Vol passie

Vervolg je passies, tegen elk beter weten in
- Hugo Claus

“Vandaag heb ik even mijn dag niet, hoor. Heb ik dat al vaker gezegd?” Of “ Ik moet even klagen. Ik heb lood in mijn benen, ze zijn zo zwaar!” Ik zucht wat af. Ik loop drie keer in de week hard met een groep leuke mensen. Deze week was de grote test. Een loop van vijf kilometer; de trainer neemt je tijd op. Waarom doe ik eigenlijk mee aan deze gekte? Ik heb een hekel aan hardlopen. Dacht ik tenminste. Toch doe ik het al vele, vele jaren: joggen met frisse tegenzin. Heb ik dan écht een hekel aan hardlopen? Dat geloof ik niet. Wanneer ik in het prachtige oude Mastbos loop voel ik mij dicht bij de natuur. Ik doorleef de seizoenen bewust. Ik zoek er stilte op. We leven in een luidruchtige wereld en we zijn voortdurend druk bezig. Er is weinig tijd en ruimte voor stilte. Een koperen zon zakt vaak achter de bomen als ik ’s avonds train. De geur van het droge zand. Zelfs als het hard regent train ik. Ook dat vind ik fijn. De glanzende bladeren. De geur van zuurstof in de lucht. Het doet me telkens weer aan Drenthe denken waar ik twaalf zomers van mijn jeugd gekampeerd heb. Alleen met onweer wordt de training afgelast. Het lopen zelf vind ik niet eens zo verkwikkend. Het in-de-natuur-zijn wél. Ook de groep heeft een goede vibe. Elke keer weer trots op mezelf als ik een training gedaan heb. Vaak loop ik in het weekend nogmaals met wat mensen uit mijn groepje. Als huiswerk. Het geeft voldoening. Ik zie ook mijn lijf veranderen. Dat is leuk. Door het vele reizen - vooral de reizen door Midden-Amerika - inspireert de natuur me enorm. Nu pas zie ik de passie die locals voelen voor hun eigen oerwoud of hun eigen berg of hun eigen natuurpad. De pracht en praal van je eigen woonplek zie je meestal niet. Gidsen zien dat wél. Hun hart gaat open van hun eigen leefgebied. Ik denk aan de gidsen die we ontmoet hebben in de Amazone van Suriname en Perú of de regenwouden van México of Belize. Liefde voor hun eigen omgeving. Dat heb ik nu ook. Ik waardeer het oude bos waar ik wekelijks vertoef enorm. Ik waardeer mijn stad ook hoor. De historie van Breda. Ik waardeer ons huis zelfs heel erg met veel oude details. Een typisch Hollands huis van baksteen. (met kogelgaten in de muur uit de Tweede Wereldoorlog) Ik waardeer het kleine Nederland. Ik heb een passie voor mijn eigen omgeving ontwikkeld. Door al het reizen. Dankbaarheid.

Op de avond van dé test was het mooi weer. Bijzonder eigenlijk want alle dagen eromheen was er regen en onweer. De warming-up doen we altijd samen bij een kikkerpoel. Veel gekwaak op de achtergrond als we onze buigingen en strekkingen doen. We dribbelen altijd nog wat stukjes door het bos op weg naar de plek waar we trainen. Ik wilde deze avond zelf eens zien wat voor potentie ik heb dus heb ik de vijf kilometer lekker op mijn eigen tempo gelopen. Ik heb niet gekletst met anderen of me bij een groepje aangesloten. Mijn vijf kilometer test ging goed. Ik ben tevreden. Ik loop in ieder geval veel sneller dan vroeger. Na de test bleven we allemaal nog wat drinken op het terras van de atletiekvereniging. Onze trainer liet ons weten dat hij de groep zó leuk vindt dat hij met ons verder wilt trainen tot de zomervakantie. Iedereen doet graag mee. We gaan twee keer in de week langere afstanden rennen door het bos. Naar meertjes waar we nooit komen. We gaan wat ‘crossen’ en af en toe wat ‘versnellinkjes’ zoals trainer Peter dat zegt. Ik vind het superleuk. Ik heb wel besloten dat ik het huiswerk in het weekend oversla tot aan de vakantie. Een soort zomerstopje voor mezelf. Na de vakantie wordt de hele groep weer lid en gaan we gezamenlijk door naar de ‘gevorderden’. We hebben zelfs plannen om als groep de befaamde Singelloop in Breda te gaan lopen. In oktober. Tot die tijd geniet ik lekker van de veranderende seizoenen en de stilte in het bos.