens gevaar in. Ze huppelen gewoon op de poes af alsof ze hun vriendin is. Niet dus. Mevrouw wil met respect behandeld worden. Ze krijgen dus een snauw. Blazen. Het kan erger, ze kúnnen vechten. Wij zorgen ervoor dat dat niet gebeurt. Bijtijds vangen we zo’n kleintje weg bij de poes of we houden de schuifdeuren gesloten. Het heeft allemaal met geur en territorium te maken. Ik vind het zenuwslopend. Katten zijn vaak heel gelukkig in hun eentje. Zij voelen niet de ‘noodzaak’ voor een nieuwe metgezel. Onze lieve, oude kater viel begin januari weg en er viel een heel groot gat in ons huishouden. Wij meenden dat ook te zien bij onze poes. Nu twijfel ik er enorm aan of we dat wel goed gezien hebben… Sommige katten kunnen gemakkelijk met een nieuwkomer leven. Andere zullen nooit met elkaar overweg kunnen of zullen naast elkaar leven in een ongemakkelijke wapenstilstand. Daar lijkt het bij ons nu op af te stevenen. De kittens zijn reeds een maand in huis. Er kan natuurlijk nog van alles veranderen. Althans, dat houdt de meneer van de dierenspeciaalzaak en de online kattengedragstherapeuten me voor. Als er geen competitie is voor eten (en dat is er niet) of veilige slaapplaatsen (is er ook niet) zullen katten elkaar accepteren en uiteindelijk zelfs een band met elkaar opbouwen. Op dit moment moeten we de poes echter naar binnen lokken in de avond met een bordje voer. Ze wantrouwt ons. Soms gebeurt het dat ze dus een nacht buiten op de deurmat slaapt bij de voordeur. Dan komt ze gelukkig wel in de ochtend snel mee naar binnen. En ze is bijzonder vergevingsgezind. Ze kan na een uur helemaal vergeten zijn dat ik haar naar binnen gelokt heb of haar de nacht in de achterkamer en keuken achtergelaten heb. Ze is meestal erg blij me te zien. Als ik thuis kom gaat ze op het tuinpad op haar rug liggen en mij allerliefst aankijken. Ze laat zich graag aaien. Soms slaapt ze een nachtje op ons bed en is ze zielsgelukkig als ik haar met mijn slaperige hoofd knuffel. Hoewel het misschien lijkt of het aan de keus van de kat ligt, of katten wel of niet met elkaar overweg kunnen, maakt de manier waarop de kittens in huis aan de poes geïntroduceerd worden wel degelijk het verschil. Tussen een succes of mislukking. Daarom is een voorzichtige introductie en superlangzame aanpak nodig om overdreven reacties te voorkomen. Wij hebben de kittens eerst anderhalve week apart in een slaapkamer gehouden. De poes daar laten ruiken als de kittens weg waren. De állereerste ontmoeting was echter met z’n drieën… Ze zag er eentje, schrok ervan, maar toen de tweede aan kwam spurten was ze in angst. Misschien is het daar fout gegaan? Volgens gedragstherapeuten kun je het na twee dagen weer opnieuw proberen. Zo modderen we al een maand aan met geplande ontmoetinkjes en ze omslachtig bij elkaar uit het zicht houden. Ik ben er onderhand wel klaar mee. Het kan weken duren voordat ze elkaar tolereren, en maanden voordat ze ontspannen kunnen zijn in elkaars aanwezigheid. Hoeveel geduld moet ik nog opbrengen voor een wapenstilstand?

‘Hee, hoe gaat het nu met je?’ vraagt hij. Mijn antwoord is niet zo positief. ‘De pijn is weer erger geworden. Ik begrijp zelf niet goed waar het vandaan komt en dus pieker ik me suf.’ Dit kniezen uit zich bij mij voornamelijk in snoepen. Koekjes, chocola, taartjes. Vanwege de pijn die uitstraalt in mijn linkerbil kan ik niet meer langer dan een kwartiertje zitten. Ik kan het nog íets uitstellen door op mijn rechterbil te leunen, maar na verloop van tijd moet ik gaan bewegen. Bingewatchen is dus onmogelijk voor mij. Dat is natuurlijk het minst erge… Het ergste is dat ik tot voor kort nog maar vijf kilometer mocht rennen van de fysiotherapeut en sinds vandaag zelfs moet stoppen moet hardlopen. Ik liep twee keer per week tussen de acht en elf kilometer door het Mastbos. Afstand lopen verergert mijn klachten. De aanhechting van een pees aan mijn linker heupbot is geblesseerd. Mijn bilspieren blijken onderontwikkeld te zijn. Nou, dat verwacht je niet van een hardloper toch? Dus wel! Juist bij hardlopen worden de bilspieren helemaal niet getraind. Ik moet nu dus bilspier versterkende oefeningen doen. Ik vóel dat mijn spieren daar heel slap zijn. Ik kan maar weinig herhalingen doen liggend op mijn zij. Bilspieren vangen de klappen van je botten op tijdens het hardlopen en helpen dat je bij elke stap snel stabiliteit vindt. Ik voelde de pijn al langere tijd tijdens het hardlopen, maar het trok toch ook weer weg. Nu niet meer. Sterker nog, als ik gewoon wandel op straat voel ik het ook. Ik kom nu zo’n maand of twee bij de fysiotherapeut en hij behandelt mij met shock wave therapy op drie punten op mijn heup. Zeer pijnlijke vier minuten! Daarnaast zit mijn onderrug elke week weer opnieuw vast. Het bindweefsel én de spieren. Massage van bindweefsel doet zoveel pijn. Hij kraakt ook meestal wat botjes onder in mijn rug. Ik baal zo van mijn blessure, dat ik van de weeromstuit ben gaan snoepen. Ik heb geen weerstand meer om mezelf halt toe te roepen. Ik heb een schuldgevoel, omdat ik minder beweeg zou ik juist minder moeten gaan eten. Ik krijg er ongelukkige gevoelens van. Psycholoog Launspach schreef: ‘Geef jezelf vooral toestemming om voor je welzijn te kiezen. Dat cadeau gun ik iedereen: jezelf regelmatig rust gunnen en voorrang geven.’ Daar moet ik wat mee gaan doen, voor mijn welzijn kiezen...