Zout proeven in de lucht

Zittend op het Texel`s strand
speel ik gedachteloos met het rulle zand
terwijl de indrukken hier opgedaan
in een visioen aan mij voorbij gaan.

Als dan de avond dringt
de zon goud geel in de Noordzee zinkt
zee en land verkleuren in een gouden gloed
besef ik, hier te vertoeven dat is goed.
- DdJ

“Mevrouw, mevrouw! U heeft geen broek aan!” We kijken en lachen vanuit onze hippiebus naar twee dames die naast ons op de dijk geparkeerd staan. Eén dame heeft inderdaad haar broek uitgedaan. Ze loopt op blote voeten en in een spierwitte, grote oma onderbroek rond te dartelen. Ze moet zelf ook lachen. We zijn net terug van een excursie over ’t Wad en zitten allemaal tot onze knieën onder het zwarte slik. Ieder van ons heeft zijn vieze rubberlaarzen uitgetrokken. Jongste en ik ook onze blubber regenbroek. We stinken naar vis, oesters en slik. Maar het was het dubbel en dwars waard. Hans, de bebaarde gids, heeft veel verteld over de Wadden. Ondertussen liepen we achter hem aan over de zeebodem. Geen tijd te verliezen, want met de Noordwester wind van vandaag zou het water sneller stijgen. Jongste zat al binnen enkele minuten muurvast in het slik. Ze kon niet meer voor- of achteruit. Haar papa en gids Hans hebben haar gelukkig kunnen redden. De gouden tip is om als een schaatser te glijden over de voedselrijke zeebodem. Of door de geulen te lopen. Bij eb wordt een uitgebreid stelsel van geulen afgewisseld door drooggevallen zandplaten. Hans was gretig om ons zoveel mogelijk uit te leggen zodat we al luisterend soms toch dieper wegzakten dan we wilden. Lachen dus. We liepen door een geul richting Vlieland en zagen ondertussen de Brandaris op Terschelling. Door de verrekijker van Hans zagen we ook zeehondjes zonnen. Ik begrijp na vandaag heel goed dat dit gebied op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staat. De wondere wereld van de Wadden. Zoveel trekvogels, oesters, krabben, piertjes, garnalen, mosselen en vissen die hier wonen! Hier waar het lage zeewater soms heel warm is en soms juist ijskoud. Of bij veel wind heel zout en bij sommige stromingen juist weer heel zoet is. Welke bijzondere dieren gedijen hier goed bij? Elke dag, nee elke minuut, is het hier anders onder invloed van eb en vloed. De laatste wildernis van Nederland.

“Mèhèhè!” gilt het Texels lammetje luid. Jongste kind schrikt er een beetje van. Een wollig lammetje zit op haar schoot. Vandaag zijn er twee zwarte lammetjes geboren op de boerderij die we bezoeken. De meiden hadden er erg naar uit gekeken om lammetjes te knuffelen. Dit eiland stikt van de lammetjes. Meer schapen dan mensen op Texel. We zijn telkens opnieuw vertederd als we lammetjes zien slapen of huppelen door de wei. Op de laatste dag, op weg naar de pont, stoppen we bij een schapenboerderij. De achtste generatie schapenhouders. Ik vind dat indrukwekkend. Er zijn ook kuikentjes en geitjes om te knuffelen. Twee kleine kalfjes worden ook graag geaaid. Buiten laat de boer trots zien hoe hij dagelijks met hulp van drie honden de honderden schapen bij elkaar brengt. De meiden vinden dit bezoek het leukste dat we gedaan hebben op Texel. Alhoewel ze het lopen door het slik van de zeebodem ook hilarisch vonden. Zelf vond ik ons bezoek aan national park De Slufter ook erg mooi. De allerfijnste momenten vond ik echter de dagelijkse leesuurtjes in de zon, uit de wind, met een kop thee of hete chocola erbij. De zonsondergangen op het strand waren cadeautjes. Zelfs de vloerverwarming in het douchehok op de camping kon mij bekoren!

De Koog – 27 april 2017