Zo je hart is is je leven

Zo je hart is, is je leven…
- Nag Hammadigeschriften

Een boer, Muhammad Ali geheten, wonend in Nag Hammadi, in Egypte, was in 1945 bezig de vruchtbare aarde van een oud kerkhof in grote manden te laden met de bedoeling die daarna over zijn eigen akker uit te gaan strooien. Het oude kerkhof - dat allang niet meer in gebruik was - lag in de buurt van een ruïne dat van een klooster geweest is uit de eerste eeuwen na Christus. Tijdens zijn graafwerkzaamheden stuitte de boer plotseling op een grote aarden kruik. Hij vroeg zich af wat zich daarin zou kunnen bevinden. Muhammad vertelde dertig jaar later aan een hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht zijn verhaal:
“In december 1945 heb ik de kruik gevonden bij de berg Hamra Dun. Rond zes uur 's morgens, toen ik aan het werk ging, vond ik deze kruik. En nadat ik hem gevonden had, kreeg ik het gevoel dat er wat in zat. Dus bewaarde ik de pot en omdat het die ochtend koud was besloot ik hem achter te laten en later weer op te halen om te kijken wat erin zat. In feite ben ik diezelfde dag nog teruggegaan, en ik sloeg de kruik stuk. Maar eerst was ik een beetje bang, omdat er wel eens wat in zou kunnen zitten - een djinn, een boze geest. Ik was alleen toen ik de kruik stuk sloeg. Ik wilde wel dat mijn vrienden erbij zouden zijn. Nadat ik hem stukgeslagen had, ontdekte ik dat er boeken in zaten. Ik besloot mijn vrienden op te halen om het hun te vertellen. Wij waren met z'n zevenen en we beseften meteen dat dit iets te maken had met de christenen. En wij zeiden dat wij er eigenlijk totaal niets aan hadden - voor ons was het gewoon waardeloos. Dus heb ik het hier naar een geestelijk leider gebracht en deze zei dat wij er werkelijk niets mee konden doen. Voor ons was het gewoon rommel. Dus heb ik het mee naar huis genomen. Sommige boeken zijn verbrand en ik heb geprobeerd er een paar van te verkopen.” Muhammad verdeelde later de boeken onder zijn vrienden. Ze ontdekten al snel dat er handel in die boeken zat. Eén voor één verschenen ze op de zwarte markt van Egyptische antiquiteiten en langzaam druppelden ze de westerse wereld binnen. Het citaat boven dit blog komt uit de kruik van Muhammad Ali. Het betekent eigenlijk dat het leven op heel veel manieren en vanuit heel veel overtuigingen en gezichtspunten is in te vullen. Je kunt leven voor je portemonnee, je carrière, je gezin, je kinderen, je status, noem maar op. Het gaat om keuzes en het aantal keuzes is duizelingwekkend. Toch is het niet zo moeilijk je weg er in te vinden. Je kunt je hart volgen, voelen wat je zelf wilt. Het is tenslotte jouw leven.

We staan om twee uur op het schoolplein op een doordeweekse middag en Maren heeft een verjaardagsfeestje. We zijn geloof ik de enige die uitgenodigd zijn, alhoewel je eigenlijk niet echt van een uitnodiging kunt spreken. De moeder van de jarige job stuurde twee avonden ervoor een WhatsApp berichtje met de vraag of Maren uit school wilde komen eten, bowlen én schaatsen. En of ik de telefoonnummers had van nog vier vriendinnetjes uit de klas. Moeder Issa staat deze middag echter zelf niet op het plein, alleen haar chauffeur staat er bedremmeld bij met een aangesneden taart in zijn handen. Maren’s vriendinnetje, niet de jarige job, komt naar me toe gerend: “Heeft Maren een uitnodiging ontvangen? Mijn moeder weet van niets!”. De muchacha van dit meisje kijkt me vragend aan. Ze weet niet wat ze moet doen. Uiteindelijk gaat Ale ook mee en ik beloof een mail te zullen schrijven aan Ale’s moeder met alle details die ik weet van dit feestje. Ik had de moeder van het feestvarken alvast een bericht gestuurd dat ik Maren vroeg kwam halen van de schaatsbaan, want Maren’s zussen hadden Taekwondo les. Onze stad ligt op het ogenblik helemaal overhoop. Alle grote straten krijgen beton in plaats van uit elkaar gevallen asfalt en daarom zijn veel straten gesloten. Dit is niet helemaal overzichtelijk gepland en je wordt ook niet vooraf gewaarschuwd dat de straat gesloten zal zijn. Elke ochtend is voor mij een verrassing welke straten naar het centrum gesloten zijn en welke alternatieve route ik zal verzinnen om de meiden op tijd naar school te brengen. De ijsbaan ligt ook in het centrum en omdat ik behoorlijk strak in de tijd zit rijd ik extra vroeg de verkeerschaos in. Als ik bijna bij de ijsbaan ben word ik gebeld door de moeder van Ale. Ze zijn niet naar de afgesproken ijsbaan, maar naar een andere… Ik baal als een stekker en verander mijn strategie. Helaas is die weg afgesloten en uiteindelijk beland ik via een sluiproute bij de ijsbaan. Ik parkeer mijn auto en krijg uiteindelijk moeder Issa aan de telefoon. “Waar ben je?” vraag ik haar geïrriteerd en “Waarom heb je me niet geïnformeerd over de wijziging?”. Binnen een paar minuten sta ik naast de schaatsbaan en kijkt Maren me zwáár teleurgesteld aan: “Ik heb net vijf minuten mijn schaatsen aan! En we hebben ook al niet gebowld!” Ik vind het heel zielig voor Maren die zich erg op het feestje verheugd had. Ik kom er snel achter waarom ze niet gebowld hebben en waarom ze pas nét op de ijsbaan staan. Ze hebben de hele middag in het restaurant gewacht op de vader van de jarige job en nog een vriendinnetje en toen bleek de ijsbaan nog gesloten en tijd om te bowlen was er al niet meer…. Moeder Issa vraagt me of Maren niet langer kan blijven om te schaatsen. Het is dan al bijna zeven uur. Maren’s zussen moeten naar les, Maren heeft eigenlijk huiswerk, we moeten nog avondeten en het is bovendien bijna haar bedtijd. Ik ben verontwaardigd. Ik heb moeder Issa nota bene ingelicht dat ik vroeg zou komen omdat ik meer verplichtingen heb. Luistert ze niet naar mij? Dit feestje is een afknapper zonder uitnodigingen, zonder moeder op het plein, zonder beloftes na te komen en met vooral grote teleurstellingen. En nu wil ze van mij de boeman maken omdat Maren niet kan blijven schaatsen? Ik ben verbijsterd. Ik zit op weg naar huis midden in de verschrikkelijke verkeerschaos nog na te pruttelen tegen Maren hoe slecht dit allemaal geregeld was. Mark heeft gelukkig Maren’s zussen ondertussen afgezet bij Taekwondo. Als ik Maren een uurtje later naar bed breng zegt ze: “Die moeder dronk wel veel… Ze had wel drie glazen van dat rode spul op dat je in zo’n wijnglas doet.” Ik zeg dat dát niet zo erg is, want ze heeft tenslotte een chauffeur. Maar dan zegt Maren verbaasd: “Maar ze zat zélf achter het stuur!”