Lieve Mexicaanse vriend

Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do.
– Mark Twain

Wie kent de eeuwenoude Inca stad Machu Picchu nog niet? Machu Picchu ligt aan de oostkant van de Andes en is een van de best bewaarde steden uit de Inca-tijd. Het behoort niet voor niets tot een van de zeven moderne wereldwonderen. In januari 1981 werd Machu Picchu een beschermd natuurgebied en werd ook veelal de ‘geheime stad’ genoemd. Zo geheim is de stad helaas niet meer, want heel veel mensen weten de weg ondertussen te vinden naar deze oeroude stad… Je moet je bezoek ver van tevoren bespreken. De stad staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is zo razend populair dat de stad er onder te lijden heeft. Het historisch heiligdom raakt steeds meer beschadigd. Bijna onder de voet gelopen eigenlijk… Peru heeft daarom besloten dat er iets moet veranderen en dat betekent dat er sinds deze maand een bezoekersregeling is. De verborgen stad mag alleen in twee shifts worden bezocht. We willen tenslotte allemaal dat de volgende generaties dit bijzondere gebied ook kunnen blijven ontdekken, toch? Deze verandering betekent zeer waarschijnlijk wel dat je nóg verder van tevoren moet reserveren. Ons onvergetelijke bezoek aan de geheime stad is inmiddels alweer zes jaar geleden. Ik heb de toegangskaartjes destijds ook een half jaar vooraf moeten kopen. De tocht ernaar toe was zó avontuurlijk! We namen heel erg vroeg in de ochtend, het was nog donker en de elektriciteit was uitgevallen in het kleine bergdorpje, een trein waar we de conducteur heel lief moesten aankijken om hem te vragen de trein bij een bepaalde kilometerpaal stil te zetten. Ik herinner me dat hij het verwarrend vond en niet heel graag deed, maar hij deed het wél. Alleen wij vijfjes stapten dapper uit en kuierden langs het spoor naar een ingang naar de jungle. Daar werden we opgewacht door onze gids waar ik deze afspraak mee had gemaakt. Met haar hebben we een heel lange, hete en vooral zweterige dag door de hoge Andes gewandeld en geklommen totdat we het afschuwelijk steile, allerlaatste stuk naar boven moesten sjokken. Manlief liep al de hele dag met twee backpack’s te sjouwen: een zware op z’n rug en een kleinere op z’n buik. Hijgend als een paard kwam ik als laatste op het hoogste punt waar mijn gezin en andere bezoekers al klappend in hun handen op mij stonden te wachten. De beloning was werkelijk magisch! Ik vergeet dat moment nooit meer. Tranen in mijn ogen. Tussen alle hoge bergtoppen van de Andes verstopt lag een eeuwenoude Inca stad verborgen. Ik was zo moe, dorstig en nat van het zweet, maar deze aanblik maakte alles goed. Het is de combinatie van de zware tocht van zestien kilometer door de hoge Andes en het plots oog in oog staan met het wereldwonder wat de beleving magisch maakt. Sinds deze maand is een groot deel van de romantiek jammer genoeg verdwenen. Je mag kiezen om vroeg in de ochtend een bezoek te brengen of begin van de middag. Een lange, zinderende klimtocht met een zware rugzak vooraf is dan bijna geen optie meer. De entree zal voortaan via de toegangshekjes bij de ingang zijn. Ik ben heel dankbaar voor onze reis van vijf volle weken door Spaanstalig Peru waardoor we ook de sprong aandurfden om de zomer erna naar Mexico te verhuizen. Alles loopt zoals het moet lopen.

Daar komen ze samen het station van Breda uit lopen. Hij draagt een pet. Ze kijken elkaar aan als ze met elkaar praten. Ze zijn bijna even groot. De laatste keer dat we hem zagen in Mexico was hij een beduidend stuk kleiner dan onze middelste dochter. Hij heeft een groeispurt gemaakt. Ze zwaaien naar me als ik boven bij mijn auto op ze sta te wachten. Onze middelste dochter had in Mexico een grote groep vrienden die bestond uit jongens en meiden. Ik vind dat altijd erg leuk als pubers zo met elkaar omgaan. Ze heeft het nu op haar internationale school in Nederland ook. Ook heeft ze nog steeds een levendige relatie met haar groep vrienden uit Mexico. Er lagen plannen dat ze als groep door Europa zouden gaan reizen deze zomer. Daar is om verschillende redenen niks van terecht gekomen. Behalve Alan. Hij kwam onlangs naar Breda. Ze hebben samen allemaal leuke (maar toch heel gewone) dingen gedaan. Veel in de stad geslenterd, door het Mastbos gefietst en daar gepicknickt. Hij is mee naar school geweest. Er kwamen vriendinnen thuis om hem te ontmoeten, veel pubers aan mijn eettafel, spelletjesavonden. Alan is zó Mexicaans. Je kunt zien dat hij gewend is om met iedereen small talk te maken. Typisch Mexicaans. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Een heel relaxte, ondernemende jongen die een semester in Berlijn gaat studeren. Als ik hem naar de trein breng hoor ik dat hij de gedragen pet bij dochterlief heeft achtergelaten. Ze beloven elkaar te ruilen als ze elkaar weer zien. Hoe lief.