Kus van een hert

“Everything is connected. The wing of the corn beetle affects the direction of the wind, the way the sand drifts, the way the light reflects into the eye of man beholding his reality. All is part of totality, and in this totality man finds his way of walking in harmony, with beauty all around him.”
― Tony Hillerman

Stel je voor: een Mexicaanse hacienda uit de zestiende eeuw helemaal afgelegen van alles en iedereen. Met daaromheen liggend abrikozenboomgaarden en heel veel rond lopende hertjes. Uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Op dit geweldige landgoed hebben wij een dag doorgebracht. De eigenaars van dit sfeervolle huis zijn Elsa en Abelardo. Zij zitten in mijn yoga groep en zijn geweldige mensen. We waren met een groep van 22 mensen uitgenodigd door deze grootgrondbezitters. We vertrokken zaterdagochtend op tijd met een konvooi van zes auto’s. Niemand wist precies waar het was, niemand kende het piepkleine dorpje El Salvador el Verde. We kwamen door kleine dorpjes waar karren werden getrokken door ezels, mannen cowboyhoeden droegen, honden stoer op een vrachtwagentje geladen vol gras stonden en varkenslijken op het dak van een antieke truck lagen opgestapeld. We waren via een gortdroog zanderig landweggetje op weg om een yoga les op de hacienda te volgen. Onze rij auto’s met opstuivend zand trok wel aandacht van de mensen die in de huisjes langs de weg woonden. Iedereen kwam met zijn gezin waardoor het een gemêleerd gezelschap was met mensen tussen de 9 en 70 jaar. Allemaal vrienden van elkaar. Het landgoed lag aan de voet van een hooggebergte, het uitzicht was magnifiek op besneeuwde bergtoppen van vijf kilometer hoog. De finca zelf lag op 2650 meter. Deze hacienda’s werden na de Spaanse verovering gebouwd voor de Spaanse veroveraars. Ze kregen het recht om de indianen voor ze te laten werken. Elsa en Abelardo hebben ook veel mensen voor ze werken. Er staan kleine huisjes op hun landgoed waar de werknemers wonen met hun gezin. De yoga les was voor mij heel speciaal. En ik heb toch op zeer bijzondere exotische plekken yoga beoefend. Samen met Susana mijn eigen juf , samen met de lieve mensen uit mijn yoga groep én samen met mijn gezin op een groot grasveld naast een antieke fontein met uitzicht op de oude okergele bogen. Complete stilte buiten, alleen wat vogeltjes, het geblaat van een geit in de verte en een enkele zoemende vlieg. Heel uniek en ik was dankbaar voor deze mogelijkheid. Mark ontdekte al languit op zijn rug liggend op zijn yoga matje, genietend van de zon, een nieuwe yoga houding. Iemand merkte het op en riep naar de groep: “Nu hebben we naast postura de niño (kindhouding) ook postura de Mark!” De yoga les werd gevolgd door een rondleiding, een zeer uitgebreide lunch, daarna het voeren van de 160 herten en tenslotte marshmallows in het open vuur. Iedereen had lekkere dingen mee genomen voor na de yoga les (gezonde dingen natuurlijk) en voor de zeer uitgebreide lunch-buffet. Wij waren als gezin verantwoordelijk voor de desserts: twee zelfgebakken Hollandse boterkoeken, chocolade brownies en Hollandse speculaas. Na de lunch liepen we richting de dieren. De hertjes van Elsa en Abelardo zijn heel mensvriendelijk, omdat ze heel jong bij hun moeder vandaan gehaald zijn om met de fles te worden gevoed door mensen. En zo mochten we met handjes vol mais de herten voeren. De meiden vonden het erg leuk, en eerlijk gezegd Mark en ik ook. (zie ons fotoalbum) Ik kreeg nog een dikke kus alias lik op mijn wang van zo’n hert! Daarna werd het haardvuur aangestoken en hebben de kinderen marshmallows geroosterd. Het totaalplaatje was compleet. Het huis met veel geschiedenis voelde zo warm en sfeervol. De uitzichten waren adembenemend. Iedereen was het er over eens. Maar toen zei Elsa iets heel wijs: Het zijn de mensen die hier komen en gezellig samen zijn die het huis zo harmonieus maken. En zo is het.

Er is een nieuw fenomeen waar meer en meer mensen mee kampen, voornamelijk vrouwen. De naam is socialbesitas en betekent eigenlijk dat je sociaal overprikkeld bent. Denk aan prikkels uit de sociale media zoals Twitter en Facebook – waar ik overigens allebei geen account van heb. Ik heb trouwens wel een zakelijk account van Facebook voor mijn kaartenwinkeltje. Ik laat op mijn pagina wekelijks een nieuwtje of foto achter over wenskaarten, informatie over mijn site of iets grappigs dat er mee te maken heeft. Mensen kunnen daar op reageren. Ik heb welgeteld veertig volgers. Het valt me op dat zodra ik er een keer iets persoonlijks op zet, ik veel meer likes heb. Ik kan met mijn zakelijk account niet op anderen hun persoonlijke pagina’s berichtjes of likes achter laten. Zelfbescherming misschien, zo hoef ik niet uren op het net te surfen om iedereens vluchtige momentjes te volgen. Ik mag echter sociaal heel trouw genoemd worden als je kijkt naar de duur van mijn vriendschappen. Mijn record is de vriendschap met mijn vriendinnetje van de camping vroeger in Drenthe. We waren kleutertjes toentertijd en tijdens onze vriendschap van veertig jaar (!) hebben we veel bij elkaar gelogeerd in de vakanties en schoenendozen vol brieven geschreven. Allemaal veilig opgeborgen achter de knieschotten op onze zolder in Breda. Daar staat ook een doos gevuld met liefdesbrieven, foto’s en kaarten uit de verkeringstijd van Mark en mij. Mijn middelbare school vriendin – die al langer in Frankrijk woont dan ooit in Nederland - en ik zijn al dertig jaar vriendinnen en dan heb ik ook nog mijn vriendin die ik zestien jaar geleden op zwangerschaps yoga leerde kennen. Nog geen twee jaar na aanvang van onze vriendschap ging ik in het buitenland wonen. Sindsdien schrijven wij elkaar ellenlange persoonlijke handgeschreven brieven. Ik durf nu ook wel te bekennen dat ik waarschijnlijk - met nog een paar vriendinnetjes van me – één van de laatste vrouwen op aarde ben die lange handgeschreven brieven verstuurt. En er ongelofelijk van geniet om er één terug te ontvangen, pareltjes! Die altijd op een stapeltje worden bewaard met een mooi gekleurd lint eromheen. De meeste verzadiging haalt een vrouw uit waardevol, diepgaand en hecht contact. De vriendschappen waar je je kwetsbaar durft op te stellen. Deze vriendschappen veranderen meestal met de fasen in je leven mee: sommigen bloeden dood, maar er komen ook weer nieuwe opwindende vriendschappen voor terug. Sommige vrouwen zijn verslaafd aan de continue stroom van vluchtige en oppervlakkige berichtjes op hun telefoon. Ze voelen zich onrustig en paniekerig als ze offline zijn. Ik kan sinds een paar maanden app’en op mijn telefoon, maar dan alleen als ik thuis ben. Heel leuk voor mijn contacten in het verre Nederland. Een korte uitwisseling van nieuwtjes, veel korter dan een e-mail. Natuurlijk kijk ik ook een paar keer per dag op mijn telefoontje of check mijn mail. Er zijn echter vrouwen die app‘en en facebooken vanaf de WC, je enige écht rustmomentje van je dag! Het moge duidelijk zijn: ik denk dat je veel beter meer tijd, aandacht en energie kunt steken in mensen die er écht toe doen.