Magische kring

Hoe meer je eenvoud waardeert, hoe diepzinniger je begrip wordt.
- Chögya Trungpa

Op een massagetafel met een heerlijk zacht matras met daar overheen een paarse badstoffen hoes lig ik met mijn kleding aan op mijn buik. Ik heb net een kort gesprekje vooraf gehad met een Belgische meneer die net iets ouder is dan ik. Een alleraardigst Belgisch accent. Hij gaat mij een integratieve massage geven. Ons lijf bestaat voor meer dan zeventig procent uit water. Door mijn lichaam te wiegen gaan de moleculen weer op hun plek bewegen en raakt alles in balans en harmonie. Ik ben bij de Open House van mijn yogaschool waar ook veel bijzondere therapeuten gehuisvest zijn. Zo helpt de acupuncturiste aldaar mij al jaren. Tijdens de yogalessen gebeuren er vaak bijzonder dingen. De Antwerpse masseur wrijft over mijn kleding. Hij wiegt mijn armen. Hij wiegt mijn voeten en benen. Het voelt zo heerlijk zacht en ontspannend. Zijn massage zorgt voor diepe rust en lost fysieke blokkades op. Het voelt teder en werkt helend. Hij combineert het ook met reiki. Een bijzondere man. Ik stel me voor dat zijn massages ook veel kunnen betekenen voor ouderen die vaak behoefte aan aanraking hebben. Helaas komt het te vaak voor dat niemand ze meer zacht aanraakt… Aanraking geeft een gevoel van welbehagen en zorgt voor hernieuwde vitaliteit. Ik beloof hem dat ik zijn brochure en visitekaartje volgende week mee neem naar kantoor om mijn collega’s te informeren over deze vorm van massage. Niet veel later zit ik in een vrij donkere ruimte in een kring met zo’n acht andere mannen en vrouwen. In het midden een talking pyramid en daar omheen een cirkel van tarotkaarten, op z’n kop uitgespreid. Ik zit bij een sessie over self-healing. Ik voel me een vreemde eend in de bijt. De leidster ken ik omdat ik een paar therapeutische sessies bij haar gehad heb. Een heel sprankelende, frisse jonge vrouw die heel gevoelig is en daar haar kracht van heeft gemaakt. Ik voel me niet op mijn plek tussen al die mensen die al veel weten van self-healing. De leidster voelt dat er iets in de groep niet klopt. Ze sluit haar ogen en geeft aan dat we allemaal moeten verschuiven in de kring. Ze had een tekst voorbereid om over te dragen aan ons maar ze voelt dat ze het niet zo moet doen vanmiddag. Ze wil óns laten praten. We zitten met gesloten ogen en moeten voelen. Voelen we de persoon die naast ons zit? En aan de andere kant? Ik voel het niet. Er komt een gesprek op gang over een spirituele reis en creatie. Over in de emotie gaan die onder de pijn zit. Over angsten die je kunt ontvangen van wel zeven generaties vóór jou. Over afscheid nemen van je pijn en daarom van bepaalde mensen om je heen. Ons bestaan is een wonder, een experiment van creatie en wij hebben het recht dat mysterie te onderzoeken. In deze cirkel voel ik me klein en onhandig. Soms begrijp ik de dingen die ze zegt. Soms helemaal niet. Wat ik wel begrijp is dat je het best langzaam kunt leven. Pas als je rust in jezelf hebt gevonden kun je je lijden verlichten en niet alleen jezelf, maar ook de kring om je heen bevrijden. Op het eind van de sessie mag iedereen nog wat zeggen. De mensen om me heen zeggen mooie woorden. De leidster zegt dat ze vanaf het begin een zwaar gevoel heeft gevoeld in deze groep. Een ieder van ons mag ook een tarot kaart pakken. Ik ben hier helemaal niet bekend mee. In tegenstelling tot de anderen die allemaal kreten van herkenning roepen als er door iemand een kaart getrokken wordt. De leidster trekt de kaart ‘sorrow’. Ik hoor geluiden van herkenning. ‘Check’ zegt de leidster. Het kwartje valt kennelijk voor haar. Ze begrijpt nu waar het zware gevoel vandaan kwam. Ik sla de talking pyramid maar over en ook het trekken van een tarot kaartje. Als ik opgelucht dat het voorbij is naar buiten loop, loop ik recht in de armen van Wendy van de organisatie. Ze wil weten wat ik ervan heb gevonden. Ik hakkel wat en weet eerlijk gezegd niet wat ik moet antwoorden. ‘Ik ga naar huis om dit rustig even te laten bezinken.’ zeg ik maar. Ik ben nog niet in één klap verlicht, weet ik.

De laatste tijd ren ik drie keer in de week hard omdat ik train voor de Bredase Singelloop aankomend weekend. Ik had voor mezelf bedacht heel rustig een wedstrijdje van vijf kilometer te lopen. Totdat ik niet te lang geleden een berichtje kreeg van mijn werk dat ik ingeschreven was voor tien kilometer met de 'bedrijvenloop'! Vorig jaar was ik beter getraind en toen liep ik tien kilometer, maar dit jaar… Ik loop nu dus twee keer per week in de avond (en een keer in het weekend) om er toch nog iets van te maken. Hardlopen in het donker. En toen zag ik die enorme volle maan! Afgelopen week stonden de zon en maan dus weer op één lijn en doordat de maan dan het zonlicht geheel weerkaatst zien wij vanaf de aarde een grote, ronde verlichte bal, oftewel, volle maan! De maan staat direct in verbinding met water. Zij zorgt voor de getijden op zee (eb en vloed) maar ook voor het water in ons lichaam - wat immers voor minstens zeventig procent hieruit bestaat. Rond volle maan voelen veel mensen zich emotioneler. Je kunt je rond deze periode onrustiger voelen, lichter slapen, meer dromen en mogelijk wat lichter geraakt zijn. Ik had heel erg last van die onrust. Mijn hart ging ‘zonder reden’ tekeer toen ik in bed lag! Doordat je in deze periode gevoeliger bent is het een mooi moment om het licht naar binnen te laten schijnen doormiddel van meditatie. Mijn yogajuf had deze week de les helemaal in het teken staan van de volle maan. Meditatie en veel inspirerende teksten over transformatie. Wat is nog onzichtbaar voor de buitenwereld, maar in het verborgene zeker in beweging? Wat in jou is aan het ontwaken? Het was een heel bijzondere yogales en oh, wat houd ik daar zo van!