Samen uit

Surprise is the greatest gift which life can grant us.
- Boris Pasternak

Klaarblijkelijk is iemand verrassen een probaat middel tegen depressieve gevoelens. En zo komt het dat ik met een bejaarde dame naast me door Breda rijd op weg naar het theater. Haar bijna gepensioneerde dochter heeft twee bioscoopkaartjes uitgeprint voor ons. We gaan deze vrijdagmiddag met z’n tweetjes naar de nieuwe film over Maria Callas. Voor de bijzondere gelegenheid heeft mijn cliënte een armband en een ring om gedaan. Ik zie het meteen en complimenteer haar. ‘Vandaag hoef je niet werken, Anja. We gaan samen naar de bioscoop. Als vriendinnen.’ zegt ze tegen me. Vertederend. Met werken bedoelt ze samen boodschappen doen, haar wekelijks naar de kapper rijden of reparaties in huis begeleiden zoals een douchestoeltje of rookmelders laten plaatsen. Ik zet haar af bij de voordeur van de cinema en parkeer mijn auto in de ondergrondse garage. We zijn op tijd en de dame bij de toegang naar de zaal adviseert ons wat te drinken mee te nemen. Er is geen pauze tijdens de twee uur durende documentaire. Mijn cliënte bestelt een sinas aan de bar en als het flesje voor haar neus staat vraagt ze of er prik in zit. Dan wil ze toch graag wat anders, want van prik moet ze boeren. Ik moet heimelijk lachen om haar openhartigheid. Ze krijgt een flesje sinaasappelsap. Ik neem in de gauwigheid nog twee koekjes voor ons mee. Wanneer we de zaal inlopen zie ik allemaal grijze hoofden. Vast het gevolg van een doordeweekse matinee voorstelling… We gaan helemaal achterin zitten. Ik heb een zakje met chocolaatjes voor ons mee, maar door de stilte in de zaal durf ik het zakje niet te openen. Tijdens de film knikkebol ik af en toe en schiet ik wakker als Maria Callas uithaalt bij een stukje opera. Maria is een echte grand dame, een heel knappe vrouw met veel charisma en een gevoelige ziel. Ze had in de jaren vijftig en zestig de wereld aan haar voeten. Nu is haar wereldroem nauwelijks meer voor te stellen. Ikzelf kende bijvoorbeeld alleen haar naam als operazangeres. Vele kennen haar juist van haar turbulente leven waar de kranten destijds bol van hebben gestaan. Haar scheiding van haar veel oudere eerste man werd breed uitgemeten in de pers. Evenals haar verhouding met de steenrijke Griekse scheepsmagnaat Onassis. Hij liet haar vervolgens in de steek voor Jackie Kennedy. Haar stemproblemen leidden op het toppunt van haar roem tot veelvuldige afzeggingen en lange periodes van stilte. Ook die afzeggingen zorgden weer voor reuring. Dat weer bijdroeg aan de mythe rondom de grootste dramatische zangeres van de vorige eeuw. Ze overleed heel jong zonder moeder te worden wat eigenlijk haar allergrootste wens was. Mijn cliënte gaat helemaal terug in de tijd. De hoogtijdagen van Maria kwamen overeen met de geboorte van haar jongste zoon. Ze herinnert zich ook een andere operazangeres, maar ze kan niet meer op de naam komen. Dat blijkt na een Google search van mijn kant Christine Deutekom te zijn. Eenmaal buiten moeten we echt even landen. Ik kan haar nu niet zomaar thuis afzetten. Ik loop mee naar binnen en blijf voor een kopje thee. We snoepen van de chocolaatjes en ze kletst de oren van mijn hoofd. Weg zijn haar depressieve gevoelens! Bij de voordeur zegt ze toch nog even dat ze opziet tegen het lange, stille weekend. Vooral nu de dagen weer grijs en korter worden. Ik heb haar kinderen hier al over ingelicht. Ze zijn zich aan het beraden. Een mogelijkheid is dat er tijdens het weekend een collega van mij haar een paar uurtjes gezelschap zal houden.

We parkeren de auto in het bos en uit de auto’s om ons heen stappen mooi geklede mensen. Het schemert. Mijn lief draagt zijn pak en onze twee dochters en ik zijn stijlvol in het zwart gekleed. We lopen op onze hakjes naar het chique hotel waar de diploma ceremonie zal plaatsvinden. Dochter blijft achter bij haar oude klasgenoten waar iedereen haar omhelst en ik enthousiaste kreten hoor. Ze hebben allemaal een turbulente zomer achter de rug waarbij de meeste naar een nieuwe stad verhuisd zijn. Een nieuwe studie gestart zijn. Een beginnetje gemaakt hebben met een periode waaraan veel mensen refereren als ‘de mooiste tijd van hun leven’. Wanneer we in het zaaltje plaats nemen blijken er veel te weinig stoelen neergezet te zijn en dat terwijl iedereen vooraf op heeft moeten geven hoeveel familieleden er mee gingen. Een maximum van drie gasten per student. Het maakt niet uit, we schikken ons allemaal en kijken uit naar het moment dat de leerlingen binnen komen. Ik ben verbaasd als de deuren opengaan. Ze zouden toga’s moeten dragen en een baret! Ik slik mijn teleurstelling weg en kijk uit naar de speeches. Er zijn twee Engelse leraren die de speeches - doorspekt met typisch Engelse, een beetje sarcastische humor - houden. Onze dochter krijgt mooie complimenten - ze was vorig jaar tot classmate of the year verkozen - en er verschijnt een stoere foto van haar op het scherm. Genomen toen ze een brief aan Vincent van Gogh had geschreven en daarmee uitverkorene was om de brief voor te lezen in een van Gogh-museum hier in Breda. Na de speech mag ze even poseren voor de fotograaf met haar diploma en het yearbook in haar hand. Wanneer iedereen aan de beurt geweest is worden we uitgenodigd iets te nuttigen aan de bar. We bladeren ondertussen door het yearbook en zien de foto’s van alle graduates. Alle? Onze dochter staat er niet in! Ze informeert bij de verantwoordelijke en zij zegt doodleuk dat er iets is fout gegaan en dat er drie leerlingen niet in het yearbook terecht gekomen zijn. Onze dochter kan het zelf oplossen door haar klasgenoten langs te gaan en zelf met pen haar naam in hun boeken te schrijven, eventueel zelfs met haar quote erbij. Vergeet het maar, dat gaat ze vanavond tijdens het feest natuurlijk écht niet doen. De volgende ochtend baalt ze er nog steeds van. Ik stel voor om volgende week een bericht naar deze mevrouw te sturen. Desnoods drukken ze maar drie nieuwe exemplaren af. Compleet met alle foto’s en quotes voor de drie gedupeerden. We zijn supertrots op ons kind met haar IB diploma, maar deze avond heeft voor mij wel wat glans verloren. Daarom hierbij haar yearbook quote: You just spat on me!