Lady Vagabond

“There’s something about arriving in new cities, wandering empty streets with no destination. I will never lose the love for the arriving, but I'm born to leave.”
― Charlotte Eriksson

Ik zie haar nog zo staan, amper elf jaar. Net de basisschool in Madrid afgerond. Een klein wereldburgertje die grote delen van haar leven in de Verenigde Staten en Spanje had doorgebracht. Ze staat met haar voet op het randje van de Fish River Canyon in Namibië. Nergens bang voor. Stoer. Zelfverzekerd. Vastberaden. Een wereldmeid. En daar is, acht jaar later, niks aan veranderd. Voor de derde keer op een rij zijn we er niet bij als ze wakker wordt op haar geboortedag. De eerste keer was op haar zeventiende verjaardag. Ze was vanuit Mexico gaan backpacken met haar Mexicaanse vriendin. Door Europa. Op de dag van haar verjaardag heeft ze een bungeejump gemaakt boven een Zwitsers meer in Interlaken. Hoe dapper! Op haar achttiende verjaardag was ze in haar uppie in Zuid-Korea aan het backpacken. Nóg moediger! Vandaag de dag woont ze in Rotterdam waar ze een internationale studie volgt. Ook deze zomer heeft ze een avontuurlijke reis geboekt. Met haar Duitse vriendin gaat ze door Taiwan, China en Hongkong backpacken. Hadden we het allemaal al kunnen voorzien? Op dát moment toen ze met een steen in haar hand aan de rand van Fish River Canyon stond? Letterlijk met haar voet op het randje? Op het randje van een nieuw tijdperk: de start van haar middelbare schooltijd. Een periode die ze voor de helft van de tijd in Mexico zou gaan doorbrengen. De wereld is grenzeloos voor haar. Ze wil een trimester van haar studie in Azië gaan volgen. Ze wil later in Zuid-Amerika gaan settelen. Ons kleine, Hollandse meisje. Lady Vagabond. We vierden haar negentiende verjaardag in een Bredaas sushi restaurant. Hoe kan het ook anders? Aziatisch eten is haar grote liefde. Haar verjaardagscadeau was wederom een bijdrage aan een backpacktrip. We geven het haar erg graag. Toen mijn lief en ik negentien jaar waren reisden we niet verder dan Europa. De eerste keer dat we vlinders in onze buik kregen om buiten Europa te kijken was toen we onze studie hadden afgerond. Een baan in de chemie vinden was niet zo makkelijk destijds. We hadden onze horizon verbreed op een internationale banenmarkt. Net toen we in het proces van verblijfsvergunningen zaten, voor een verblijf van drie jaar in Australië, vond ik een baan op mijn niveau. En niet lang daarna vond mijn lief een werkervaringsplek bij een groot chemisch bedrijf. Australië en een internationale carrière waren van de baan… Totdat we op 3 januari 2000 alsnog als expats naar Amerika vertrokken. Voor ons én voor onze eenjarige dreumes stond ons leven op z’n kop. Nu draaien we onze hand er niet meer voor om: grenzen verleggen door verre reizen of een internationale verhuizing. Vagabonds…

Het was eigenlijk veel te broeierig, warm weer om de douchecel te verbouwen. Door de hoge temperaturen stelden we het moment van breken steeds uit. We wilden onze douche niet missen! We hadden wel een stok achter de deur. De loodgieter zou namelijk op de stoep staan. En dus begon manlief op de heetste zondag van dit jaar aan het strippen van de badkamertegeltjes. Het was niet te doen. Niet vanwege de hitte en niet vanwege het gebrekkige gereedschap. Op maandagavond probeerde hij het nog eens met een nieuw aangeschafte beitel. Het mocht niet baten. Halverwege de week haalde ik een breekijzer op. Het serieuze werk. Manlief brak dwars door de muur heen. De loodgieter meldde dat hij zo niet kon werken. Alles is een week uitgesteld. Gelukkig zitten we niet zonder douche. Ondertussen doen we dat namelijk in het bad. Al zeker tien jaar sleep ik een uitgescheurde pagina uit een Happinez tijdschrift met me mee. Van het ene huis naar het andere huis. Een foto van mijn droombadkamer. Ik wil heel graag een Marokkaanse douchecel met zachte, warme beige-achtige tinten klei op de muur. In de loop van de jaren is deze manier van stuken steeds populairder geworden in Nederland. Manlief heeft een tijdje terug ter voorbereiding een cursus ‘tadelakt aanbrengen’ gevolgd. Er moeten vele lagen op de muren aangebracht worden, dus we zijn nog lang niet klaar. Máár de keuze van de kleurtjes is gemaakt, de loodgieter gaat zijn werk doen en de stukadoor gaat de muren glad strijken. Het project is van start!