Romantisch bouwstof

De jaren leren je de dingen die de dagen niet weten.
- Ralph Waldo Emerson

Lawaai. Lawaai van een bonkende bouw-stofzuiger, van een schuurmachine, zaagmachine of een föhn om verf af te branden. Ook veel gehamer om planken weer terug in de vloer te slaan. Veel lawaai dus. Bij ons op zolder. Ook mondkapjes voor omdat er met glaswol gewerkt wordt. Die vezels irriteren je longen. Er zijn al veel werklui geweest de afgelopen weken. De loodgieter, de elektricien en de timmerman. De laatste blijft nog een tijdje werken op zolder. Er zullen er nog meer volgen ben ik bang. We hebben de stukadoor en de vloerlegger nog gepland staan. En oh ja, de loodgieter komt ook weer terug om een radiator op te hangen. Ik heb het al helemaal gehad met al die werklui. Als ze al op tijd komen dan maken ze iets niet af wat ze beloven. Het zorgt allemaal voor vertraging. En we hebben een strak schema. Alles moet af zijn als onze oudste over een maand weer voeten op Nederlandse bodem zet. Dan willen we de loft in gebruik nemen. De jongste schuift naar de grootste slaapkamer en de oudste schuift door naar de kleinste slaapkamer. Ondertussen maken we van alles mee. De loodgieter die lekker de tijd neemt op zijn eerste dag en een half uur te laat komt waardoor Mark op maandagochtend zó in de file mag aansluiten op weg naar Schiphol. Hij haalt op het nippertje zijn vliegtuig. Diezelfde loodgieter rijdt overigens de volgende dag met zijn bus in onze greppel. Daar wordt hij later weer uit getakeld door een collega met ook zo’n grote bus. Onderling communiceren de werklui niet echt met elkaar waardoor wij een halve dag in het weekend verliezen. In een weekend waarin onze spaarzame tijd zo waardevol is!

Hoe romantisch is het dan als je samen op een broeierige zaterdagavond op zolder aan het klussen bent? De vijf zolderramen wijd open. De zon zakt langzaam weg en er waait een briesje door het bouwstof. De muziek staat aan. We hebben allebei zo’n benauwd kapje voor ons mond. Allebei verschrikkelijk stoffige kleding aan. Mark zit op de grond vloerplanken eruit te wippen, glaswol eronder te proppen om vervolgens de planken weer terug te slaan. Sterke armen. Ik schuur met een machine de 80 jarige draagbalken op. Je ziet het stof door de lucht zweven. Mijn klus is niet uitdagend maar geeft wel voldoening. Het houten spant heeft decennia lang weg gestopt gezeten in een muur. Het hout is heel donker gekleurd. Ik mag het licht opschuren waardoor het lichter wordt en de houtnerven weer tevoorschijn komen. Ik stel me voor hoe stijlvol deze zolderslaapkamer zal worden. Originele naturel draagbalken met veel wit gips ertussen. Een beton-look vloer en weinig spulletjes. In het midden een comfortabel spijlen bed die we nog van mijn moeder als trouwcadeau ontvangen hebben. Wit beddengoed met een wit gehaakt sprei uit México. Een Mexicaanse schapenvacht op de grond. Een oude dekenkist onder de glas-in-lood ramen. En natuurlijke de splinternieuwe houten schuifwand met zes deuren. Nog even doorbijten. Als we op zondagmiddag een ‘hippie beach party’ moeten laten schieten door de werkdruk staan er hulptroepen voor de deur. Echte vriendschap! Na een middag chillen op het strand kunnen we er weer tegen. Dat moet ook wel. De vloerbedekking moet ook nog van de zoldertrap af. Muren moeten worden gestukt. We laten twee trappen schilderen in huis. Alhoewel het een uitdaging wordt om de traploper met koperen roeden te verwijderen en na het schilderen perfect terug te plaatsen. De traploper hebben we ooit laten leggen door een heel oude Belg. De goede man leeft vast niet meer. Wie kan er tegenwoordig nog échte traplopers leggen met dubbelgevouwen tapijt om hem na vijfentwintig jaar een slag door te schuiven?