Een auto is maar een auto

The cars we drive say a lot about us.
- Alexandra Paul

We liepen eigenlijk al een tijdje met het idee, maar tijdens de reis hebben we de knoop definitief doorgehakt. Ik vind het heel erg jammer. Ik heb het telkens weten uit te stellen maar mijn lief vond het genoeg nu. Hij wilde geen jaar langer meer in ‘die gare bak’ rond rijden. Hij had het over onze oude Volvo die we lang geleden in Madrid gekocht hebben en toentertijd mee naar Nederland genomen hebben. Een auto met een verhaal. Volgens de buurman is onze wagen ‘cult’. De auto heeft altijd al van alles gemankeerd. Ik heb er verschillende auto ongelukken mee gehad waarvan twee in Madrid. Een keer werd de achterdeur er vrijwel uitgereden toen ik onze jongste in het autostoeltje gespte. Ik was zó boos dat ik de man achtervolgde met drie bang huilende kindjes achterin. Ik kreeg hem te pakken en het bleek een oud, trillend mannetje te zijn die zelf ook heel erg geschrokken was. Hij heeft de reparatie geheel betaald. Een andere ongeluk was op mijn eerste werkdag in de schoolbibliotheek in Madrid. Er was mist in de stad die vroege ochtend en ik zag een auto van links niet aankomen bij het oversteken. Er bleken vier zeer deftige Madrileense dames met bontjassen in te zitten. Ik was hartstikke fout en kwam ook hartstikke laat op mijn eerste werkdag aanzetten. Ondertussen is deze bolide aan het aftakelen. Dat zie ik ook wel. Het benzinedopje gaat niet meer open met een knopje. Daarvoor moet ik achterin aan een rood touwtje trekken (dat ook al een keer afgebroken is…). Het raam bij de passagier gaat al heel lang niet meer open. De radio werkt niet fijn. Ook ben ik het laatste half jaar al drie keer dezelfde lampenkap van mijn knipperlicht verloren. Elke keer koop ik weer een andere op de sloop. Hij heeft ook drie jaar stilstaand in een boerenschuur op ons gewacht toen we in Mexico woonden. We vonden hem toen heel erg beschimmeld en met een dode accu terug…

Tóch voelt het als een afscheid. Ook al is een auto maar gewoon een auto. Op het voorraam zit nog altijd de Spaanse sticker van onze woonwijk in Madrid. Naast de dagelijkse schoolritjes met Spaanstalige liedjes uit de speakers die we luid meezongen schieten me ook twee avonturen te binnen. De eerste keer dat het daar sneeuwde. Dat was uniek. Het had destijds al elf jaar niet meer gesneeuwd in de Spaanse hoofdstad. Ik had onze drie dochters extra vroeg opgehaald van school vanwege de waarschuwingen op de radio. Het was een chaos in de stad. Ik kwam op de terugweg vast te staan. Ik probeerde een weg naar boven te vervolgen, maar de Volvo glibberde van links naar rechts door de sneeuw. Ik kwam niet vooruit. Ik parkeerde de auto zo goed en zo kwaad als het kon aan de rechterkant van de weg. Manlief kwam ons vervolgens redden uit de benarde situatie. Toen we de volgende dag terug gingen stond onze bolide midden op de weg. Nooit begrepen of hij daarheen gegleden was of dat ik door de sneeuw gewoon niet goed de zijkant van de weg gezien had om te parkeren. Het andere avontuur was een paar dagen voor onze emigratie naar Mexico. De poesjes hadden op het allerlaatste moment allerlei belangrijke inentingsformulieren nodig en ik reed redelijk gestrest met de meiden naar Utrecht om een onmisbare stempel op te halen. Ik reed vrij hard door Breda om het stoplicht te halen toen een vrachtwagentje plotseling stopte voor mij. Om hem te ontwijken schoot ik met volle vaart een vluchtheuvel op. Lekke band! De man die uitstapte was een dronken Ier die zijn dronkenschap wilde verhullen voor zijn baas. Hij betaalde me contant een vergoeding uit en zette mijn reservewiel onder de auto. We hebben de Volvo een paar dagen later met het thuiskomertje gestald op de boerderij voor de drie jaren die zouden volgen. Oorspronkelijk was onze wagen een luxe uitvoering met een notenhouten dashboard en lichte lederen bekleding. Een lederen stuur. Vandaag de dag is het al lang geen luxe auto meer. Door het vele UV licht in Spanje springt de verf al van de bumpers als je er naar kijkt. Hij heeft behoorlijk wat deuken en krassen opgelopen in de jaren. Nu zijn ook de handrem en de uitlaat afgelopen maand afgekeurd voor de jaarlijkse APK keuring. De reparatiekosten liepen zo hoog op dat we eigenlijk niet meer wilden investeren - wetende dat we dit jaar nog een andere auto gaan kopen. Onze oude stationwagon, waar we onze oudste dochter dit jaar nog mee naar haar studentenkamertje verhuisd hebben, staat nu onverzekerd en afgedankt naast het huis (hij mag niet meer op de openbare weg staan). Het autokerkhof wilde intussen maar een piepklein bedragje betalen voor de onderdelen. En toen ineens zag manlief in dat het financieel een veel beter idee is om tóch nog een jaar door te rijden in ‘die gare bak’! Onze monteur is nu op vakantie, maar ik wacht edelmoedig op zijn thuiskomst. Joepie, ik hoef nog geen afscheid te nemen van onze Spaanse bolide!