Wildkamperen

The wilderness holds answers to questions we have not yet learned to ask.
- Nancy Wynne Newhall

Ik gil het uit. Gatsie! En nog koud ook! Mijn neef springt pal naast de houten boot in het donkere water van het meer. Tussen de groene waterplantjes. Hij schrikt er zelf ook van. Vooral omdat we een bord vlakbij hadden zien staan met de waarschuwing dat er ringslangen op het asfaltdek kunnen zonnen. Er zijn hier dus ringslangen! Hij klimt zeiknat weer in de boot. Middelste dochter en ik proberen te roeien. Veel planten hangen aan de grote, zware houten roeispanen. Ze zitten in een metalen ring gevangen, maar bij ons vliegen ze er ook wel eens uit. Samen roeien gaat niet. We varen rondjes en we gaan sowieso niet de kant op die we willen. Mijn zus probeert het. Zij komt een flink stuk vooruit. Ondertussen hebben diezelfde neef en zijn vriendje een emmer gevonden op de boot. Lollig. Ze vullen hem met water en kieperen hem over ons heen. Onze middelste dochter hadden we diezelfde ochtend opgehaald van het vliegveld. Ze was een weekje naar Engeland geweest. Naar een Mexicaanse vriend van haar. Eén van haar daar aangeschafte leesboeken had ze mee op de boot. ‘Verstop hem onder je T-shirt’ zegt ze tegen ons jongste neefje. Dat het boek uit Engeland komt maakt indruk op hem en hij neemt zijn taak uiterst serieus. Ons doel was naar het vlonder te varen die midden op het meer drijft en waar je heus op kunt overnachten met je tentje. We komen niet dichterbij dan een meter. Wij hebben geen roeikwaliteiten. We gaan weer terug op weg naar de steiger waar we vandaan komen. We zitten halverwege de afstand vast in het riet en dan neem ik het maar weer een stuk over. Het kost je wel wat kracht uit de armen maar ik krijg de roeiboot, tegen de stroom in, in de buurt van de steiger. De volgende boothuurders staan al te wachten. Een serieuze zaak om aan te leggen dus. Aangezien ik hem niet pal aan de steiger krijg - maar wel per ongeluk aan een ander verborgen steigertje tussen het riet - roepen de volgende huurders dat het prima is zo. Zij lopen naar het kleine steigertje, pakken het touw aan en zo kunnen we ontsnappen uit die rotboot. Het jonge gezin dat staat te trappelen om erin te stappen vraagt of het leuk is. ‘Enig!’ antwoord ik een beetje sarcastisch. Mijn zus stelt voor om de volgende dag nóg een keer die boot voor een uur te huren. Dat kon gelukkig uiteindelijk niet… We hebben verschrikkelijk gelachen, maar we kwamen allemaal kletsnat, of op z’n minst met een zeiknatte korte broek en schoenen, van die boot af. Bij de tent en ons kampeerautootje gaan we het vuur aanmaken. De boswachter had hout gehakt voor ons. Mijn zus had het droog kunnen houden gedurende regenachtige, voorafgaande nacht. Op het vuur maken we zelf brood. Later ook worstjes en kippenvleugeltjes. We zitten aan twee aan elkaar geschoven campingtafeltjes. Grote salade op tafel. Reuzeleuk en gezellig. Wanneer we eind van de avond allemaal met onze stoelen rondom het vuur zitten blijkt jongste neefje een heel oeuvre van oude Hazes liedjes uit z’n hoofd te kunnen zingen. In z’n uppie. Uit volle borst. Later zetten wij als gezin ook wat liedjes in zoals ‘Paradise by the dashboard light’ van Meat Loaf en ‘Shallow’ van Bradley Cooper en Lady Gaga. Wederom een heerlijke avond in het natuurschoon. Mooie herinnering. Dit was al ons vierde jaar dat we meedoen met ‘Uit je tent festival’ waarbij we wild kamperen in de provincie Flevoland. Elk jaar hebben we geweldig weer. Altijd in korte broek en altijd zwemmen en bootje varen. Vaak ook een bijzondere herinnering aan overgehouden. Die keer dat wilde paarden onze rubberen bootje als drinkbak gebruikten en later met alle benen erin stonden zodat we hem nadien weg konden gooien.. Of vorig jaar…toen we met twee gezinnen precies één closetrolletje hadden en onze neef hem ook nog onverhoopt in de WCpot liet vallen… Volgend jaar willen we een ander kampeerplekje gaan zoeken. Misschien neemt mijn lief dan zijn gitaar mee. We kijken er nu al naar uit.

Zo’n twee weken geleden begon het….. Het onweerde die avonden veel. Het was ook plotseling tropisch warm geworden. Op een avond zette er een flinke wind op, de lucht werd heel donker en daarna begon er een flinke regenbui met flitsen en knallen. Tóen begon de jeuk in mijn hals. We hadden het allemaal thuis, die jeuk. Met drie katten in huis dachten we natuurlijk meteen aan vlooien. Met flinke warmte kunnen de larven van vlooien die in je bankstel of vloerkleed liggen spontaan uitkomen. Verschillende vlooienmiddeltjes gekocht voor kittens en volwassen katten. Ook een spuitbus met gif die je op je vloerkleden en bankstellen kunt spuiten en die de larven doodt. De katten gekamd, maar we zagen geen vlooien…. De jeuk in mijn nek spreidde zich echter verder uit. Bultjes op mijn schouders, rond mijn oksels en aan de binnenkant van mijn armen. Onze jongste kind vertelde dat op school ook heel veel kinderen diezelfde jeuk hadden… Allemaal kattenvlooien? Tijdens een burenborrel in onze tuin hadden we het erover… Bedwantsen? Kattenvlooien? Een buurvrouw had het antwoord. In de eikenbomen verderop in ons straatje zitten meerdere grote processierupsennesten! De overlast door de eikenprocessierups neemt nu immense vormen aan. Processierupsen zijn in feite de larven van nachtvlinders. Zij overwinteren voornamelijk in eikenbomen. De rupsen bewegen zich achter elkaar voort in lange rijen alsof ze een soort processie lopen. Vandaar ook de term ‘processierupsen’. De processierupsen zien we alleen in de maanden mei, juni en juli. De wind neemt de duizenden zo niet miljoenen haartjes mee in de wind en die komen in je haar terecht of op je schouders. Tot honderd meter van het nest vandaan. Ze veroorzaken een branderige jeuk. Hoe meer je krabt hoe erger de jeuk. Helaas. Zo lang die haartjes in je kleding zitten blijft het jeuken. Je kleding wassen op 60 graden is het advies. Dat kan alleen eigenlijk niet met onze meeste kleding. Jezelf douchen en goed afspoelen, niet boenen. Je haar goed uitborstelen. Ramen dicht natuurlijk. Handig met tropische hitte. En met een plakbandje proberen de minuscule haartjes te verwijderen…. Vandaar dat de jeuk bij iedereen thuis op dezelfde dag begon. Namelijk de dag van de heftige wind vooraf aan de onweersbuien! Ik heb natuurlijk de gemeente een bericht gestuurd of ze de nesten willen verwijderen. Dat gaan ze zeker doen. Mensen durven hun eigen tuin niet meer in, scholen mijden bepaalde sportparken, mensen vragen volop medische adviezen, bestrijdingsbedrijven kunnen het werk niet meer aan. Die rupsen worden natuurlijk op een dag nachtvlinders. Dat proces is in juli voltooid. Maar die haartjes van de lege nesten kunnen nog jaren problemen veroorzaken… De jeukbulten blijven zo’n twee weken jeuken. Volhouden dus!