The way to health is to have an aromatic bath and a scented massage every day.
- Hippocrates
Als een verzopen kat kwam ik aan. Mijn warme, zachte Uggs doorweekt tot aan de binnenkant. Mijn joggingbroek ook. Ik deed mijn lange winterjas uit en hing hem aan de kapstok . Mijn handschoenen doordrenkt met regenwater legde ik op mijn tas. Vijf minuten ervoor had ik in de fietsenstalling een papieren doekje gekregen om mijn brillenglazen droog te maken. Mijn haar hing in natte strengen rond mijn gezicht zag ik in de spiegel. Er hing een handdoekje waar ik me gezicht aan afdroogde. De twee Thaise dames vroegen om geduld en gingen sloffend op hun slippers met sokken nog even door met dweilen en schoonmaken. Ik kwam tot rust in een luie stoel. Kort daarna nam de lieve masseuse me mee achter een gordijn waar twee heerlijke stoelen uitnodigend stonden. Overal stapels zachte, droge handdoeken. Een radiator die lekker warmte uitstraalde. Ze vroeg heel lief of ik mijn broek uit wilde doen. Ze had een droge, erg wijde Thaise broek in haar handen. Met een knoop bleef op ie net op mijn heupen hangen, de pijpen veel te kort. Mijn natte broek hing ze over de hete radiator. Ze wees op mijn trui. Ook doornat. Ik kreeg een lichtgrijs, cozy Thais overhemd van haar. Ze ging even weg achter het gordijn en kwam terug met een mooie schaal met warm water en olie voor mijn voeten. Wat een verwennerij en de massage was nog niet eens begonnen! Ik had geen haast. Zij kennelijk ook niet. Ze deed alles met veel aandacht. Etherische olie op een brandertje. Handdoeken mooi opvouwen. Haar lage krukje aanschuiven deed ze ook met veel precisie. Geen haast. In de gedachte van deze maand ‘March for Me’ had ik een voetmassage geboekt. Lief zijn voor mezelf. Ik was na mijn yogales gedachteloos op de fiets gestapt richting de stad en kwam onverhoeds in een hoosbui terecht. Mijn masseuse had me niet beter op kunnen vangen. Ze zette mijn koude voeten in een weldadig warm bad. Ze waste en droogde ze met aandacht. De voetmassage was werkelijk uitmuntend. Met veel aandacht voor mijn tien tenen, de onderkant en de wreef van mijn voeten. Ook mijn enkels en onderbenen kwamen aan de beurt. Ik genoot van de warmte, de aandacht en het voelde alsof ze het met liefde deed. Dit hadden mijn voeten wel verdiend. Ze eindigde de massage wrijvend met een handdoek. Ook kreeg ik een kopje verse thee. Toen ik vertrok was de regen gestopt. Het was weer licht buiten. Ik liep in m’n uppie richting de markt voor vers fruit. Een plek waar ik al heel erg lang niet meer geweest was. Op m’n gemak fietste ik weer terug naar huis. Wat een weldadige ochtend.
Mijn lief kwam op vrijdagmiddag thuis en had een nieuwtje zo meldde hij. Hij had die middag op kantoor een gesprek gehad met een coach. Deze psycholoog werkt met zijn managementteam aan een beter werkklimaat binnen de groep. Zij baseert haar werkmethode op het enneagram. Iemands karakter zou met behulp van dit diagram kunnen worden ingedeeld. Het wordt beschouwd als een pseudowetenschap. De wetenschappelijke psychologie gebruikt het enneagram dus niet. Ik had al eens met een test bepaald wat mijn enneagram was nadat we het besproken hadden tijdens een yogales. De uitkomst was dat ik een nummer zeven ben, een avonturier of levensgenieter. Er worden negen enneagram typen beschreven vanuit de manier waarop ze in het leven staan. Je krijgt met jouw nummer inzicht in je eigen karakter en de relaties met anderen. Ik kon me destijds goed vinden in de omschrijving van nummer zeven. Een optimistisch persoon, nieuwsgierig en energiek. De methode maakt je bewust van bepaalde valkuilen. Hoe je in veel omstandigheden handelt of denkt. Deze coach had dus die bewuste middag in het kantoor van mijn eega gezeten. Ze keek uit op een grote foto die onze kinderen aan hun vader hadden gegeven. We zitten op die foto alle vijf naast elkaar op een rand van een Noorse berg. Onze benen bungelen in de afgrond. We draaien ons om zodat we in de lens kijken. Zij zei tegen mijn lief ‘Jouw vrouw is een negen.’ Toen hij dat thuis tegen mij zei was mijn eerste reactie. ‘Ze kent mij helemaal niet. Ik heb haar nooit ontmoet. Bovendien ben ik een zeven.’ Hij legde uit dat zij dat meteen zag (of voelde) bij die foto. Ik sta vooral met mijn rug op die foto. Ik was wat wantrouwig. Manlief zocht mijn beschrijving op en las het hardop voor. Ik was het. Honderd procent. Een vredestichter dus. Het klopt als een bus. Altijd op zoek naar harmonie. Persoonlijke ruimte is essentieel. Precies. Dat had ik hem laatst nog uitgelegd. Dat ik momenteel zo’n grote behoefte heb om alleen thuis te zijn. Ik heb alleen-zijn nodig, een levensbehoefte. Negen’s zijn aardige mensen die er alles aan doen om onenigheid te voorkomen of op te lossen. Jezelf vergeten in samenzijn. Dat ben ik ook! Ik kan niks proeven als ik met een ander dan mijn lief uit eten ben. Mijn aandacht gaat volledig naar de ander. Ik kan me verliezen in een ander. Ik zit tijdens een goed gesprek ook vaak helemaal voorover gebogen. Ik ga er helemaal in op. Ik kan me altijd in de ander vinden, richt me daar ook op. Empathie. Dat uit zich met mijn lief in de auto meestal in onenigheid als hij rijdt. Ik heb namelijk áltijd begrip voor de andere weggebruiker als er iets onvoorziens gebeurt zoals afsnijden of bumperkleven. Heel irritant voor hem. Irritant voor mezelf is vooral dat ik moeilijk grenzen kan stellen en nauwelijks nee kan zeggen. Mijn valkuilen. Haar conclusie dat ik een type negen ben heeft mij verdieping gebracht. Juíst op mijn weg in ‘March for Me’. Inzicht. Echte groei.
