Harken en ploeteren

‘Our running shoes have magic in them. The power to transform a bad day into a good day; frustration into speed; self-doubt into confidence; chocolate cake into muscle.’
- Mina Samuels

“Waarom heb ik me hier ook alweer voor ingeschreven?” was de gedachte die ik vanmorgen had toen ik op de fiets naar het stadscentrum reed. Ik twijfelde heel lang tussen vijf of tien kilometer. Vooral vanwege mijn angst voor blessures. Niet zo lang geleden koos ik dus de lange afstand. En terwijl ik in m’n uppie tussen al die sportieve mensen in het startvak sta twijfel ik weer. Ik wil een haas volgen die er 65 minuten over zou gaan doen, maar die zie ik nergens. Ik moet dit op eigen kracht doen. Ik heb één keer eerder een tien kilometer wedstrijd gelopen. In het voorjaar. Toen liep mijn eega mee om mij aan te moedigen, want mijn snelheid kan best nog wel eens inzakken als ik niemand heb om me aan vast te klampen. Ik strik mijn veters nog een keer goed en informeer eens bij wat mannen die naast me staan of zij toevallig een eindtijd van 65 minuten willen lopen. Nope. Ik start veel te snel. Dat is een valkuil bij zo’n massale start voor elke hardloper. Daardoor moet ik de eerste vijf kilometer echt harken. Het gaat niet vanzelf. Vanwege de duizenden toeschouwers en muziekbandjes kom ik niet in mijn cadans. Dat gaat pas als ik uiteindelijk helemaal alleen loop en meer in mezelf gekeerd raak. Ik kijk niet meer naar de mensen om me heen die soms mijn naam noemen. Ik kijk alleen nog maar naar de straattegels… De omgeving op verre afstand. Ik zie alleen nog maar straattegels.

Het eerste weekend van oktober is traditioneel het weekend van de Singelloop in Breda. Dit sportevenement heeft een enorme gezellige en Bourgondische sfeer. Een stratenloop door het historisch centrum van Breda, langs de mooie singels en markante gebouwen en met de finish op de Grote Markt. Alle Brabantse dweilorkesten vinden een plekje langs het parcours. Ook zetten mensen hun muziekboxen en zitbanken buiten. Er is verschrikkelijk veel toeloop. De Singelloop trekt jaarlijks circa 80.000 bezoekers en bijna 18.000 lopers doen mee. In het stadscentrum staan de toeschouwers achter dranghekken. Vaak met een biertje in hun hand. Omdat mijn naam op mijn startnummer staat vermeld word ik zo nu en dan aangemoedigd. Soms herken ik een bekende die me naroept. Onze jongste heeft vanmorgen de vijf kilometer meegelopen via haar school. We hebben haar onderweg natuurlijk aangemoedigd. Ik heb drie weekends met haar getraind in het bos. Een parcours van vijf kilometer. Na de training stapte zij op de fiets naar huis en liep ik nogmaals hetzelfde parcours. Ze was niet zo enthousiast, zag het soms niet meer zitten, maar is een enorme doorzetter! Ze heeft vandaag een persoonlijk record behaald. Net als ik trouwens. Ik vind het een extra dimensie geven dat ik bij een hardloopvereniging train. Ik draag een T-shirtje van onze vereniging en word natuurlijk door onze leden aan de kant enthousiast aangemoedigd. Na de wedstrijd verzamelen we in een café op de Grote Markt waar we dan weer andere lopers aanmoedigen. Ondertussen onze tijden uitwisselend en elkaar complimenten gevend. Daar stond ik dus ook vanmiddag. Langs het dranghek op de Grote Markt met een glas verse muntthee in mijn hand - mijn race goed uitgelopen dus met een voldaan gevoel - kijkend naar de halve marathonlopers. Wat een hemels gevoel geeft dat om dan (met veel respect trouwens) al die andere ploeterende hardlopers te mogen aanschouwen!

Breda, 1 oktober 2017