Heimwee naar de zon

Waar je ook gaat, daar ben je.
- Jon Kabat-Zinn

Wij zijn geboren op zo ongeveer het allerbeste stukje van de wereld waar je geboren kunt worden. Ik probeer daarbij stil te staan. Dankbaar te zijn. We hebben het er binnen ons gezin wel eens over. Vooral als we reizen op plekken aan de andere kant van de wereld - waar het leven harder is voor de bewoners. Ik probeer gelukkig te zijn met deze gedachte. Toch gaan mijn gedachten de laatste weken erg vaak naar zonnige oorden waar wij gereisd hebben. Ik heb heimwee naar die plekken. Ik gebruik tijdens mijn yoga lessen een pareo op mijn yoga mat die ik in een Mexicaans hippie dorpje aan de Atlantische Oceaan gekocht heb. Ik merk dat mijn gedachten elke les onbewust afdwalen naar verre oorden aan zee met onvergetelijke zonsondergangen. Walvissen. Het geluid van golven die op het strand stukslaan. Ik heb, denk ik, heel erg behoefte aan zonlicht, warmte en het onderweg zijn. Het gevoel wordt nog eens honderd keer versterkt wanneer Mark en ik in onze hippie bus aan het klussen zijn. In de regen. Terwijl iedereen zich hier in Brabant omkleedt voor carnavals- en kroegentochten zitten Mark en ik op onze knieën in de bus. Het stormt hard buiten. Een heuse zuidwester storm. Toch schijnt er tussendoor ook een waterig zonnetje. We hebben de oude vloerbedekking verwijderd. We hebben een nieuw ondervloertje gelegd en daarover heen een nieuw zeil aangebracht. Mark heeft nieuwe wandjes geplaatst en ik heb ze gelakt met een witte beits. Alles ziet er zo heerlijk schoon, mooi en licht uit! De donkere wandjes en vloer zijn vervangen voor een Scandinavische look. Ik heb veel zin om de gordijntjes te wassen en fris te laten wapperen in de zon. Ik heb zin om onze gekleurde feestlampjes op te hangen. En de Mexicaanse handgemaakte vlaggetjes die ik als afscheid heb gekregen van mijn vrienden aldaar. Ik heb zin om de kleurige sticker met de heilige Guadeloupe op te plakken. Ik wil de hippie bus dolgraag onze identiteit meegeven.

Terwijl ik op mijn knieën zit met een kwast in mijn hand fantaseer ik over de tocht die we aankomende zomer gaan maken door Europa. Ik mijmer over zandkorrels in de bus die we met onze gebruinde, blote voeten mee hebben genomen van het strand. Onze gebruinde lijven loom uitgestrekt op de nieuw bekleedde banken. Ik zie mandala kleurplaten op ons uitklapbare tafeltje liggen terwijl een zeebries door de open raampjes van de bus binnen komt. Zacht oranje licht dat naar binnen schijnt als ik vroeg in de avond een salade in elkaar flans. Ik heb heimwee naar reizen. Ik blader door de vele fotoboeken die ik de laatste jaren heb samengesteld. Ik zie onbezorgde, zongebruinde lichamen met gebleekte haartjes door het zoute zeewater. Vrolijke, blije ogen stralen me toe. Op de schoolkalender van de meiden ontdek ik dat de volgende vrije schooldagen op mijn verjaardag vallen. Mijn hart gaat sneller kloppen. Ik zoek ongedwongen naar goedkope vliegtickets naar zonnige oorden. En daar stuit ik op een aanbieding naar Venetië. Aan de Adriatische zee. Cultuur, lekker eten, een voorjaarszonnetje en een andere taal. Een nieuwe ervaring. Anthe vraagt verlof, Mark noteert het in zijn werkagenda en ik vraag vrije dagen aan in mijn werkrooster. We gaan onze eerste Europese trip maken sinds we terug zijn uit México! We gaan dwalen door een voor ons vreemde stad, neervlijen op onbekende terrasjes. Een reisgids in mijn hand. Een fototoestel over mijn schouder. We hebben er allemaal behoefte aan blijkt later tijdens het avondeten. We hebben ons allemaal groot gehouden de laatste maanden. We slaken een zucht van verlichting. Ondanks de hippie bus die voor de deur staat, waar we zéker als zigeuners mee zullen gaan rond trekken, stappen we volgende maand in het vliegtuig. Zonnebrillen mee. Rust. Cultuur. Rijkdom. We gaan zilte zeelucht opsnuiven en hopelijk veel zonnestralen op onze huid voelen waar we klaarblijkelijk zo’n behoefte aan hebben.