Kwasten en ergernissen

“I don't even want you to nod, that's how much you annoy me. Just freeze and shut up.”
― Neal Stephenson

Als je vaker in het buitenland gewoond hebt kom je aan spulletjes in huis die een flinke hoeveelheid emotionele waarde hebben. Deze spulletjes hoeven trouwens zelf helemaal geen waarde te hebben. Onlangs hebben we de kozijnen van ons huis aan de buitenkant laten schilderen. Door twee schilders. Een van de twee had al eerder bij de buren binnen- en buitenshuis geschilderd en dat was ze goed bevallen. Door de slechte zomer was het werk van de schilders behoorlijk uitgelopen. Onlangs was het eindelijk zover. Ik mocht onze huissleutel afgeven omdat ik een paar dagen tijdens hun schilderklus niet aanwezig zou zijn. Met het overdragen van onze huissleutel ging ik eigenlijk voor mezelf al een grens over, want mijn laatste ervaringen met klusjesmannen waren niet zo positief. Een jaar geleden hebben we bij de renovatie van de zolder verschillende werkmannen in huis gehad. Meerdere stukadoors, twee timmermannen, een elektriciën en een loodgieter. Ze liepen in en uit. Na een tijdje ging ik me irriteren aan de mannen. Vaak omdat ze niet deden wat ze beloofden. Of omdat ze de kantjes er af liepen qua werktijden, in mijn huiskamer zaten te lunchen of omdat ze hun troep achteloos achterlieten. Ook zijn er twee paspoorten in die periode verdwenen uit huis… Hierdoor heb ik moeite om klusjesmannen in mijn persoonlijke ruimte toe te laten. De twee schilders van laatst werkten alleen maar buiten, dácht ik. Ik had me, misschien heel naïef, niet voorbereid op hun aanwezigheid. Dus toen ik op maandagochtend vroeg met een kop thee op de bank plofte in mijn pyjama - toen het hele gezin het huis had verlaten - vond ik het een enorme inbreuk op mijn privacy dat de schilder precies op dát moment de voordeur besloot te schuren en schilderen. Recht voor mijn raam! Ik besloot om alvast boodschappen te gaan doen. Ik schrok me rot toen ik op mijn zolderkamer kwam en de andere schilder precies daar op een ladder de glas-in-lood raampjes aan het schilderen was. Geen privacy op mijn eigen slaapkamer! Ik heb eerst het dekbed netjes rechtgetrokken en ben me uiteindelijk op een slaapkamer van de meiden gaan aankleden.

Eind van de middag vertrokken ze eindelijk - terwijl ik door hun aanwezigheid niet eens even in het herfstzonnetje mijn kopje thee buiten had kunnen opdrinken. Ik zag meteen na hun vertrek dat er een rozenkrans uit Mexico gesneuveld was. De schilder had de glas-in-lood raampjes boven de trap open gezet en bij het sluiten had hij de rozenkrans geplet. De rozenkrans was van Mexicaanse koffiebonen gemaakt en de boontjes lagen kapot naast de ketting. Ik rook zelfs een koffie aroma. De schilder ontkende echter dat hij mijn ketting gebroken had. “Dat was al zo” was zijn repliek. Ik was toen eigenlijk al klaar met de man. Hij moest echter nog twee dagen terug komen. Op een dag stampte hij meerdere keren door de huiskamer om van voor naar achter door het huis te lopen. “Waarom loopt hij niet buiten om?” vroeg ik me af. Hij verveelde me enorm. Ik zat op de bank met mijn zus te bellen en hij bleef maar door de huiskamer lopen! Aaargh! De laatste dag nam hij eindelijk zijn ladders en verfpotten mee toen hij me de factuur en mijn huissleutel persoonlijk kwam afgeven. Hij maakte terloops zijn excuses dat hij de sleutelhanger aan de huissleutel kwijt was. Dé houten sleutelhanger uit Suriname waar we verschrikkelijk veel moeite voor hebben moeten doen bij het Mexicaanse verhuisbedrijf om die souvenirs uit Suriname en Trinidad&Tobago weer terug te krijgen. Ik stortte een beetje in. Eerst de rozenkrans, nu de sleutelhanger. Toen ze wegreden met de volle aanhanger achter hun bus zag ik pas dat ze aan de voorkant een boeibord vergeten waren te schilderen. Eentje waar ik ze de dag ervoor nog op gewezen had… Ik kon het niet meer opbrengen om ze terug te vragen. We zingen het wel weer een paar jaar uit tot de volgende schilderbeurt. Ik zie er nu al als een berg tegen op!