Temple stay

It is hard to see the dawn moon for a lazy person. It is 24 hours a day given to anyone, but it is the grace of nature that only those who can use time efficiently can enjoy it.
- Beopjeong Sunim

Het is drie uur in de ochtend… Een sterrenhemel boven een mistige bergtempel. Een gong klinkt, waardoor je uit je slaap op een dunne vloermat komt. Je voeten knarsen in het donker en banen zich een weg naar de daeungjeon, de grote zaal. Schoenen voor de deur en op je sokken kies je een kussen, je handen samengevouwen en knielend. Dan je voorhoofd op de grond buigend, weer rechtopstaand en weer buigend. Buiten zorgen krekels voor een ‘vroege ochtend' soundtrack. Dit is een typische ochtend tijdens een Koreaans tempelverblijf. Wij gaan in december naar Zuid-Korea. Onze oudste dochter ophalen en natuurlijk een rondreis maken met z’n allen. Ik kijk er heel erg naar uit om twee dagen in een Boeddhistische tempel te verblijven. Mijn hoogtepunt van de hele reis - náást het weerzien van onze oudste dochter natuurlijk! Daarom heb ik een reservering gemaakt voor een verblijf in een eeuwenoude tempel. Gelegen in de besneeuwde bergen. Heel afgelegen in een natuurpark. Het boeddhisme is 1700 jaar geleden van China naar Korea gebracht. Koreaanse tempels beoefenen een meditatieve vorm van boeddhisme genaamd Seon - beter bekend onder de naam Zen. Er zijn tientallen boeddhistische tempels in Zuid-Korea die uitmaken van een officieel programma voor bezoekers. Je kunt dan voor een kort verblijf deelnemen aan het boeddhistische leven in een tempel. Omdat de meeste Koreaanse tempels zich in de bergen bevinden, omringd door vredig groen, is deelname aan een tempel ook een manier om te ontsnappen aan de stadsdrukte terwijl je je ziel en lichaam voedt. Dat doen wij ook. Vanuit ons verblijf in een Airbnb woning in Seoul pakken we een bus naar de afgelegen tempel. Tijdens het tweedaags verblijf worden we volledig ondergedompeld in de monastieke levensstijl. Tot en met het uniforme comfortabele katoen waarvan verwacht wordt dat je het gedurende het hele verblijf draagt! Het programma van elke tempel is op meditatie en prostratie (buigen voor de Boeddha) gericht. Sommige tempels zijn natuurlijk meer spiritueel dan andere. Deelnemers krijgen meestal een keuze aan activiteiten aangeboden om spirituele concentratie te beoefenen. Het maken van lantaarns in de vorm van een papieren lotusbloem is een gebruikelijke activiteit, of het maken van een ketting met 108 houten kraaltjes. Daar kijken we naar uit. We worden ook geacht de basisprincipes van etiquette rond monniken en tempelpersoneel te leren. Je leert de precieze etiquette vóórdat je je opwachting maakt op gebedsdiensten. Veel tempelverblijven worden gelukkig in het Engels of via tolken gegeven. Gelukkig hebben we ook onze oudste dochter bij ons die tegen die tijd misschien een woordje Koreaans spreekt. Een van de ware geneugten van een tempel voor mij is de kans om je geest leeg te maken en tijd te besteden aan gewoon ‘zijn’. Heerlijk! Meditatie is vaak zittend, soms op het tempelterrein of buiten op een prachtige natuurlijke plek. Een monnik zal je de juiste houding leren om je geest te zuiveren. Elk verblijf in de tempel omvat het neerslaan of buigen (prostraties). Strengere tempels kunnen vereisen dat deelnemers 1.080 buigingen per dag maken, terwijl voor meer losse tempels minder buigingen nodig zijn. We zullen het zien. Ook een traditionele theeceremonie hoort bij ons verblijf. Vaak bevat de theeceremonie ook een dialoog met de monnik, waar je vrij bent om vragen te stellen en te beantwoorden. Andere activiteiten kunnen bestaan ​​uit wandelingen in de buitenlucht of begeleide meditaties. De tempel die ik uitgezocht heb ligt in een groen natuurpark met bergen. Er valt daar in de winter veel sneeuw… Je slaapt op dunne matjes maar er is gelukkig wel vloerverwarming. Alhoewel de nacht heel kort zal zijn. De gong om op te staan gaat al heeeeel vroeg namelijk….

Het regent werkelijk pijpenstelen vanavond en eigenlijk moet ik hardlopen. Ik heb totaal geen zin om na al die maanden zon en warmte in de koele regen te rennen. Ik vraag in de loopgroep of er mensen zijn die van plan zijn te gaan trainen. Als er niemand reageert dan laat ik het er ook maar bij zitten. Al doe ik dat eigenlijk nooit. Prompt reageren mensen dat ze gewoon gaan trainen en dat de regen volgens de buienradar nog voor de start van onze training al gestopt zou zijn. Dan moet ik ook maar gewoon gaan. Ik denk na over mijn kleding. Ik loop al maanden in een kort broekje en een hemd. Een lange broek maar eens een keer? Een T-shirt en zéker een regenjasje. Ik zie zó erg tegen mijn fietstochtje naar de atletiekbaan op. Ik kom vast al zeiknat aan en dan moet ik nog gaan hardlopen in het bos… Dan bedenk ik me dat ik natuurlijk ook met de auto kan gaan! Dat voelt als een luxe, een weelde. En zo komt het dat ik in mijn auto met beslagen ramen zit terwijl de regen keihard tegen mijn ruiten slaat. Ik sta op de parkeerplaats van de atletiekbaan en zit te wachten tot het allerlaatste moment dat ik echt uit de auto moet stappen. Ik ga bij een groepje lopers onder een boom staan schuilen. Ik heb nog steeds geen zin. Het moment is daar dat we écht moeten gaan rennen. Gelukkig heb ik mijn oude trainingsschoenen aan, want we lopen dwars door alle modderige plassen heen. Ik heb ook een pet op omdat mijn dunne regenjasje geen capuchon heeft. Uiteindelijk heb ik eigenlijk nauwelijks last van de regen. We lopen een parcours in plaats van trainingsrondjes door het bos. We moeten namelijk op tijd het bos weer uit zijn, omdat het op zo’n regenachtige dag eerder donker is. Het is verboden in het Mastbos te zijn tussen zonsondergang en zonsopgang. Eigenlijk heb ik het heel goed naar mijn zin in de regen. Op een bepaald moment trek ik zelfs mijn jasje uit. We ronden de training af met een cooling down op de parkeerplaats en op dat moment is het eindelijk gestopt met regenen. Ik loop superlui naar mijn auto en rijd naar huis. Heel kort daarna sta ik onder de warme douche en bedenk me wederom hoe heerlijk het is om buiten in de natuur te trainen. Hoe dichtbij de seizoenen dan voelen. En dan vraag ik mezelf af waarom ik dan toch zo vaak tegen me zelf zit te zeuren dat ik geen zin heb…