Het kleinste vulkaantje

Health is a state of complete harmony of the body, mind and spirit. When one is free of physical disabilities and mental distractions, the gates of the soul open.
- B.K.S. Iyengar

De wereld is wit, of eigenlijk grijs. En hoe meer we de stad in rijden op deze vroege ochtend hoe meer grijs we zien opstuiven. De wegen zijn bedekt met een laagje witgrijs stof en alle auto’s ook. Onze patio is helemaal wit. Het lijkt wel stuifsneeuw! De lucht is grijs. Popo heeft vannacht meer dan drie kilometer hoog as en vulkanisch zand uitgespuugd en er waren ook explosies en gloeilampeffecten te zien. Speciaal voor Mark’s verjaardag?? Alarmfase twee is uitgeroepen. Iedereen draagt een mondkapje op straat. Dit effect draagt wel bij aan de spookachtige, mystieke sfeer in de stad. Inden krijgt meteen bij de schooldeur een mondkapje uitgereikt, Maren in het klaslokaal. Bij Anthe dragen de jongelui ze niet, te achterlijk natuurlijk. Bij de eerste drogist waar ik onderweg stop zijn de mondkapjes al uitverkocht, later slaag ik gelukkig wel. In mijn toestand is het nu niet handig om vulkaanas in mijn longen te krijgen…

Het kleinste vulkaantje van de wereld is slechts 13 meter hoog, met een breedte van 23 meter. Zijn naam is Cuexcomate en betekent zoiets als “kom om dingen te bewaren”. Het vulkaantje ligt hemelsbreed misschien een halve kilometer bij ons huis vandaan. México heeft duizenden vulkanen, en vaak erg interessante zoals Popo, maar Cuexcomate moet de enige vulkaan zijn met een wenteltrap erin! Deze vulkaan is gevormd in 1064, als een uitloper tijdens een uitbarsting van een veel grotere vulkaan, Popo. Cuexcomate is officieel geclassificeerd als "niet actief". Het is zeer onwaarschijnlijk dat hij in hernieuwde activiteit uitbarst. Echter, de bewoners van de woonwijk waar deze vulkaan gelegen is zijn vrij betrokken, omdat Popo in toenemende mate actief is geworden de laatste jaren – zoals vannacht. Dit heeft wel eens geleid tot een aantal tijdelijke evacuaties van de dorpen rondom de basis. Als Popo weer met geweld zou uitbarsten, zo geloven de bewoners, dan zou misschien wel de ondergrondse link naar Cuexcomate kunnen worden hersteld en wordt 's werelds kleinste vulkaan ineens iets groter ... Laten we hopen dat dát nooit gebeurt. Het zou een einde maken aan een ongebruikelijke toeristische attracties in dit deel van México. Klimmen in een wenteltrap in de claustrofobische duisternis is nauwelijks een alledaagse ervaring voor een toerist, of zelfs voor een vulkanologische onderzoeker. Mark en ik hebben het gedaan toen we in 2012 op huizenjacht waren in Puebla. De krater is ongeveer acht meter breed. Eenmaal binnen, is er niet veel te zien eerlijk gezegd, afgezien van de onvermijdelijke lava. Met de kinderen hebben we onlangs voor het vulkaantje gestaan, maar er was een lint opgehangen. We mochten niet de wenteltrap af. 's Werelds kleinste actieve vulkaan is waarschijnlijk Mount Taal, gelegen in de Filippijnen. Hij heeft meer dan negenendertig keer de hoogte van Cuexcomate, zijn lilliputter neefje.

Midden in het oude centrum van Puebla liepen we op het grote, statige gebouw af. Een binnentuin, rondom muren met prachtige bogen waar tegenwoordig glas in gezet is. De vloeren in de oude gangen met hoge plafonds bestaan uit oude, versleten stenen. Het blijkt de eerste kraamkliniek van Latijns-Amerika te zijn, opgericht in 1885. Ik kan het niet laten om te denken aan wie hier allemaal zijn voetstappen heeft achter gelaten? Het oude gebouw behuisd nu een klein academisch ziekenhuis met naast gynaecologie ook een klein aantal andere specialismen. Zoals longarts Alfredo die samen met Luis – echtgenoot van mijn yogajuf – naar mijn röntgenfoto’s heeft gekeken. Als second opinion. Ik werd namelijk een dag eerder dan gepland naar mijn internist Eduardo geroepen. De radioloog had hem gebeld over mijn röntgenfoto’s…. Slecht nieuws? Mark en ik grapten nog in de wachtkamer dat dokter Eduardo voor het weekend eerder naar huis wilde en daarom mijn afspraak had vervroegd. In de wachtkamer viste ik uit de grote enveloppe vol resultaten een brief van de radioloog in het Spaans en we schrokken van de inhoud. Er werd geschreven over een infarct in mijn rechterlong! En mijn eigen naam stond echt boven de brief. Kort daarna mochten we bij dokter Eduardo binnen komen. Kijkend naar het verlichte bord aan de muur met vele blauwe doorsneefoto’s van mijn organen wees de dokter de vlek aan. Een bloedprop is vast komen te zitten in mijn long. Ik moest van hem tien dagen medicijnen onder mijn huid gespoten krijgen en tien dagen antibiotica slikken. Voordat ik weer voor niks zware medicijnen zou gaan slikken zijn we ’s avonds laat bij Luis op de ER van een klein ziekenhuis langs geweest waar hij werkt als chirurg. Hij kon in de operatiekamer naar mijn röntgenfoto’s kijken en zijn mening geven. Tot na middernacht hebben we zitten wachten in een halfdonkere, bedompte wachtkamer van de ER. Geen koffie- of theemachine, alleen TL-verlichting in de hal achter de klapdeuren waar een nachtzuster zich zat te vervelen. We dachten uit verveling zelfs bloedspatten op de vloer waar te nemen…toen de telefoon ging. Luis had een spoedoperatie tussendoor gehad vandaar het wachten en hij vertelde ons precies wat hij had gezien op mijn foto’s. Trombose in mijn long en hij stond erop dat we eerst een longspecialist zouden zien voordat ik de volgende ochtend met de bloedverdunners zou starten. Luis regelde een afspraak met longarts Alfredo. Vanwege de drie verkeerde diagnoses vooraf (niersteen, galsteen, virus) die steeds resulteerden in onnodig medicijngebruik had Alfredo zijn collega en cardioloog ook uitgenodigd. Samen hebben we weer de foto’s bestudeerd en zonder twijfel was de conclusie dat ik een heel serieus probleem heb in mijn long. Bloedvaten in mijn rechterlong worden afgekneld door een bloedprop (waarschijnlijk afkomstig uit mijn benen) en die moet er zo snel mogelijk weg. Een longembolie. Bloed heeft de eigenschap te gaan klonteren en als deze bloedprop groter wordt dan wordt de schade ook groter. Bloedverdunners dus voor de komende zes maanden. Zo’n prop moet door het lichaam zelf opgeruimd worden en dat kost tijd. Sterke pillen voorgeschreven met uiteraard verschrikkelijke bijwerkingen. (En ik ben nog niet eens een jaar van de prednison af!) Maar er is geen twijfel dit keer, vier artsen hebben de diagnose bevestigd. Mijn pijn is weg, ik ben nog wel kortademig. Geen sporten meer voorlopig. Ik ben een patiënt.