Optellende tijd

Stilte in je hoofd
Onzichtbare deining
Onhoorbaar geruis
Groei
De prachtige rimpels
Van optellende tijd
Leven in het nu
- Evelien Sipkes

Een meneer van middelbare leeftijd wordt door een jongere vrouw de juwelier binnen gereden. Meneer is op zoek naar een ashanger. Ik ben altijd geïntrigeerd naar het verhaal aan de andere kant van mijn tafeltje. Meneer zit tegenover mij in een rolstoel om een ashanger uit zoeken voor zijn eigen as. De artsen hebben hem verteld dat hij uitbehandeld is en hij denkt zelf dat hij in oktober zijn laatste adem zal uitblazen. Het zou kunnen dat hij dit al zelf georganiseerd heeft, maar dat durf ik hem niet te vragen. Hij wil gecremeerd worden en zijn vrouw zal zijn as mee nemen op al haar reizen over de wereld. Ze hebben samen afgesproken dat zij telkens een beetje as mee zal nemen om uit te strooien op de mooiste plekjes op aarde. Hij heeft geen idee hoe dat verder eigenlijk werkt met het as dat overblijft na een crematie. Ik leg hem uit wat er met het as gebeurt direct na de verbranding en hoe zijn vrouw het in een zware koker op zal gaan halen bij het crematorium. Ik vertel hem hoe ze het beste het as in de ashanger kan gieten. Voor mijn fotografie opleiding heb ik een aantal jaren terug een reportage op het crematorium gemaakt. Ik kreeg destijds een rondleiding van een heel vriendelijke medewerker daar. Ik heb alle stappen in het crematieproces uitgelegd gekregen en ben met hem in de lijkwagen met een kist achterin over de begraafplaats gereden. Hij vond het stoer dat ik dat durfde. Ik vond het stoer om zonder enige schroom het hele verhaal met mijn camera vast te leggen. Bij de juwelier ben ik degene in ons team die zorgt dat het as in de hanger terecht komt. Ik vind dat geen enkel probleem. Zo open als meneer was over zijn dood, zo open vertel ik hem over het as. Ik ben altijd gefascineerd door de levensverhalen van anderen. Situaties die ik niet heb meegemaakt vind ik boeiend om te horen. Meneer heeft een zilveren ashangertje in de vorm van een hart uitgezocht, een mooie ketting erbij en we hebben samen nagedacht over een gravure op de hanger. Ik vind het fijn om zo’n levensverhaal te horen. En een piepkleine bijdrage te hebben mogen leveren. Ik heb hem en zijn dochter als afscheid de hand geschud en sterkte gewenst met alles wat komen gaat.

Een paar dagen later komt er een jonge vrouw binnen waarvan je meteen al kan zien dat ze mentaal iets mankeert. Ze gaat tekeer tegen een jong hondje. Ik begroet haar en even later help ik haar met de zoektocht naar een ring. De hond trekt echter zo vaak aan de lijn dat ze eerst het hondje naar haar ouders brengt en daarna terug komt. Haar ringmaat blijkt zo groot te zijn dat het buiten de standaardmaten valt. Ik denk met haar mee en vind een flink afgeprijsde, passende relatiering met een diamantje. De ring zal ze gaan dragen om haar moeder te gedenken, vertelt ze. Haar moeder is uitbehandeld en is onlangs uit het ziekenhuis naar huis gekomen. Ze zal nooit meer haar bed uitkomen, vertelt ze me. Ze belt haar moeder even later met haar mobiel om goedkeuring te vragen over de prijs van de ring. Ik krijg ook mama aan de telefoon. Ik leg alles uit over de ring en de prijs en mama gaat akkoord met de aankoop. Ze bedankt me over de telefoon voor mijn hulp en vraagt of ik haar dochters gouden halsketting even wil oppoetsen. Dat doe ik en terwijl ik dat doe vertelt de jonge vrouw verder over haar zieke moeder. Ik merk dat ze verschrikkelijk afhankelijk van haar moeder is. Gelukkig is er ook nog een papa. Als ze met het ingepakte ringdoosje de winkel uitstapt vertelt ze me dat ze heel blij is dat ik haar zo goed heb geholpen. Bij een andere juwelier hadden ze haar diezelfde middag heel onbeleefd behandeld. “Dikke vinger voor ze”, roept ze uit. Ik zie een heel jonge, kwetsbare vrouw voor me. Een vrouw die het heel zwaar gaat krijgen binnenkort. Ik hoop dat ze lieve mensen om haar heen heeft die haar kunnen begeleiden zoals haar moeder dat nu doet. En dat de ring een mooi blijvende herinnering zal worden aan haar moeder.