Speeches

Life can only be understood backwards; but it must be lived forwards.
- Soren Kierkegaard

“Hallo familie, welkom! Jullie plek is op nummer 3” staat er op een briefje aan de gesloten deur van de receptie. We hebben net bijna drie uur in de antieke kampeerbus naar dit dorp aan zee gereden. Een mini roadtrip. We zijn gearriveerd op een kleine boerderijcamping. Mijn lief en ik hadden samen lekkere hapjes gekocht voor onderweg. Een relaxt vakantiegevoel overvalt ons. Het is vroeg in de avond wanneer we arriveren op het grasveldje naast de duinen. We maken het bed in de bus op. We trekken onze feestkleding aan. En stappen dan op onze vouwfietsjes naar het feest waar we voor gekomen zijn. Mijn lief stapt terstond weer af. Hij legt ons cadeau, een fles Belgisch bier met een enveloppe, in het gras en zet zijn zadel omhoog. Net als hij weer op zijn zadel zit stap ik af. Mijn zadel staat ook veel te laag! Onze Mexicaanse vrienden hadden laatst op deze fietsjes gereden… Fles weer in het gras gelegd en hoogte aangepast. We rijden net weer weg als we wéér moeten afstappen. Fles weer in het gras gelegd…. Fietsketting eraf. Twee minuten later rijden we eindelijk het grasveldje af en steken we een weg over. We zien een grote opgeblazen Abrahampop staan en stoppen bij de boerderij uit 1903. Hier woont de jarige job, maar het feestje is bij een eettent er pal naast. We hadden makkelijk kunnen lopen! De barbecue staat al aan. We krijgen een Hawaiiaanse bloemenketting om gehangen als we het feestelijke terras opstappen. We vieren het verjaardagsfeestje mee van onze studievriend. Heerlijk buiten. Vijfhonderd meter van het Noord-Hollandse strand. Heel relaxt. Lekker eten. Verjaardagstaart. Halverwege de avond start er een DJ. Wanneer we terug fietsen maar onze kampeerbus is het nóg licht. Deze dag, op midzomernacht, staat de zon loodrecht boven de Kreeftskeerkring. Dat betekent: zomer! Dit is de langste dag van het jaar - ook wel de zonnewende genoemd - waarop de zon het hoogst aan de hemel staat. We worden overspoeld met méér uren daglicht dan op een van de andere 365 dagen. En tegelijkertijd een belangrijk keerpunt in het heelal - de zon neemt immers na dit hoogtepunt weer langzaam af qua zonuren- én in onze emoties en gevoelens. De hemel is werkelijk zilverachtig gekleurd. Een magisch moment op de camping. Het voelt ineens als Scandinavië. We duiken ons bedje in. De volgende ochtend worden we door de zon gewekt. We ontbijten op het grasveldje. Ik trek mijn bikini aan. Een rokje en dan vertrekken we op de fietsjes door de duinen naar het strand - voor mijn eerste kopje thee. Zaterdagkrant erbij. Zonnetje op onze bol. Heel aangenaam… We kuieren wat later langs de kustlijn een stukje verderop. Lekker uitwaaien. Op onze handdoeken dommelen we lekker in. Ik vind dit zó lekker! Lummelen op het strand. Niks doen. Zon op je huid. Rust. Voetjes in het zand. Verkoelende zeewind. ’s Middags lunchen we bij een strandpaviljoen met verse vis en rijden we in bijna drie uur weer terug naar het zuiden. Heerlijk rustig in elkaars gezelschap. Goede muziek aan. Zijraam-oortjes van de hippiebus wijd open. Absoluut voor herhaling vatbaar.

Ik kijk door een gordijntje van een klein huisje om te zien of hier de uitvaart plaatsvindt. Inderdaad herken ik iemand en glip ik naar binnen. De uitvaartbegeleider legt net uit dat we allemaal plaats gaan nemen in de zaal. Een heel klein zaaltje. Ik heb nog nooit zo’n kleine ruimte gezien om afscheid te nemen van een overledene. De kist staat in het midden. Een prachtig boeket van veldbloemen er boven op. Er staan nog geen dertig stoelen in een kring erom heen. Ik zie mijn collega en neem naast haar plaats. We nemen afscheid van onze 90-jarige cliënt. De rechercheur. Elke donderdagmiddag ging ik bij hem langs en gingen we samen de deur uit. Naar het stadspark, naar het tuincentrum, vaak naar de Asterdplas om een rondje te wandelen en soms alleen een rondje door het winkelcentrum om op een terrasje samen wat te drinken. De laatste keertjes was hij soms te moe om te wandelen en zaten we heerlijk op zijn balkon. Onze benen samen op hetzelfde krukje gelegd en lekker kletsen over zijn leven. De onderduikers op de boerderij van zijn vader tijdens de oorlog, zijn lange carrière bij de politie, zijn vrouw en de reizen die zij samen gemaakt hebben. Ik heb van hem geleerd. Hij was zo open en vriendelijk tegen een ieder. Zo gul met Kerstpakketjes van Rituals voor iedereen. Tegen de mensen in een dagopvang waar we eens gingen kijken maakte hij prachtig sociaal contact met de aanwezigen. Ik verraste hem met taart toen hij in dezelfde week negentig werd als dat ik vijftig werd. Dat vond hij prachtig! Na een hersenbloeding is hij ingeslapen. Zijn dochter had me al laten weten dat de laatste periode uit zijn actieve leven ik zijn leven verrijkt heb. Hij was dol op mij. Tijdens twee speeches wordt mijn naam genoemd. Dat raakt me. Ik ben blij dat ik wat heb kunnen betekenen voor hem en besef dat het leven gevierd moet worden. Het leven kan zo afgelopen zijn. De meeste van onze vrienden zijn in dezelfde leeftijd als wij. En zo lijkt het alsof we ineens allemaal vijfentwintig jaar getrouwd zijn. En allemaal vijftig geworden zijn. Zelf hebben we onze verjaardagen vorige maand met een groot feest gevierd. Onze zilveren bruiloft vieren we volgende zomer een maand lang in Colombia. Met onze drie meiden rondreizen. Gelukkig viert iedereen zijn feestje anders. Ik vind dat heel leuk om te zien en om mee te maken. Zo hadden we afgelopen weekend drie feesten. Zelfs twee feesten op één avond. Hoe gaan we dat aanpakken? Zonder vrienden teleur te stellen. Mijn lief naar het feest van zijn vriend, en ik naar het feest van mijn vriendin? Dat vind ik niet zo gezellig. Dus splitsen we de avond op. We gaan eerst naar het feest in onze stad. Een tuinfeest. En het is prachtig weer. Lekkere hapjes. Een gitarist. Onze dochter als fotografe. Een speech. Alles er op en eraan. Toch gaan we halverwege weg. Op naar Bergen op Zoom. Wederom een tuinfeest. We vallen precies binnen als de speech begint. We worden genoemd, met name onze hippiebus. We feliciteren. We kletsen wat. We drinken wat. Ik kan zelfs nog een stukje verjaardagstaart scoren. Als de nieuwe dag begonnen is rijden we weer naar huis. Moe van het vieren.