Verboden te zoenen en handen te schudden

How glorious a greeting the sun gives the mountains!
- John Muir

Op de radio horen we de laatste tijd dagelijks een spotje van de Mexicaanse overheid dat automedicatie niet goed voor je is. Hier in México zijn vrijwel alle medicijnen gewoon over de toonbank verkrijgbaar. Vaak wel heel kostbaar, vooral als ze uit het buitenland komen, maar verkrijgbaar zonder recept van de dokter. Ik heb me daar vanaf het begin dat we hier wonen al over verbaasd. Ik hoef nóóit een recept van mijn dokter te overleggen voor de medicijnen die ik slik voor mijn auto-immuunziekte. En dat zijn toch heftige medicijnen die afweerreacties van het lichaam onderdrukken met bijwerkingen die goed gecheckt moeten worden in het bloed. Het is natuurlijk wel erg handig voor mij zo zonder receptje, dan hoef ik niet telkens de professor uit Maastricht te vragen. Ik stuur mijn bloedtestresultaten regelmatig per e-mail naar hem toe. En hij checkt de uitslagen. Toen we meer dan een jaar geleden door de jungle reisden had ik een misrekening gemaakt voor mijn pillen met als gevolg dat ik te weinig meegenomen had. En dan is het héél makkelijk dat er in Palenque, midden in de jungle, gewoon over de toonbank imuran verkocht wordt! Op dit moment heerst er griep en verkoudheid in Puebla veroorzaakt door het koude weer. Het gaat om het beruchte griepvirus H1N1, oftewel de Mexicaanse griep. Er zijn dit jaar meer dan drieduizend gevallen van griep gemeld in heel México en minstens 410 mensen zijn ondertussen overleden aan deze griep. Om me heen zie ik dat vooral op de lagere school de kinderen veel grieperig zijn en de meeste ouders laten het zieke kind meteen testen op het virus. Bij Inden op school, Junior High, lag een meisje onlangs in het ziekenhuis met deze enge griep. Er wordt aangeraden veel je handen te wassen, je handen te desinfecteren met alcohol en te niezen in de holte van je arm. Ik zie mensen ook wel weer lopen met de bekende lichtblauwe mondkapjes voor hun mond. Toen de verschrikkelijke epidemie in 2009 hier startte was dat in de staat Veracruz. Deze staat heeft nu nauwelijks meldingen van griep. De meeste meldingen zijn in het midden van het land, rondom de hoofdstad. Onze staat Puebla heeft eind januari het eerste sterfgeval gemeld. Toch lees ik dat ook in The States en in Canada het griepseizoen is aangevangen met een groeiend aantal doden ten gevolge van de H1N1 griep virus. Mijn vriendin liet een bericht van de Mexicaanse overheid zien op haar telefoon. Er werd met nadruk gevraagd niet meer te zoenen als begroeting en liever ook geen handen te schudden. En ik merk dat dát heel erg moeilijk is om vol te houden hier. Er wordt de hele dag gezoend, omhelsd en gekust. Mijn kapper, yoga juf, orthodontist, huisbaas, schoolpleinmoeders en zelfs hun kindjes kussen me. Dat is de Latijns-Amerikaanse manier om elkaar te begroeten en dat doorbreek je kennelijk niet met een angstaanjagend bericht van de overheid.

Soms kom je in je leven mensen tegen die een voorbeeld voor je kunnen zijn. Die inspireren. Ik heb dat zo nu en dan met oude mensen die een sprankelende uitstraling hebben en heerlijk positief in het leven staan. Soms hebben ze lieve pretoogjes die stralen. Dan hoop ik dat ik later ook op die manier oud mag worden. Zulke actieve oudjes met een positieve levenshouding zijn er niet zo heel erg veel. En ik heb het geluk er één in mijn familie te hebben en ze komt ook nog bij ons logeren in México! Mijn eigen moeder heeft helaas helemaal niet oud mogen worden, maar haar oudste zus is al 83 jaar oud. En ze is in het vliegtuig gestapt om ons op te zoeken, samen tijd door te brengen met oude familieverhalen en om leuke dagtrips te maken in de omgeving. Hoe ondernemend is dat! Ze heeft haar hele leven gereisd en heeft lang geleden met haar ouders maar ook met wijlen haar echtgenoot in Nederlands-Indië gewoond. Ze heeft zelfs op deze hoge leeftijd nog contact met vriendinnen die in het buitenland wonen en die zoekt ze ook nog op. En de vriendinnen zoeken haar ook op. De realiteit is dat haar reisvriendinnen ondertussen ook oude besjes zijn geworden en er vallen er steeds meer weg. Toen ze me dat eens een keer schreef heb ik haar uitgenodigd om naar México af te reizen. En ze heeft inderdaad niet lang daarna een vliegticket gekocht. Ze heeft ons heel lief om een Nederlands boodschappenlijstje gevraagd en ze is een paar dagen bezig geweest met de voorbereidingen om haar koffer te vullen. Ik vind het sowieso bewonderenswaardig dat ze op deze leeftijd zo goed met de computer om kan gaan. Ze schrijft lange brieven vol positieve verhalen en bezoekt regelmatig mijn blog. Toen ze tachtig werd waren wij van de partij op haar feest. En toen kwam ik erachter dat mijn tante nog midden in het leven staat. Ze heeft zoveel vriendinnen om zich heen! Er kwamen zelfs vriendinnen voor haar verjaardag overvliegen uit het buitenland. Ik zie ook wel overeenkomsten tussen ons hoor. Het wonen in het buitenland natuurlijk en daardoor het hebben van buitenlandse vriendinnen, het dol zijn op reizen, passie voor avontuur, we hebben zelfs dezelfde oogziekte, altijd veel fijne vriendinnen om ons heen verzameld en tot slot een positieve levenshouding. Ze is mijn inspirerende toonbeeld om oud te worden.