To achieve great things, two things are needed; a plan, and not quite enough time.
- Leonard Bernstein
Wanhopig. Verdrietig. Leeg. Ook dankbaar voor alle hulp van buren. Zo voelden we ons afgelopen dinsdag. Zo wanhopig en schuldig voelde ik me ook toen ik als klein meisje op mijn zilveren armbandje viel. Het door mijn moeder als kind gedragen zilveren armbandje met bedeltjes eraan. Het voelde voor mij als een waardevol erfstuk uit de familie. Al heel snel viel ik er op toen ik op straat struikelde. De kwetsbare pootjes van het zilveren haantje bogen om en ook brak het dekseltje van het kleine bekertje af. Ik heb het maandenlang niet tegen mijn moeder durven zeggen die er natuurlijk altijd zo zuinig op geweest was. Zo’n groot kinderlijk schuldgevoel. Ik heb het armbandje sindsdien ook nooit meer gedragen. Als de dood dat er iets mee zou gebeuren. Ik bewaarde het zorgvuldig in het originele, met fluweel gevoerde juwelendoosje. Soms keek ik ernaar als ik de sieraden van mijn oma en moeder aan het bewonderen was. Totdat middelste dochter voor haar tiende verjaardag een armbandje vroeg. Ik heb het zilveren armbandje met verbogen bedeltjes laten restaureren. Wat ouderwetse bedeltjes laten verwijderen en een nieuwe bedeltje in de vorm van een zilveren puzzelstukje eraan toegevoegd. Ook dochterlief heeft het sieraad van haar oma niet vaak gedragen. Het ligt goed opgeborgen in een doos met belangrijke items. Maandagavond voelde ik dezelfde wanhoop van vroeger weer. Jongste dochter stuurde een ‘appje van haar volleybal training. ‘Ik moet huilen’ schreef ze. Ze was aan het trainen op de speelweide in ons dorp. Nog geen week ervoor vertelde onze zestienjarige dochter dat ze wilde stoppen met nep gouden sieraden dragen, ze wilde op écht goud overstappen. Ik stelde voor een ringetje van mij uit te kiezen van toen ik jong was. Ze koos een schattig wit- en geelgouden ringetje die ik zo’n dertig jaar geleden van mijn lief gekregen had. Ik droeg hem decennia lang om mijn wijsvinger. Ze heeft het ringetje nog geen week gedragen toen ze tijdens de volleybaltraining de ring in haar zak stopte en halverwege de training erachter kwam dat ze hem verloren was. Het hele team heeft een line-up gedaan, maar helaas niets gevonden. Mijn lief en ik sprongen meteen op de fiets om een paar minuten later mee te zoeken. De trainster bleef ook wat langer. Helaas zonder resultaat. Ondanks dat mijn lief nog terug ging om een riek te halen. Dochter dacht hardop dat we met een metaaldetector meer kans van slagen zouden hebben. Ik twijfelde niet en zette de vraag in onze buurt ‘app. Twee buurmannen reageerden dat ze zo’n detector hadden. De eerste bleek een speelgoed apparaat te hebben die wel ijzer maar geen goud detecteert. De andere buurman had een professionele. We oefenden met mijn gouden ring. Het werkte. Een verhuisde buurman is beheerder van de dorpswei en ik vroeg hem de sleutel van het toegangshek. De volgende dag stond hij ons op te wachten. Ik trok mijn schoenen uit en gebruikte m’n Uggs als herkenningspunt van de banen over het grasveld die we controleerden met de detector. Heel nauwkeurig. De detector ging meerdere keren af met een hoge piep dat betekent dat hij goud of zilver gedetecteerd heeft. Dan vielen we op onze knieën om te zoeken met onze handen. Zonder resultaat… Dochterlief had er hoofdpijn van. Zo rot. Het is een mysterie waar dat ringetje gebleven is. De trainster heeft het aan alle trainers doorgegeven mocht iemand tóch het ringetje met emotionele waarde vinden. Het lijkt wel karma in mijn familie… Ook de gouden ring met maansteen van mijn overleden moeder die ze regelmatig gedragen had ben ik kwijt geraakt. In Mexico toen we een aantal weken in een luxe hotel verbleven tijdens de overzeese verhuizing terug naar Nederland. Verdwenen uit mijn toilettas die in de badkamer stond… Oudste dochter draagt gelukkig nog wel steeds met plezier het gouden ringetje met mijn initialen erin die ik voor mijn tiende verjaardag van mijn ouders kreeg. Ookal verdwijnen of breken er met enige regelmaat familiesieraden, het heeft geen zin om er lang bij stil te staan. Jezelf te pijnigen. Het zijn de sieraden die verdwijnen niet de herinneringen.
Mijn vrije, zonnige dag volgepropt met voorbereidingen voor de verbouwing van ons huis. Het plan begon eigenlijk met de aankoop van een mooi, dik futureproof verbouw tijdschrift. Ik haalde er allemaal mooie duurzame ideeën uit. Inspiratie! Een belangrijk onderdeel van de verbouwing is het isoleren van de vloer op de eerste verdieping. Warmte isolatie voeren we uiteraard uit met de producten van de Franse werkgever van mijn lief. Die beslissing was het snelst genomen. Geluidsisolatie was al een moeilijkere beslissing. Veel onderzoek gedaan en uiteindelijk bleek dat de PVC vloer niet direct op onze houten plankenvloer gelegd kon worden vanwege de beweging in de planken. Nu komen er dikke platen als ondervloer welke meteen tien decibel reduceren van het geluid. Dat scheelt ons veel werk. De keuze van de vloer was moeilijk en ook weer niet. Ik wist dat ik een duurzame vissengraat vloer wilde. Met smalle planken, of repen zoals dat heet met PVC. De kleur kan eigenlijk alleen gekozen worden door de stalen mee naar huis te nemen en in huis te leggen. Enorm zware platen werden naar huis gesleept. Diverse keren, want ik ga nooit over een nacht ijs. Een beetje onderhandelen en de beslissing viel op het bedrijf bij ons in het dorp. De gietvloeren in de badkamer en douchecel waren ook een uitdaging. Diverse offertes waarvan één bedrijf het aandurfde. Helaas alleen de badkamer. Kleurenstalen halen en brengen. Piet, onze aannemer start de eerste week van mei met slopen. Wij slopen zelf daaraan vooraf het trappengat en de tegelvloer in de badkamer. De traploper moet heel voorzichtig van de trap gedemonteerd worden, want er is bijna niemand meer die zo’n ouderwets ding weer terug kan plaatsen. Ik houd alle moodboards, offertes, afspraken en beslissingen bij in een mooi schrift met harde kaft. Zo houd ik overzicht, én zin!
