Mergpijpjes

When you look at a city, you know, it looks so unique. You feel this kind of uniqueness and especially if you go from a big city to a small city or if you go from one country to another. Cities look very different, often. They even feel very different. You know, and they are, of course. They certainly are.
- Geoffrey West

Over een weidse campus lopen we langs indrukwekkende gebouwen als School of Law, School of Art of School of Sciences. We zien bogen van gekleurde ballonnen om de ingangen te markeren. We gaan een gebouw binnen en zien een grote aula, achter dikke houten deuren ligt een enorme collegezaal en overal zitjes voor een kop koffie of thee. Opvallend veel felle kleuren zijn gebruikt voor stoeltjes en kunst in de betonnen, grijze gebouwen. Iets eerder deze ochtend zijn we door een grijze, dikke mist naar de havenstad gereden. Het is Open Dag op de Erasmus universiteit en ondanks dat onze oudste dochter hier studeert hebben we deze universiteit nooit eerder bezocht. Onze middelste dochter overweegt om hier ook te gaan studeren en daarom zijn we met het hele gezin hier. We volgen een informatieve lezing. We horen over de nieuwe manier van studeren. In plaats van met honderden studenten urenlange colleges van een professor te volgen, waarbij maar een gedeelte van de toegereikte informatie blijft hangen, werken ze bij deze studierichting met ‘problem based learning’. Groepjes van maximaal twaalf studenten werken vijf weken aan een probleem waarbij de studenten zelf literatuur moeten verzamelen en oplossingen moeten aandragen. De uitwerkingen worden mondeling gepresenteerd door de studenten en beoordeeld door de tutor. Zo wordt de informatie veel beter opgenomen door de studenten. Uiteraard wordt alles nog wél ouderwets getest met een examen. We eten een broodje op de universiteit en parkeren later bij de studentenkamer van de oudste voor de deur . We splitsen ons op. Terwijl er nog wat laatste klusjes gedaan worden op haar kamer ga ik in m’n uppie naar de wekelijkse markt en bezoek de markthallen. Rotterdam is een multiculturele stad. Het valt me op terwijl ik over de markt slenter. Ik neem onderweg een kilo lychees mee voor anderhalve euro en een halve kilo blue berries voor drie euro. In Breda kom ik veel te weinig op de markt. In de overdekte markthallen treft het internationale karakter me. Veel jonge, hippe mensen om me heen. Veel internationale eettentjes en kookwinkels. Ook veel vreemde talen hoor ik om me heen. In Madrid heb je zo’n zelfde markthal die omgetoverd is tot eettentjes en winkeltjes. Rotterdam is een levendige metropool.

Als ik door de zonnige koopgoot terug wandel mis ik het majestueuze van Amsterdam en het elegante van steden als Den Haag, Haarlem of Breda. Ik mis karakter in deze stad. Rotterdam is eigenlijk net als Berlijn. In de oorlog gebombardeerd en daarna opnieuw opgebouwd. Veel hoogbouw. Het trekt veel jonge mensen aan. Een goede vibe. Veel barretjes, boetiekjes en restaurantjes. Zoals in de straat van onze dochter. Tegenover haar huis twee flitsende woonboetiekjes. Een boetiek met vooral Latijns-Amerikaanse spulletjes. Veel uit Mexico. De felgekleurde kleden, de tuinstoeltjes van waslijn, veel cactussen in terracotta potten, hangmatten en sieraden van gekleurde kraaltjes. Ik stap ook het winkeltje ernaast binnen. Een Frans boetiekje. Geweldige tafelkleden, geborduurde kussenslopen, portemonnees en hippieachtige kleding. Er staan wat mensen rondom de oude tafel waar de kassa op staat. Er wordt voornamelijk Frans gesproken. Ik hoor een champagnekurk knallen. Ik kijk op en zie dat er een etagère vol met heerlijke petit-fours staat. Veel schalen met vers fruit. Mooie glazen op tafel. Een feestje. Er wordt me twee keer een glas champagne aangeboden. Ik sla het beleefd af. Ik voel me teveel. Ik verlaat gauw het winkeltje. Ik kom vast nog wel eens terug. Twee dagen geleden liep ik nog in Amsterdam. Over de Amsterdamse grachten, langs de prachtige historische panden en vele trammetjes passeerden me. De straatnamen op de bordjes roepen veel herinneringen bij me op. Ik heb heel wat voetstappen liggen in deze stad. Mijn Bredase vriendin is er toevallig ook. Ik laat haar kennismaken met het legendarische slagroomijsje bij banketbakkerij van de Linde op de Nieuwendijk. Ik neem meteen verse mergpijpjes mee voor bij de thee op dochters studentenkamertje. We lopen samen door de negen straatjes en drinken nog een kop thee. Ik blijf Amsterdam toch écht veel charmanter vinden dan Rotterdam. Mijn mening is natuurlijk wel heel erg gekleurd door al mijn herinneringen uit deze stad. Mijn studententijd, samenwonen met mijn lief, mijn bul behalen, mijn eerste baan, onze bruiloft, mijn eerste leaseauto voor de deur. Wie weet welke herinneringen onze dochter nu aan het opbouwen is in háár stad Rotterdam?