Blote pech

Life is a mystery to be lived.
- Osho

Eenmaal uitgekleed doen we de locker op slot. We hebben beide een hammam handdoek over onze arm geslagen. We hebben ook ieder een badjas aangetrokken. Het blauwe rubberen bandje met de chip doen we in een plastic tasje - gevuld met een waterflesje en een tijdschrift - dat we bij ons dragen gedurende de dag. Zodra ik mijn slippers aan heb en een stap wil zetten breekt het rubbertje bij mijn tenen af. Ik dacht dat Havaianas flipflops niet stuk te krijgen waren, maar klaarblijkelijk dus wel. De rest van de dag schuif ik voorzichtig met mijn linkervoet met slipper over de vloer. Wanneer ik het vergeet en een normale stap doe schiet meteen het rubbertje weer uit het gat. We zijn in een grote sauna gelegen in de bossen rondom Soest. Het gebouw heeft meerdere verdiepingen en buiten hebben ze diverse zwembaden en sauna cabines. We vinden het nogal overwhelming. Toch hebben we een heerlijke dag in rustgevende sauna’s en dobberend in warme zwembaden. We kletsen veel. We lunchen lang en uitgebreid in het restaurant. We rekenen af met het blauwe rubberen bandje met chip. Het laatste ritueel dat we samen doen is een relaxte opgieting. Vorige keer dat we dat deden was er een grote Vikingman met lang haar en een ruiten rokje. Deze keer is het een sportieve jonge vrouw. Ze doet het heel sierlijk met de zwaaiende handdoeken en omdat we deze keer weten wat me moeten verwachten zit ik er heel relaxt bij. Ook zij gebruikt drie etherische oliën. Grove den, lavendel en rode sinaasappel. Heerlijk! Daarna moeten we naar buiten en onder een koude douche gaan staan en zelfs een ijskoud dompelbad nemen, maar dat laatste slaan we lekker over. Helemaal aan het eind van de middag lopen we naar de kleedkamer. Ik kleed me om in een relaxte joggingbroek en T-shirt met vestje. Mijn zus belt even met thuis en het blijkt dat ze nog makkelijk anderhalf uur kan blijven. Ik heb ondertussen een beetje haastig alles in mijn weekendtas gemikt. Mijn kapotte slippers in een vuilnisbakje gepropt. Bij de receptie staat zo’n lange rij om het rubberen bandje af te rekenen dat we afspreken dat mijn zus dat later doet. Ze zal me een ‘tikkie’ sturen. Ze loopt nog even mee naar de auto waar we tassen met tijdschriften uitwisselen. Zodra ze terug naar het saunagebouw loopt sta ik met mijn auto bij de hefboom en merk dat ik geen uitrijdmuntje heb, omdat we natuurlijk niet afgerekend hebben… Mijn zus rent al naar binnen en ik stap uit mijn auto en loop er achter aan. Mét muntje rijd ik de poort uit en in een uur ben ik thuis. Daar zie ik dat ik háár hammam handdoek ook in mijn tas gepropt heb. Oeps! Ik stuur een voicemessage dat ik haar handdoek heb en hoop dat ze niet te lang gezocht heeft. En dat ze sowieso in de natte sauna’s kon, want daar heb je geen handdoek bij nodig… Later hoor ik dat ze wél lang gezocht heeft, en ook de receptie haar verlies gemeld had. Ze had gelukkig nog een klein handdoekje mee en daardoor had ze nog wel kunnen genieten van de sauna. De kapotte slipper, het uitrijden zonder muntje, het per abuis meenemen van de verkeerde handdoek… Het is zó typerend. Elk saunabezoek beleven we gekke dingen. We laten echter nooit de moed niet zakken. We blijven elkaar vrolijk samen ontmoeten, in sauna’s.

Mijn eerste ontmoeting met Veda is wel tien jaar geleden en was bijzonder. Zij maakte indruk op mij. Voor mij stond een kleine, frêle wereldse dame. Krachtig en zacht tegelijkertijd. Zij gaf les op mijn yogaschool in Breda. Volgens mij viel ze in voor een les van mijn Amerikaanse juf. Sprankelende, ondeugende ogen en als je een tijdje bij haar bent, voel je dat zij veel wijsheid te delen heeft vanuit haar eigen ervaring. Ze woont negen maanden per jaar in Costa Rica in een community in de jungle en de andere drie maanden reist ze door Europa. Zij ziet haar werk als een levensopgave, iets waarmee ze kan helpen de wereld in positieve zin te veranderen. Ze vertelt dat de haast in Nederland haar opvalt, dat wij altijd onderweg zijn. Zoals ik dat ook herkende toen ik uit Mexico kwam. Uiteindelijk zijn we in ons leven allemaal op weg naar hetzelfde. Waarom die haast? In Midden-Amerika kennen ze dat niet. Morgen gaat de zon toch ook weer op? De intentie van haar workshops is altijd lichaam en geest met elkaar te verbinden en de geest te kalmeren. Het leren loslaten en focussen op het aanwezig zijn in het hier en nu. En blokkades opheffen zodat de levensenergie vrij kan stromen. Veda laat met haar persoonlijkheid goed zien dat actief en passief bij elkaar horen. Yin en yang zitten beide in ons en we hebben zelf de mogelijkheid dit in evenwicht te brengen. Het is zelfs van groot belang voor een gelukkig en gezond bestaan. We vergeten vaak dat wij écht rust en ontspanning nodig hebben. We weten ook niet meer hoe en waar we die kunnen vinden. De prikkels om ons heen zijn massaal aanwezig. Waar is de rust? Waar is de stilte? Veda heeft mij deze week tijdens haar workshop weer in contact gebracht met dat rustige, stille stukje van mijzelf. Dat deel, waarvan ik soms denk dat ik het niet heb. Tijd met haar is echt een cadeau. Een reis naar jezelf, waarin je kunt ontdekken wat echte liefde voor jezelf is. Het laatste deel van haar workshop gebruikten we een bolster en dekens om ons lichaam tijdens de yogahouding te ondersteunen. De focus ligt dan op de adem, het loslaten van spanning en emoties die opgeslagen zijn in ons lichaam. Je geest kalmeert en zo kwamen in een meditatieve staat van diepe ontspanning. Na die twee uur yoga ben ik heel rustig door het donker naar huis gefietst. Ik heb thuis de lichten uitgedaan en de computer uitgezet. En ben heel rustig naar bed gegaan. Ik viel als een blok in slaap.