Ibiza vibe

In de stilte hoor je de fluisteringen van je hart.
- Rosalinda Weel

Het begon allemaal heel spannend voor mij. Aanbellen en kijken wie er open doet. De twee vrouwen waarmee ik naar Ibiza reis blijken twee leuke, aardige vijftigers. Eenmaal aangekomen in de Spaanse villa wordt het nog spannender. Ik ontmoet namelijk alle andere vrouwen die deze week, net als ik, een yoga retreat geboekt hebben. Een week leven volgens yogische normen en waarden, zuiver eten en elke dag yoga doen. We ontmoeten elkaar bij een welkomstdiner aan een lange tafel. We zijn met negentien studenten en twee yoga docenten. Ik weet nog niet wat ik van al deze vrouwen (en één man) moet vinden. Mijn hoofd zit vol indrukken en die eerste nacht met twee onbekende vrouwen in mijn kamer slaap ik amper… Gelukkig ziet het er de volgende ochtend allemaal veel vriendelijker uit. Kleine gesprekjes aan de ontbijttafel stellen me gerust. De eerst yogales van drie uur begint met een voorstelrondje. Waarom zijn we hier? Stuk voor stuk hebben we onze eigen menselijke redenen om hier te zijn. De lessen in de buitenlucht zijn een feestje. Veel vogels. Het geruis van de zeewind door de palmbomen. De stralen van de zon zijn warm en koesterend. Insecten zoemen en een zeer aangename temperatuur. We hebben heerlijke, ontspannen lessen. Ademhalingsoefeningen, yoga in paren, drukpuntmassage, meditatie en klassieke yoga oefeningen. Een aantal keer tijdens deze dagen rollen de tranen van geluk over mijn wangen tijdens de ontspanning. Alles is in harmonie. Ik ontmoet zoveel mooie vrouwen hier op dit zonnige eiland. Ieder heeft zijn eigen levensverhaal, zijn eigen pad gelopen. Met mijn twee kamergenotes wissel ik zóveel vertrouwelijkheden uit dat ze al snel meer als zussen dan yogamaatjes voelen. Yoga is een heel intiem pad. Het belangrijkste is dat je zelf de weg ontdekt. We gaan alle middagen met z’n drietjes met ons huurautootje op avontuur. We verkennen strandjes, baaien, Ibiza-Stad en restaurantjes. Wat een levensenergie doe ik hier op! De Braziliaanse kokkin in de villa is zó uit de hemel gevallen. Dana bereidt met veel liefde de lekkerste vegetarische lunches voor ons. Daarnaast blijft er ook nog tijd over voor mijn leesboeken. Ik heb hier werkelijk niks te klagen.

“Hello, I am David.” “Hello David!” antwoorden we in koor. We zitten in een schuin aflopend steegje op wankelende, oude barkrukken die op scheve stoeptegels staan. Aan de witte muur is een eenvoudige plank getimmerd waar onze bellen gevuld met sangría op staan. We zijn in de historische citadel van Ibiza-Stad. We spelen een AA meeting na. Hilarisch! Van het lachen valt er soms iemand van zijn barkruk af. David is de barkeeper uit Sardinië. Hij is een tikkeltje aangeschoten. Net als het stel uit Londen. Een kwartier eerder liepen we door de smalle straatjes naar beneden. Ik moest nodig plassen en had het lef om in dit piepkleine barretje te vragen of ik naar de WC mocht. Daar was de toon eigenlijk meteen gezet. David zei “Nee.” Toen ik terug van het toilet kwam stonden er drie grote glazen klaar gevuld met sangría. Het was pas halverwege de middag… Er hing een echte Ibiza vibe aan de bar. Eén stoel op het mini-terrasje was bezet door het skelet Osvaldo. David leek het een leuk idee om de voorbijgangers te informeren over hoe goed zijn sangría smaakte. Dat leverde komische tafereeltjes op. We kregen ook om de beurt een houten pepervaatje in onze handen gedrukt die diende als microfoon. Dan speelden we de welkomstceremonie van een AA meeting na. Niet te filmen! David die overal op de wereld gewoond had (o.a. op Cuba en in Latijns-Amerika) kreeg spontaan zin om salsa te dansen. We draaiden de muziek van Enrique Iglesias via een iPhone. David bleek een zeer goede salsadanser te zijn. Nog één maal geplast (na zoveel sangría wel handig) en toen toch maar weer eens verder geslenterd. Deze middag zal ik niet gauw vergeten.

Port d'es Torrent, 11 mei 2017