Teil vol schildpadjes

I thank you God for this most amazing day, for the leaping greenly spirits of trees, and for the blue dream of sky and for everything which is natural, which is infinite, which is yes.
- E.E. Cummings

Sinds vorig jaar staat het op mijn bucket list. Maar vorig jaar was het helaas niet mogelijk. Ondanks mijn vurig hopen.... We hadden iedere dag, dat we aan de kust waren neergestreken, contact gehad met het schildpadden opvangcentrum in de buurt. De baby´tjes waren écht nog te klein... Uiteindelijk werden we onderweg naar huis gebeld in de auto dat deze avond de schildpadjes vrij gelaten werden.... Dat was erg jammer. Dit jaar logeren we in dezelfde cabañas op het strand van hetzelfde hippiedorpje als vorig jaar. Voordat we aankomen bij de strandhuisjes stoppen we even snel bij het opvangcentrum. Ik spreek onze wens uit en de man vraagt me om de volgende ochtend om negen uur te bellen. “Daar gaan we weer!” denken we allemaal hardop als ik weer terug in de auto stap. Hetzelfde liedje als vorig jaar. Maar deze keer krijgen we een SMS’je net op het moment dat Mark besloten heeft zijn mobiel uit te zetten. “Liberación a las 6. Hoy.” Vanavond bij zonsondergang is er een vrijlating! Ik ben zó blij! We zijn op tijd in het nationaal park en horen daar dat de vrijlating nog twee uur uitgesteld is vanwege de zomertijd. De schildpadjes moeten zoveel mogelijk eten op deze dag. Als we op het relaxte strand van buurdorp Mazunte wat gedronken hebben en terug keren, staat er al een groepje mensen op het strand. We moeten twintig pesos per schildpadje betalen. Anthe staat vooraan en komt met twee handen vol spartelende schildpadjes uit de rij lopen. Ons avontuur kan beginnen.

We lopen weg van de groep en maken foto´s en een filmpje van elkaar met de baby´tjes. (zie ons fotoalbum) Ze zijn zo´n acht centimeter groot. Zwart gekleurd en zó hulpeloos. Ze spartelen met hun pootjes in onze handen. Ze ruiken de zee al. Ze willen zwemmen! Ik heb de mijne al een keer in het zand laten vallen en weer opgeraapt. Mark zegt dat hij zal beginnen met de eerste vrijlating en laat prompt het schildpadje uit zijn handen vallen. Het valt nog niet mee om de baby´tjes met zorg op het strand te zetten. Voor hun belangrijkste moment van hun leven. Ze gaan namelijk de vrijheid in. Ze mogen de Stille Oceaan verkennen. Ze rollebollen met de lage golfjes mee naar zee. Ze buitelen richting de grote oceaan. Hoe aandoenlijk! Sommigen worden met een smak weer terug op het strand gegooid. De zon kleurt roze en zakt langzaam de zee in. We zien hun piepkleine kopjes nog steeds boven het lichtblauwe water uitsteken. Als trotse pleegouders staan we ze na te kijken. “Dag vriendje!” Maren en Inden hebben hun schildpadvriendje een naam gegeven. “Het gaat jullie goed! Kom nog eens terug om eieren te leggen hier in La Ventanilla!” Ze hebben meer kans om te overleven dan schildpadjes die direct uit het nest naar zee scharrelen. Die nacht als ik alleen aan het strand zit vanwege de beklemmende warmte en de maan de golven zilver kleurt denk ik aan deze schildpadjes. Wat zullen ze het zwaar hebben nu. Zo klein. Zo hard moeten zwemmen in de diepe zee. Zelf op zoek naar voedsel. Elkaar kwijt geraakt in de immense oceaan. Ik wens ze een lang en gelukkig schildpaddenleven toe. Met zo nu en dan een vogel op hun rug die mee drijft in zee. Een ontmoeting met dolfijnen of een walvis. Veel nageslacht. Zodat deze bedreigde zeeschildpadden nog lang op onze mooie planeet mogen zijn.

San Agustinillo, 8 april 2015

Meer van mijn blogs over schildpadden:
1. Kogelvis, 17 april 2014
2. Zeeschildpadden en magie, 1 januari 2014
3. Hoe droevig is dat?, 30 juli 2013