Slapeloze nachten

To keep the body in good health is a duty... otherwise we shall not be able to keep our mind strong and clear.
~Buddha

De vraag of wij in México Koninginnedag vieren is mij vanuit Nederland vaak gesteld de laatste tijd. In onze stad wonen denk ik zo’n vijf andere Nederlanders buiten ons gezin. We kennen ze helemaal niet, alleen Eva. Geen Nederlands feestje dus voor ons. Toch heerst hier een feestelijke stemming! Wij vieren op 30 april namelijk de Dag van het kind. Familie is uiterst belangrijk in México. Mexicanen houden enorm van kleine kinderen. Het is dus geen verrassing dat dit land een dag viert voor de jongste leden van het gezin. El Dia del Niño vindt plaats op 30 april in México en zo ook in andere landen in Latijns-Amerika. Kinderen kijken uit naar deze dag wanneer leraren afzien van lessen en in plaats daarvan spelletjes organiseren, er is muziek op het plein , lekker eten en andere leuke activiteiten. Ook bij Inden en Maren op school is het feest. De belangrijkste focus van deze dag is dat kinderen zich speciaal, gekoesterd en geliefd voelen. Alle kindjes van Mark’s werk waren uitgenodigd voor de film. Een drankje en een bak vol popcorn horen daar natuurlijk bij. Een kort praatje van Mark ook. In winkelcentra in heel México zijn speciale evenementen met muziek, clowns, goochelaars en ballonnen. Dierentuinen, pretparken en kindermusea bieden speciale aanbiedingen voor kinderen. De dag is vol plezier en spel, volwassenen worden herinnerd aan het belang van het kind en hoe eenvoudig en vreugdevol het leven kan zijn. Wereldwijd werd El Día del Niño een officiële viering in 1954, toen de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties aanbevolen had deze dag te erkennen. Kinderen vertegenwoordigen de hoop en de dromen van elke gemeenschap. Een goed initiatief. Natuurlijk hebben we achteraf bij uitzendinggemist.nl wel beelden gezien van de Koninklijke feestelijkheden in het verre Nederland. En van mijn zwager met witte pluim op zijn hoed die schuin voor koningin Máxima op de blauwe loper liep.

Moeders van jonge gezinnen kunnen moeilijk gemist worden en kunnen om deze reden eigenlijk niet ziek worden. Maar wat als je al twee nachten achter elkaar niet meer geslapen hebt van de pijn? Als je overdag niet meer weet waar je het zoeken moet? Je kunt niet liggen, je kunt niet zitten. Eigenlijk alleen lopen. Ik kreeg verschrikkelijke rugpijn aan de rechterkant van mijn rug. De dokter dacht aan een niersteentje en omdat ik dat inderdaad eerder heb gehad gaf hij me medicijnen mee om je organen te laten ontspannen zodat het steentje met veel water drinken eruit zou spoelen. Toen ik mijn eerste niersteentje had kroop ik werkelijk over de grond van de pijn, afschuwelijk. Nu was ik meer onrustig en kon niet op mijn rug liggen omdat bij iedere ademhaling mijn long tegen de plek aanduwde. Anderhalve dag later was de pijn weg en kon ik weer slapen. Alles goed. Maar ruim een dag later was de pijn terug met uitstraling naar mijn nek, schouder en rechterarm. Ik kon weer niet slapen twee nachten, behalve rechtop dommelen met een vliegtuigkussentje om mijn nek. De sterke pijnstillers hielpen niet. Nu dacht de dokter vanwege de uitstraling naar mijn schouder aan een galsteen. Galstenen kun je niet uitplassen, die worden (meestal meteen met de galblaas) operatief verwijderd. Ik wachtte die dag nog af, maar wel bloednerveus voor een operatie! Eind van de middag liet de dokter weer van zich horen. Hij had het overlegd met een collega en het moest een virus zijn. Een virus die zich had vastgezet in mijn spieren. Ik kreeg er steeds minder vertrouwen in. Alle communicatie was in het Spaans en ik kreeg het gevoel dat er misschien wel gegist werd. Een bloedtest en weer nieuwe tabletten verder leek hij toch gelijk te hebben. De pijn verdween binnen 24 uur en de bloedtest wees uit dat ik een heel hoog titer aan antilichamen had. Tot mijn grote teleurstelling kwam de hevige pijn echter na vijf dagen weer terug… Weer een lange, rusteloze nacht. Een bezoek aan een andere dokter. Hij sloot het virus meteen weer uit aan de hand van dezelfde bloedtesten en ik moest per direct stoppen met de pillen. Dat vind ik heel moeilijk aan dit land; artsen schrijven meteen medicijnen voor zonder testresultaten af te wachten. Ik vind dat niet fijn voor mijn lichaam. Al die bijwerkingen. En er zit nooit een bijsluiter bij de pillen. En toch telkens weer geloof je dat dit de oplossing is. Nu heb ik röntgen foto’s en een echo laten maken om te kijken naar mijn nieren, baarmoeder, blaas, ribben en middenrifspier. Weer een contrastvloeistof (gif) via een infuus. Mijn arme lijf! Vlak voor het weekend zal ik de uitslag krijgen, geen gissen meer dit keer. Al die tijd bracht Mark de meiden naar school en bracht een kennis ze elke middag weer thuis. De dagen bracht ik door met mijn e-reader op bed of op balkon en films op de computer. ’s Middags kwamen de meiden gezellig op mijn bed hun huiswerk maken. Mijn yogaklas kwam voor een les naar mijn slaapkamer. Ik kon zelf bijna niks meedoen aan oefeningen, maar wel genieten van een (klankschaal) meditatie. Ook kreeg ik een heerlijke gezichts- en handmassage van mijn juf. Zelfs onze katten wilden me behagen, denk ik, met hun meegebrachte prooien iedere dag. Via mijn openstaande balkondeur werden de dode en soms levende muizen trots voor mijn bed gelegd. Dat mijn omgeving zo lief is voor mij geeft mijn pijnlijke dagen een beetje glans.