Als ik te hard loop om de tijd bij te houden is verstilling de weg.
- Haiku
Toen ik vanmorgen mijn hardloop legging aantrok zag middelste dochter dat er een bruine vlek op mijn linkerpijp zat. Ik wist meteen wat het was. Mijn herinnering ging terug. Vorige zondag ben ik gaan hardlopen met oudste dochter in het Kralingse bos. Mijn lief en ik hadden middelste dochter bij haar zus thuis in Rotterdam afgezet. Bij onze schoonzoon in spé. Of hoe noem je zoiets? Oudste woont samen met haar Zuid-Amerikaanse vriend, haar novio. Novio zou onze middelste één en ander uitleggen over het interpreteren van de resultaten van haar online survey. Over tweetaligheid. Een interessant onderwerp kennelijk want ze had twee keer zoveel reacties op haar survey als dat ze eigenlijk nodig had. Ze kregen twee uur de tijd waarin wij drietjes buitenshuis verbleven. In die tijd fietste mijn lief met oudste dochter en mij mee terwijl wij een rondje hard liepen rondom het Kralingse meer. Om de tijd te doden kochten we daarna in de stad warme latte’s to go en lekkere, zelfgebakken brownies bij koffiezaakje Juffrouw van Zanten. We slenterden langs de meest hippe winkeltjes en ik gluurde overal even naar binnen. Window shopping in de grote stad. Verschrikkelijk leuk om te doen. Ik ben al zó lang niet meer in een winkelstraat geweest. Alle leuke boetiekjes waren natuurlijk gesloten. Een briefje aan de deur maakte duidelijk dat je iets uit de etalage kon afhalen of een afspraak om te winkelen kon maken. Ik merkte dat ik funshopping misschien wel gemist had. We hebben ons met een warme beker en een stuk brownie in ons hand heerlijk vermaakt in de vooroorlogse Rotterdamse wijk. Zó kwam de gesmolten chocolade vlek dus op mijn hardloopbroek. Ik wandel wekelijks met vriendinnen bij ons in de natuur. Het Mastbos of de heide. Soms rijd ik net zo lief naar bossen ver van ons huis. De laatste twee weken een keer naar een vriendin in Wageningen-Hoog en een keer naar een vriendin in Rhenen. Gisteren vroeg mijn lief of ik mee wilde wandelen naar het centrum van onze stad. Hij doet dat elk weekend. Ik ging nooit mee, dacht dat het (te) druk zou zijn in de stad. Bovendien kun je daar nergens naar het toilet. Deze keer ging ik mee in het teken van ‘March for Me’. We wandelden hand in hand door de Bredase straten waar ik eigenlijk nooit kom. Leuke gesprekken. In het centrum heerste een onalledaags sfeertje. De deuren van de winkels waren allemaal open. De lampen brandden binnen. Er was alleen geen klandizie. Vaak stond er een tafel voor de ingang. Winkelen op afspraak. Of Click and Collect. Heel erg rustig op straat. Zeker voor een zaterdag. Wij wandelden door de winkelstraten. Kochten Vietnamese loempia’s op straat, aten ze op een bankje en wandelden rustig verder. We slenterden over de Markt waar het op zaterdag altijd beredruk is. Ik zag een enkele wandelaar die net als ik wandelschoenen droeg. We trakteerden ons op een verse jus d’orange en een hete chocolademelk dat via een open raam met een doorzichtig plastic ervoor besteld moest worden. We zaten naast elkaar op de rand van een verhoogd houten terras tegenover de Grote Kerk. De wind waaide wild door onze haren. Dit voelde als een uitje. Ik werd er onverwachts blij van. Heel anders dan wandelen in het groen, maar zeker zo leuk. Vooral het jezelf trakteren op een heerlijk drankje en iets lekkers draagt bij aan het gevoel van uitgaan. Wat meer decadent en stadser dat een thermoskan in m’n rugzakje. Maar nog lang niet zo flitsend als een vol zonnig terras. ‘March for Me’. Lief zijn voor mezelf. Tijd maken voor mezelf. Leuke dingen doen. Thuis. Maar ook buiten de deur.
Mijn eega zei een tijdje geleden iets heel liefs en wijs tegen mij. In deze snelle wereld lijkt iedereen zijn carrière na te jagen en ben je gelijk aan je wat je doet voor de kost. Ik werk in de ouderenzorg. Geen sexy beroep, zonder een indrukwekkend inkomen of drukke werkuren. Dit jaar zelfs minder uren dan ik zou willen. Mijn lief zei dat ik nou eens moest gaan genieten van mijn tijd thuis. Zónder schuldgevoel. Die laatste twee woorden hebben innerlijk bij mij een knopje omgezet. Mijn eigen carrière heb ik zo’n twintig jaar geleden vaarwel gezegd. Op het moment dat we de deuren van de zeecontainer sloten met ons hele hebben en houwen erin. Kort daarna vertrokken wij met ons eenjarige dochtertje en kat naar de Verenigde Staten. Ik zat destijds op mijn werk tegen overspannenheid aan. Ons dochtertje naar de kinderopvang waar ze nauwelijks sliep en veel huilde. Ik gefrustreerd aan mijn bureau bij Randstad waar ik als enige parttime intercedente voor mijn gevoel de kantjes eraf liep. Dáárvoor had ik als twintiger een snelle, goedbetaalde baan als relationsmanager voor een grote farmaceut. Compleet met Volvo als lease-auto, laptop en een van de eerste mobiele telefoontjes. Voor de buitenwereld leek het alsof ik alles voor elkaar had. Een bruiloft, een gekochte twee-onder-een-kap woning, een carrière en verre reizen. Ik gaf mezelf toen te weinig ruimte voor ontspanning en rust om op adem te komen. Ik laadde niet meer op. Ik werd letterlijk gedwongen om stil te staan. Herstellen van een burn-out was moeizaam, eenzaam en vergde veel geduld. Uiteindelijk heb ik mijn baan als relationsmanager opgezegd. Toen ik jaren later bij Randstad weer moeilijk de stilte in mezelf kon vinden emigreerden we nét op tijd voor mijn volgende burn-out. Sindsdien hangt mijn snelle carrière aan de wilgen. Ik heb inmiddels zeven internationale verhuizingen georganiseerd. Ik zorg ervoor dat onze kinderen telkens hun plekje kunnen vinden, dat ons gezin opnieuw kan landen. Ik mag wel zeggen dat ik het rustpunt ben in ons gezin. Van bijtanken heb ik een activiteit met prioriteit gemaakt. Een moment van ‘niets doen’ hoeft van mij niet direct opgevuld te worden. Ik ben zelfs verzot geworden aan stilte. Tijd voor mezelf. Dat is wie ik ben. Deze maand met ‘March for Me’ ben ik me daar nog eens bewust van geworden. Dat is ook rijkdom.
