If
cats looked like frogs we'd realize what nasty, cruel little bastards they are.
Style. That's what people remember.
“ It is
a miracle!” en mijn vriendin slaat verschrikt haar handen voor haar mond.
Eigenlijk reageert iedereen zo aan wie ik het verhaal vertel. Op de middag voor
mijn vertrek naar Nederland, als ik met Anthe terug kom van de winkel, doet
Inden de voordeur open. Haar gezicht is helemaal behuild. “Je raadt nooit wat
er is gebeurd!” roept ze. Alles schiet door mijn hoofd. Ze hebben een tuinman
binnen gelaten toen ze een uurtje alleen in huis waren? Maar ik heb het
helemaal mis. “Woester is thuis!” roept ze. Ik kan het niet geloven. “Is het écht waar? Waar is hij dan?” roep ik terug en kan mijn tranen niet
bedwingen. Ik ren naar de keuken en daar zit hij, gebogen over zijn etensbakje.
Na meer dan elf weken uit huis zit daar ineens onze oude kater, in onze eigen
keuken! Zijn vacht ziet er glanzend en schoon uit. Zijn ogen staan helder, maar
hij is wel tweeënhalve kilo verloren. Zijn heupjes steken uit zijn grijze vacht.
Het is echt ongelofelijk; hij is gewoon weer thuis. Na al die weken roepen en
zoeken. Na al die weken met zijn foto op de posters, verspreid door onze buurt,
is hij zelf naar huis gelopen. Zijn voetkussentjes zijn versleten. Wat is er
met hem gebeurd? Hij kan het niet vertellen. We gissen er naar. Hij is
verdwaald geraakt, iemand heeft hem in huis genomen of hij is opgesloten
geweest … Net zoals onze andere poes die de week ervoor ook ineens een nacht
niet thuis kwam. De volgende middag ging ik zoeken en roepen in ons straatje.
Ik hoorde een miauw als antwoord, heel ver weg. Ik kon het niet plaatsen, maar
kreeg wel steeds antwoord als ik riep. Ik rende terug naar huis en riep de
meiden naar buiten. “Goed luisteren en dan kunnen we haar vinden!” We vonden
haar in een rommelhok van de huisbaas, met de deur gesloten. Het arme beestje
heeft 24 uur opgesloten gezeten. Haar reactie, als Woester na elf weken ineens
weer opduikt, is niet aardig. Maar wel begrijpelijk. Ze heeft hem
verschrikkelijk gemist. Ze ging altijd mee als ik overal aan het roepen was. Ze
is heel boos op hem. Ze blaast als hij toenadering zoekt of mept hem met haar
poot op zijn kop. Hij wil het goed maken, maar ze heeft tijd nodig. En als ik vanuit Nederland er naar vraag hoor
ik dat ze weer vriendjes zijn. Ze heeft het hem vergeven en ze slapen weer
samen op een bed. Hij krijgt weer de laatste hapjes van haar bordje als ze om
zes uur eten krijgen. Ik haal voor Woester een middeltje tegen vlooien bij de
dierenwinkel, waar ik maanden geleden ook stond maar toen maar één flesje kon bestellen. Dat was zo’n pijnlijk moment en nu kan ik er gelukkig
weer gewoon twee bestellen. Woester kreeg deze week ook zijn jaarlijkse check
up en vaccinaties voor zijn dierenpaspoort. Hij kreeg speciaal kattenvoer mee
naar huis voor katten die moeten herstellen na een operatie. Woessie is
veranderd en toch ook weer niet. Hij is net zo aanhalig en nieuwsgierig als
altijd, maar hij draagt nu een verhaal bij zich. Hij heeft moeten overleven om
ons terug te vinden en dat voel je als naar hem kijkt.
Sinterklaas
u bent cool! staat er op het briefje in Maren’s
schoen. Nadat we eerst het weekoverzicht van het Sinterklaas Journaal gekeken
hebben op uitzendinggemist.nl gaan we onze schoenen zetten. Maren wordt bijna
negen jaar en is nog steeds een goedgelovige. De enige reden dat dát nog steeds zo is, is omdat er hier niemand is die haar uit de droom
helpt. En daar genieten wij in ons gezin allemaal enorm van. Ik heb een dikke
speelgoedgids uit Nederland meegenomen en die wordt helemaal uitgespit. Toch
maakt Anthe zich een beetje zorgen en vraagt wanneer we het Maren gaan
uitleggen. Dat wordt waarschijnlijk aankomende zomer, dat zou het minst
pijnlijke moment moeten zijn. Alhoewel Mark vindt dat we nog wel een jaar
kunnen wachten… En zo komt het dat de volgende ochtend als de meiden hun
marsepeinen varkenskopjes van V&D uit hun schoen gehaald hebben - met een
piepklein berichtje van een Pietje erbij - Maren helemaal voorover gebogen in
de open haard staat te roepen: “Dankjewel, Zwarte Piet!” Ook zingen we gezellig ouderwetse
Sinterklaasliedjes in de auto, ze zingt ze zelfs in haar uppie voor de
openhaard. Als je zo groot bent heb je zelfs inspiratie om zelf een nieuw lied
te schrijven en dat heeft ze dus gedaan. Het lied en een foto van haarzelf
heeft ze in haar zomersandaaltje gestopt. Die combinatie ziet er dan toch een
tikkeltje vreemd uit…
