Shine

We are told to let our light shine, and if it does, we won't need to tell anybody it does. Lighthouses don't fire cannons to call attention to their shining - they just shine.
- Dwight L. Moody

Zelden beleefden we zo’n warme Eerste Paasdag als dit jaar! Het was de op-één-na warmste Eerste Paasdag. Het uitgebreide Paasontbijt nuttigden we natuurlijk heerlijk in de achtertuin. De holle chocolade eitjes - die we nog steeds elk jaar op verzoek van de kinderen in de tuin verstoppen - lagen in de koelkast te wachten anders waren ze vast gesmolten… De berichten op het nieuws waren dat de stranden vol zouden lopen, dus kozen wij een andere bestemming. Ik had een fietstocht naar België bedacht. De twee meiden thuis, de oudste bracht haar Paasvakantie in Bulgarije en Macedonië door, stonden niet te springen toen ze hoorden van mijn sportieve idee. Toch stapten ze zonder morren op hun fiets op weg naar de rivier de Mark. Met korte broeken en T-shirtjes zonder mouwen vertrokken we. Zonnebrandcrème op onze schouders gesmeerd en onze zonnebrillen op de neus. Waterflesjes en een doosje gewassen druiven in mijn kratje voorop de fiets. We fietsten eerst door het Mastbos naar het begin van de tocht, het Markdal. Het eerste stukje daar was nog wat drukbezocht door wandelende, jonge Bredase gezinnetjes met kinderwagens. Kindjes die op hun fietsje mee mochten. Daarna fietsten we heerlijk langs de kronkelende rivier. Stukjes door het bos, stukken door de platte polder waarin verre kerktorens te zien waren. We passeerden koeien, kleine lammetjes en een ganzenkoppel met maar liefst twaalf baby’s in de rivier. Hoe mooi is Nederland! En de zon bleef maar onophoudelijk schijnen. We gingen de grens over. Soms staken we de rivier over met kleine bruggetjes. Eén keer reden we zelfs door het water naar de overkant. We hebben deze middag zo’n twintig kilometer gefietst schat ik. Het was onverwachts mooi. Thuis kon de zadelpijn weg ebben bij lekkere borrelhapjes op de tuintafel en glazen gevuld met koude drank. Vroeg in de avond sloten we deze Paasdag af met een heerlijke driegangen maaltijd in de tuin. Een verrukkelijke zomerse dag. We genoten er alle vier van. Later in de avond brachten we middelste dochter naar de trein. Ze had Tweede Paasdag een voetbaltoernooi van de universiteit. Jongste dochter had een feestje op Tweede Paasdag. En ik was vergeten vrij te vragen en vierde deze dag dus met twee cliënten. Waarop ik met mijn eerste client wederom naar België ging, maar deze keer met mijn auto. We zaten op een zonnig terras. Nog steeds een Paasgevoel voor mij. Dat gevoel verdween toen ik bij mijn oudste cliënte kwam die twee weken geleden gevallen was met de fiets en sindsdien veel last van haar stuitje had. Ze kon ‘ineens’ niet meer zitten en staan van de pijn. Ze kon deze Paasochtend zelfs niet meer alleen uit bed komen waardoor ze op de alarmknop had moeten drukken… Er was van alles in gang gezet en de huisarts had een spoedopname in een zorghotel ingediend. Ze was deze middag zo moe en zo onrustig. Om haar wat te kalmeren had ik haar onderbenen gemasseerd. Ze genoot. Haar dochter en ik hebben haar daarna in bed geholpen. Toen ik die middag weg ging sliep ze lekker. De dag erna kreeg ik het nieuws dat ze opgenomen was.

Bull’s eye. Een dag in het voorjaar waarop jongste dochter en ik traditiegetrouw samen met z’n tweetjes gaan winkelen. Het is, naast haar verjaardag, de leukste dag van het jaar zegt ze. Daarom hebben we de dag tot een feestdag omgedoopt. Bull’s Eye. Ze telt de dagen af totdat het zover is. Dit jaar blijven we dicht bij huis. We gaan naar Eindhoven. Met de trein. Alles verloopt voorspoedig en zoals altijd slagen we heel goed. Ze had vooraf een lijstje gemaakt waar korte broeken, T-shirts, jurk, lange broek en bikini op stonden. Voor de trein had ik dagkaarten bij Albert Heijn gekocht. Deze zijn niet geldig in de spits, maar dat was ik voor het gemak vergeten. Dus toen we helemaal aan het eind van de middag het station binnen wilden lopen gingen de poortjes niet open. Huh? Dochter had het snel door. We mogen pas weer na de spits reizen. We hadden ineens twee uur te doden. Ik stelde voor om in de nabij gelegen Bijenkorf te struinen. Eerst lekker een parfum opgespoten en toen naar de lippenstiftjes. Ik probeerde een mooie kleur. De dame van MAC maakte vooraf het stiftje mooi schoon met alcohol. Dochterlief wilde dat ook wel. Aangezien ze nauwelijks lippenstift gebruikt was ze uitgeschoten. Van onze andere dochter had ik ooit vernomen dat je dan met een vette lippenbalsem die vlekjes weg kan werken. Ik kwam niet meer bij van het lachen: het kleine uitgeschoten stipje was een grote roze snor geworden. Op een verongelijkt gezicht. Tranen in mijn ogen van het lachen! Ik stuurde een voicemessage naar die dochter van de gouden tip, maar ik kwam niet uit mijn woorden. Ik stikte er bijna in. Het bleek niet om een lippenbalsem te gaan, maar om vaseline! De dame van MAC hielp ons gelukkig uit de brand met een tissue. We liepen door naar de Rituals spulletjes waar we onze handen scrubten. Nog beide nahikkend van het lachen verlieten we de begane grond maar. Boven bleken de pashokjes helemaal verlaten te zijn, terwijl we deze dag toch diverse malen in ellenlange rijen hadden gestaan… Ik stelde voor om een modeshow te doen. Zij zou alle nieuw gekochte kleding uit de tasjes aandoen en ik zou het filmen. Zo hebben we in een klein uur tijd de rest van ons gezin via Whatsapp op de hoogte gebracht van de nieuwe aankopen. We hadden zo’n lol! Weer een warme herinnering aan een onvergetelijke Bull’s Eye!