Voor wie
dankbaar is wordt alles een geschenk, omdat hij weet dat hij absoluut nergens
recht op heeft.
- Dietrich Bonhoeffer
In het stralende herfstzonnetje zit ik op
Schiphol, op mijn vrijwel lege grote koffer, te wachten op mijn zus in haar
auto. Vergis ik me nu of rijden er alleen maar bussen en taxi’s langs? Op het
moment dat ik opgestaan ben om me toch maar te verplaatsen naar een openbare
weg hoor ik een schor toetertje… mijn zus haar Fiatje! Ik zit net bij haar in
de auto, we moeten invoegen in een lange rij auto’s, als iemand er op wijst dat
er rook onder de motorkap vandaan komt. Een kokende motor! Met een plastic glas
gebietst van de DeliFrance en gevuld met water van de bloemist op Schiphol
Plaza kom ik terug lopen. Eén glas blijkt niet
genoeg. Mijn zus komt later met een literfles water en alles lijkt weer goed.
Ik ben voor een flitsbezoek in Nederland en combineer dat natuurlijk met een
bezoekje aan de HEMA, V&D en een geweldige boekenwinkel in Zwolle. Deze
boekenwinkel is gelegen in een grote, oude kerk en voorzien van een
restaurantje. Wat een feest! Ik haal
mijn boekenlijstje en die van de meiden uit de tas en neem er lekker de tijd
voor. Ik ben zo blij als een kind. De mensen zijn allemaal zo aardig voor me op
deze mooie herfstdag, zo behulpzaam. Ik maak overal op straat praatjes met
iedereen, en het is geen probleem als ik mijn loeizware tassen op een terrasje
bij een oudere meneer laat staan om binnen even een lunch te bestellen. Of mijn
volle tassen even achter de kassa laat stallen bij een winkel. Een vriendelijke
meneer wilde zelfs zijn auto voor me halen om mij en mijn aankopen naar het
station te brengen! Alleraardigst sla ik zijn goedhartige aanbod af en zeul
zelf door een laagje herfstblaadjes op straat naar het station. Wij kennen geen
herfst hier in Puebla, dus ik geniet van het mooie herfstlicht. Niet veel dagen
later op Schiphol blijkt mijn koffer te zwaar te zijn bij het inchecken. Ik
haal een tas met zware leesboeken er uit en loop dan met twee stuks zware handbagage
(tijdschriften en boeken) en een met drop
gevulde schoudertas weer uit de vertrekhal om op het treinstation voor Inden
haar favoriete kaasbroodjes van de HEMA te kopen. Snel weer terug naar de
paspoortcontrole en de juiste gate.
Ik ben verrast maar blij dat ik al mijn handbagage zomaar mee krijg het
vliegtuig in. Tot ik na de vlucht bíjna bij de deur
ben om de aankomsthal in México te verlaten, ik kan Mark al zien staan wachten op mij. Er komt een geurhond aan en loopt zo
op mijn kaasbroodjes af. De douaneambtenaar vraagt me of ik vlees of kaas bij
me heb. “Hmm, nee niet dat ik weet…” reageer ik naïef en inwendig baal ik al.
De hond blijft maar bij mijn tas staan en uiteindelijk moet ik toegeven en
grist de vrouw mijn verse kaas- en saucijzenbroodjes uit mijn handen. Ik kijk
Mark beteuterd aan door de glazen deur. Meteen daarna mag ik ondanks de groene
controleknop tóch mijn koffer op een
tafel leggen om te openen. Ik heb een stuk pitjeskaas en doosje frikadellen in
mijn koffer…. De douaneambtenaar zoekt en graait in mijn spullen: pepernoten,
chocoladeletters, taaitaai en zelfs een banketstaaf vist ze eruit. “Allemaal
koek”, zeg ik, “en koek mag wel.” Daar kan ze niks tegen in brengen en sluit mijn
koffer. Opgelucht loop ik naar Mark, ik heb de kaas en frikadellen México in gesmokkeld!
Mark was een beetje uit zijn doen toen hij mij
met een beker Starbucks warme chocolademelk op kwam halen in de hoofdstad. Hij
was op weg naar de luchthaven aangehouden door een corrupte agent. Ik hoor de
verhalen regelmatig op het schoolplein. Agenten die vlak voor de lunch of het
avondeten wat extra geld nodig hebben en mensen aanhouden onder een vals
voorwendsel. Je geeft je rijbewijs af voor controle en dan hebben ze je klem.
Ze hebben je rijbewijs. In Puebla drukken ze je na zo’n valse aanklacht meestal
een boekje in je hand, die je niet moet lezen. Nee, op de achterste bladzijde
stop je je geld om van die vent af te komen. Ze hebben ook wel eens een Ray-Ban
zonnebril geaccepteerd… Mark werd beticht van door rood licht rijden, wat hij
werkelijk niet gedaan had. Hij werd aangehouden, ging in discussie, maar dat
win je nooit. Uiteindelijk vroeg hij hoeveel de schade was en of hij op het
politiebureau moest betalen. Dat hoefde natuurlijk niet, als hij zijn rijbewijs
terug wilde kon hij direct 800 pesos betalen (vijftig euro) aan de diender.
Mark had alleen 1000 pesos te geven. Dat was geen probleem. Zijn collega
diender kon uit zijn zak wel even 200 pesos terug betalen….
