Een doos vol liefde...

“Pause, breathe, and lift, undefined, what is possible. Let the feeling of celebration come upon you, even if you do not comprehend cerebral reasons to justify it. For from that center, it will generate its own, able to carry you, until the original ones manifest, from that very portal you chose to fashion, unrestricted.”
― Tom Althouse

Vol adrenaline komen we diep in de nacht thuis. Mijn lief en ik kunnen écht nog niet slapen. De beplakte doos met foto’s uit de Andes in Peru staat lonkend op tafel…. Helemaal gevuld met enveloppen. Felicitaties. Donaties. We zetten een kop relaxing tea, kijken elkaar aan…”Zullen we?” En dan trekt mijn lief de doos naar zich toe en begint de eerste enveloppe te openen. Het blijkt een doos vol liefde! Allemaal lieve woorden op mooie kaarten… En allemaal donaties voor ons goede doel in Peru. Het voelt precies als toen we na de bruiloft samen de enveloppes openden op het grote bed. We leggen alle briefjes op een stapel. En daarna tellen we over de negenhonderd euro! We leggen zelf de rest bij tot het mooie bedrag van duizend euro. Op onze felicitaties aan Simone van de Peruaanse stichting Por Eso! krijgen we een (zoals ze zelf schrijft) HEEL blije reactie. Ze had net koffie voor het team gemaakt en had meteen ons nieuws met het team gedeeld. Voor hen is het zó motiverend om te horen wat voor een prachtige initiatieven er bestaan. Daarna gingen ze allemaal weer naar de dorpen. Sommige bouwen daar kassen met de families en anderen geven les aan de leraren en leerlingen op school. Zo leuk dat we zélf de mensen van de stichting ontmoet hebben en één van de dorpen waar ze werken bezocht hebben. De ochtend na ons feest ontbijten er veel mensen aan onze lange tafel. Mijn lief, ik en onze Mexicaanse vrienden vertrekken eind van de ochtend naar het Belgische Brugge. Voor onze verjaardag hadden we, naast een gulle schenking, een hotelovernachting van ze gekregen. Midden in het oude centrum. We keuvelen daar wat met z’n viertjes en genieten ondertussen na van het feest. We zitten op zonnige terrasjes, kopen Belgische bonbons en eten verschrikkelijk lekker op een buitenterras. We lachen wat af. Ik plof die avond doodmoe van alle aandacht en gezelschap als een blok in slaap. De volgende ochtend zitten mijn lief en ik oneindig lang in het warme hotelbad. We bespreken steeds leuke herinneringen aan het feest. Hoe we hebben gelachen. Hoe lekker de hapjes waren. Hoe gezellig de bar was. Hoe lief en aardig iedereen tegen ons was. Dat het café precies de juiste grootte had. Hoe fantastisch gul de donaties waren voor ons goede doel. Hoe gezellig iedereen het met elkaar had. Hoe heerlijk er gedanst werd. Hoe blij we zijn met de feestfoto’s. Hoe fijn het was om met allemaal te proosten op de liefde, vriendschap en het leven. Hoe goed de muziek was die DJ Bart draaide. Ik voelde me heel gelukkig in dat warme bad in Brugge. Met mijn lief. En in de hotelkamer ernaast de aanwezigheid van onze verschrikkelijk lieve vrienden. We ontbijten nog zeer uitgebreid met elkaar in het hotel. Goede gesprekken. Plezier. Uiteindelijk nemen we afscheid, in Brugge. Zij reizen nog een weekje door België. Ik ga thuis lekker in mijn joggingbroek achter de computer naar de feestfoto’s kijken. Allemaal blije mensen op de foto’s. Mijn hart verwarmt. Zó wilden wij onze mijlpaal vieren. Omringd door de mensen die we liefhebben. We hebben deze avond en nacht ons leven gevierd. Onvergetelijk. Zeker ook door de foto’s die ik in een mooi album zal plakken. Deze herinnering blijft voor eeuwig. Van mijn Mexicaanse vriendin krijg ik een lieve kaart uit België dat ze nooit zullen vergeten dat ze dit met ons hebben mogen vieren. Dat is wederzijds. Dankbaarheid.

Een nadeel van mijn werk in de zorg is dat feestdagen gewoon werkdagen zijn en dat je dus niet automatisch vrij bent. Zo kwam het dat ik dit jaar tot nu toe de feestdagen die op doordeweekse dagen vielen gewoon gewerkt had. Gewoon onoplettendheid. Daarom ben ik na Pasen eens goed in mijn agenda gaan kijken en heb ik bewust wat vrije dagen opgenomen. Hemelvaartsdag was ik vrij. Net als onze meiden en mijn lief. Wat gaan we doen? De weersvoorspellingen waren maar zo-zo dus we hadden een bezoek aan de oudste stad van Nederland bedacht. Dordrecht. Food festival. Hoe dichter bij de dag kwam hoe beter de weersvoorspellingen werden. Woensdagmiddag besloten we spontaan de plannen om te gooien en naar het strand te gaan. De plek waar we allemaal enorm kunnen genieten. Scheveningen. Een strandwandeling. Voetbal mee. Schoenen uit. Balletje schieten. Beetje rustig kletsen. Aandacht voor elkaar. Een visje op de boulevard. En ik neem ook altijd een paar handdoeken mee om lekker op neer te ploffen op het zand. Zo kwam het dat we Hemelvaartsdag oudste dochter oppikten van de Erasmus waar ze in een groepje aan haar thesis werkte. Met ons complete gezin zochten we de zon op. Heerlijk. We ploften op de handdoeken lekker dicht bij elkaar. De zon warmde ons op. We kletsten en lachten wat af. Heel ontspannen. Op onze rug of onze buik. Ogen gesloten. Ik hoorde de plannen voor de zomer nog een keer langsgaan. Reisjes naar verre vrienden. Oudste naar Berlijn. Middelste naar Londen. Jongste naar Amsterdam. Allemaal om hun Mexicaanse vrienden te ontmoeten. Laatste examen voor oudste. Afstudeerdatum. Rijlessen. Middelste heeft sollicitaties voor een zomerbaan. Jongste heeft een laatste proefwerkweek. We fantaseren ook over Noorwegen. Ze gaan allemaal mee. We zetten de trend relaxt voort bij een strandpaviljoen waar we lekker buiten eten. Eenmaal thuis voeg ik de daad bij het woord. Ik reserveer maar meteen twee keer een oversteek van Kopenhagen naar Oslo en terug van Oslo naar Frederikshaven. Twee nachten op een groot cruiseschip… Over zes weekjes vertrekken we al!