Zen voelen

When you say nothing, do nothing, be nothing, then you are a lighthouse. Nobody can wreck near you. This is the one thing in life you have to do. Spread the light. Be the lighthouse.
- Yogi Bhajan

Als ik voor haar deur sta doet ze zingend open. Ik ben bang dat ze misschien in de war is. Denkt ze dat ik vandáág jarig ben? Als ik vrolijk achter haar aan door de hal dans laat ze supertrots een grote bos bloemen op de salontafel zien. In de bekende, grote doos van ‘topbloemen’. Wat een verrassing! Haar dochters hebben deze bos bloemen bij haar thuis laten afleveren. Voor mijn verjaardag, de dag erna. Ik neem haar deze ochtend mee naar een banketbakker waar ik ons op een taartje trakteer. Als ik haar een verhaal wil vertellen, niet te hard zodat niet alle andere klanten het horen, verstaat ze er niks van. Haar gehoorapparaatjes doen het zo slecht de laatste tijd. Ze wordt steeds vaker verdrietig van haar achteruitgang. Ze vergeet steeds meer, raakt de kluts soms kwijt. Een gevoel van eenzaamheid steekt steeds vaker de kop op. Ik herken het nog van mijn oma. Alzheimer is een rotziekte. Ze is zo blij en trots dat ze aan mijn mijlpaal gedacht heeft. ‘Nu hoor je erbij!’ zegt ze blij. Zelf tweeënnegentig jaar oud. Aan onze kinderen zie ik hoe snel het leven gaat. Hoe snel míjn leven gaat. Ze staan alledrie mooi in het leven. Dat doen ze zelf. Ik ben er natuurlijk apetrots op. Ik kan soms gewoon niet geloven dat het mijn dochters zijn die zo krachtig en succesvol in het leven staan. Zelf ben ik niet meer zo ambitieus als toen ik hun leeftijd had. Ik kijk uit naar wat er gaat komen. Meer tijd voor mijn lief en mij. Sowieso meer tijd voor mij. Heerlijk. Soms maken we stiekem plannetjes om naar het buitenland te verhuizen, soms om daar een huis te kopen of deeltijds te huren. Ik denk niet dat het echt gaat gebeuren. Dromen. Ik kijk vooral uit naar mooie reizen. Wat meer langdurige, avontuurlijke reizen. Langer dan een maand. Met zon. Dat lijkt me nou echt heerlijk!

We zitten op een randje van het grote standbeeld van Johannes Hun. Op ’t Oude Stadsplein in het historische centrum van de Gouden stad Praag. We zijn zelfs heel stout óver de zware ketting, die tussen de paaltjes hangt, heen gestapt om er plaats te nemen. Het voorjaarszonnetje doet heel hard zijn best. Er zitten veel toeristen gewoon midden op het plein. Op de grond. Mijn lief kreeg daar trek in iets hartigs. Het is inderdaad borreltijd en we hebben straks een afspraak met vrienden die hier wonen. Mijn lief koopt daarom een stuk warme, gerookte ham bij een standje op het plein. Hij krijgt er twee zuurdesem boterhammen bij. Ik koop een flesje water. Ik houd niet zo van bonken vlees, en helemaal geen varkensvlees. Voor de gezelligheid prik ik een stukje mee. Er komt een bedelaar voorbij die we een flink stuk ham geven en een halve boterham. Hij neemt het dankbaar aan, maar vraagt terloops toch ook nog om een financieel bijdrage. Pas later begrijp ik dat we 450 CZK (17 euro) betaalden voor dat vette stuk vlees! Mijn lief is er zó misselijk van dat we kort daarna kauwgom moet kopen. Als we onze vrienden ontmoeten bij zonsondergang, in een chique restaurant aan de Moldau rivier, is zijn misselijkheid gelukkig gezakt. Alleen een sterk verhaal over een bonk varkensvlees bleef nog over. We eten gezamenlijk een heerlijk 3-gangen menu met uitzicht op de verlichtte Karelsbrug. We vieren eigenlijk vijf jaar vriendschap, ook al doen we dat niet bewust. We delen deze avond vooral veel ervaringen. Twee expat-gezinnen met hardwerkende vaders van respectievelijk vier en drie puberdochters. We delen ook onze blik op de toekomst en voorzichtige toekomstplannetjes. Een gezellige, veel te korte avond. De volgende dag in Praag brengen we voornamelijk door in een luxe spa. Gelegen in de gewelven onder een mooi pand uit 1517. Een persoonlijke, zeer stijlvolle wellness ruimte met veel kaarsjes en Boeddha beelden. En prachtig houtbewerkte deuren en bedden uit Azië. Heel zen. We genieten van de sauna, het zwembad, de ligbedjes, de champagne en uiteindelijk de gezamenlijke massage van een vol uur. Door twee Balinese dames die voortreffelijk kunnen masseren met heerlijk ruikende etherische olie, die we eerder zelf mochten uitkiezen. Als herboren staan we eind van de middag weer buiten in de zon. We eten heel relaxt tapas in een knusse restauranttuin, lopen voor de laatste keer heel zen over de volle Karelsbrug naar de metro. Morgenochtend vliegen we in ruim een uur terug naar huis.

Praag - 31 maart 2019