Tijd vliegt of kruipt?

Time is a created thing. To say 'I don't have time,' is like saying, 'I don't want to’.
― Lao Tzu

De tijd vliegt of kruipt voorbij. Zo ervaren we dat tenminste. Want de tijd doet helemaal niets. Het is de manier waarop we met onze tijd omgaan die maakt dat we er veel of weinig van hebben. We zijn zo vaak in gevecht met de tijd. Op de mooie momenten wensen we dat de tijd stil kon staan. En hoe vaak zouden we de wijzers van de klok niet vooruit willen duwen? Met het ouder worden gaat de tijd ook sneller. En dat voel ik. Ons eerste jaar in México is bijna voorbij. En heel cliché: als we terug kijken voelt het als voorbij gevlogen. En toch leven we hier alsof we meer tijd hebben, bewuster. De dagen en de weekends zijn niet zo gevuld als toen we in Nederland woonden. We brengen veel meer tijd met elkaar door. Genieten meer van onze eetmomenten. In het weekend eten we vaak buiten of in een restaurant. We reizen hier meer. Wellicht komt het door de Mexicaanse omgeving dat tijd hier niet als een snelstromende rivier verloopt? Mexicanen kennen geen haast, en efficiënte tijdsindeling kennen ze al helemáál niet. Wij in het Westen zijn gewend aan het idee van lineaire tijd: het start en eindigt weer ergens. Culturen die meer in harmonie met de natuur leven, zoals veel Mexicanen, hebben een cirkelvormige tijdsbeleving zoals alles in de natuur. De zon komt op en gaat weer onder, om daarna weer op te komen. Seizoenen volgen elkaar in een ritme op. De term ‘te laat zijn’ kennen ze vrijwel niet. Soms tot onze grote frustratie! En zo is onze tijd hier voorbij gekabbeld met school, werk en reizen. Mijn studie is bijna ten einde. Mijn studietijd in México is niet echt efficiënt verlopen. Mijn medestudenten in Breda zijn vorig jaar al afgestudeerd. En ik hoop begin juni af te studeren. Net voor de zomer. Onze tweede zomer in México. Alleen brengen we deze zomer voor een groot deel in buurland Belize door.

Om me heen rommelt het flink in de bergen. Het onweer komt steeds dichterbij, de bliksemflitsen komen frequenter. Ik houd van onweer. Ik zit buiten. De zon is al weg en de lucht wordt steeds donkerder en groener. Binnen staan de pannen op het vuur, we gaan zo eten. De donder is waanzinnig en de regenbui barst los. Als kind hield ik speciaal van onweer als we kampeerden – vooral in de bergen. De kleur van de lucht wordt dramatisch donker, de temperatuur daalt en zelfs de geur verandert. Dat vind ik verrukkelijk. Het orkaanseizoen is weer begonnen aan de Mexicaanse kust en dat betekent voor ons in het binnenlandse hooggebergte, regen. Bijna elke avond worden we getrakteerd op een tropische bui. Wij vinden het gezellig. Het start meestal tijdens het avondeten. Daarna kijken we lekker TV, alhoewel…. Het zijn DVD’s. We hebben geluk dat series nu zo populair zijn, keuze genoeg. Six feet under vind ik zelf leuk of veel moderner Homeland of Revenge. Veel kijken we ook online op de computer. Ieder zijn eigen smaak op zijn eigen computer. Lekker Hollandse TV voor mij zoals Levenslied, DNA onbekend of De wereld draait door. En zo nu en dan pakken we een filmpje. Het regenseizoen is voor mij precies op tijd begonnen. De lucht was zo verschrikkelijk droog geworden dat mijn huid overal jeukte. De dagelijkse portie zon op mijn huid draagt daar natuurlijk ook aan bij. Ik was afgelopen week op een symposium over de invloed van de zon (UVA en UVB) op onze huid. Daar ben ik van geschrokken. Wetende dat wij op 2200 meter wonen, nog dichter bij de zon, en dus meer slechte invloed van de zon…. Ik ben van mening dat de beste bescherming voor onze blanke huid de zongebruinde huid is. Een kleurtje is voor ons heel gezond. Hier zie je veel Mexicanen overdag met een paraplu tegen de zon lopen, factor 50 en 60 staan volop in de schappen van de supermarkten. Op het symposium kregen we een tas vol proefmonsters van vele merken zonbeschermers. Later hoorde ik van Mexicaanse moeders dat ze hun jonge kinderen voor schooltijd allemaal insmeren met hoge beschermingsfactor voor het dagelijkse speelkwartiertje buiten…. Oeps.