Het leven zoals het is

Wat is zo dichtbij dat we het niet kunnen zien? Het leven zoals het is.
- Bernie Glassman

México is het beloofde land van de verstokte hippies. Van de echte diehards. Veel hippiedorpen hebben wij de laatste jaren in dit land bezocht. Niet dat we op zoek zijn naar hippies. Helemaal niet. We komen ze gewoon overal tegen in México. Denk alleen al aan al die VW busjes en kevers die hier in dit land rondrijden! Hoe meer afgelegen de kustplaatsjes liggen hoe meer hippies er op af komen. Blijken dat nu precies de verstopte plekjes te zijn die wij ook zoeken! Met hippies bedoel ik dan – even heel generaliserend - mannen met lange baarden en lange haren. Jonge én oude, grijze mannen. Hippies zien wij vrijwel nooit schoenen dragen. Als ze wel schoenen dragen zijn het meestal gezondheidssandalen... Vrouwelijke hippies dragen gewoonlijk erg verwassen hemdjes waarvan de kleur niet meer met zekerheid te achterhalen is. Of een bovenstukje dat gehaakt is. Vaak met een vrolijk gekleurde pareo, lange rok of zo´n typische wijde katoenen broek eronder. Met een laag kruis. Veelal dragen ze een doek over hun rommelig opgestoken haar. Of ongekamd haar. Grote ringen en kralenkettingen horen er ook bij. Hoe komt het toch dat veel hippies zich verzamelen in de zwoele afgelegen kustdorpen? Zijn ze net als wij dol op extreem hoge golven? Op klamme hitte en een sloom tempo? Het was bijna veertig graden in San Agustinillo (waar we deze maand vakantie vierden). De vibe in zo’n dorp is echter altijd heel relaxt. Gek genoeg kwamen er in San Agustinillo ook hippies met zelfgebakken broodjes over het strand. Of met een volgehangen bord met zelfgemaakte oorbellen. Zo zijn ze ineens concurrenten van de plaatselijke bevolking. Die verkopen namelijk óók oorbellen, kettingen, eten, hangmatten, pareo’s en wijde hippiebroeken op het strand. Soms werd ik er gek van. Geconcentreerd in mijn boek bleven ze net zo lang voor me staan totdat ik mijn hoofd ophief om nee te knikken. Of tijdens onze lunch op een strandterras kwamen ze stug broodjes aanbieden. Toch houd ik van die relaxte vibe. Ik loop daar de hele dag op blote voeten. Geniet van de beklemmende warmte. Ik heb sowieso ongekamd haar en Birkenstocks aan mijn voeten. Ook thuis… Ik draag lange rokken, pareo´s of jurken aan het strand. Hippie betekent ook gericht zijn op innerlijke visie. Ik hecht waarde aan mijn dagelijkse yoga lessen, meditatie, klankschalen en zo nu en dan massages. Verrijking doormiddel van oosterse religie, mystiek en spiritualiteit. De meiden en ik kleurden élke dag mandala’s aan het strand. Het is eigenlijk een ‘state of mind’. Ik vond een top 8 lijstje van hippie dorpen in México: we hebben onbedoeld vijf van deze dorpen een bezoek gebracht. Schuilt er een hippie spirit in ons misschien?

De vrouwelijke dokter komt me begin van de avond twee en een half uur te laat ophalen van de afdeling waar ik nerveus lig te wachten. Typisch México. Ik lig sinds de ochtend op een ziekenhuisbed in zo’n onnozel ziekenhuishemd waarvan de achterkant open hangt. We zijn deze vrijdagochtend heel vroeg vertrokken naar de hoofdstad. Ik moest me om 10 uur in de ochtend melden in het ziekenhuis. Eerst werd alles financieel afgehandeld. Daarna kreeg ik een kamer toegewezen. Mark blijft lekker twee nachten bij me op de kamer slapen. De rest van deze dag komen er wel honderd verpleegsters en dokters de kamer in lopen met vragenlijsten, bloeddrukmachines, thermometers, stijlvolle antitrombose kousen en nóg veel meer vragenlijsten. Al die tijd ben ik nuchter. Ik mag zelfs geen druppeltje water. Ze hebben twee keer geprobeerd een infuus aan te brengen. De laatste keer zelfs een verpleegster van de kinderafdeling. Ik schijn heel dunne bloedvaatjes te hebben die moeilijk te prikken zijn. Eindelijk word ik dan naar de operatiezaal gereden. Ik voel me kwetsbaar. Emotioneel. Had dokter Guadeloupe wel een goede dag? Was ze niet geïrriteerd door de enorme vertraging in het ziekenhuis? Zou alles voorspoedig verlopen? De dokter heeft, zoals ze had beloofd, onder verdoving met een katheter collageen kraaltjes in mijn bloedvaten aangebracht. De bloedvaten die naar mijn baarmoeder leiden. Naar de grote knobbel leiden. De bloedvaten die het gezwel voeden met zuurstof. Nu krijgt de myoma geen voeding meer en zal ze binnen drie maanden afsterven. Van de maat zo groot als een doorgesneden grapefruit zal ze slinken naar de maat van een knikker. Een spiksplinternieuwe techniek die nu ook naar México overgewaaid is. Echter alleen in de hoofdstad. In een heel hip en modern (en duur!) ziekenhuis. De nacht die op de embolisatie volgde verliep goed. De dag dáárna niet zo. Ik heb de hele dag gespuugd vanwege een bijwerking op de hoge dosis morfine. Ik was erg beroerd en slap. (had ondertussen al 36 uur geen voeding gehad!) Maar de laatste ziekenhuisnacht was de misselijkheid gelukkig weg. Ik heb op de ochtend van ons vertrek licht ontbeten en voelde me zonder pijnstillers verbazingwekkend goed. Eind van de ochtend mochten we na lang wachten naar huis. Lekker thuis herstellen! Ook al valt dat soms wat tegen. Ups en downs. Een week lang een chauffeur die de meisjes van school haalt ondersteunt me enorm. Mijn vriendin die Hollands voor ons kookt en vers fruit meebrengt is onmisbaar. Mijn lijf herstelt zich langzaam van onbalans.