Stilte
is een stukje hemel dat afdaalt naar de hemel.
- Ernest Pschirai
“Vanaf 16 november is het park open” zegt de
man ferm. De grote lege parkeerplaats die dag deed ons al wat vermoeden. “Zijn
er dan helemáál geen Monarchvlinders?”
We zijn in het Sanctuario Piedra Herrera.
Volgens de man komen ze op dat moment in kleine groepjes binnen vliegen
vanuit Canada. Hij heeft die ochtend beneden aan de berg, bij de ingang van het
park, een eenzame Monarchvlinder zien vliegen. Op internet las ik echter dat
het park vanaf 1 november open gaat en dat de miljoenen vlinders vanaf Día de los Muertos
arriveren uit Canada. De bevolking hier gelooft dat deze oranje vlinders de
zielen van de overledenen met zich meedragen op hun vleugels. We vieren Día de los Muertos dit
jaar in het authentieke dorp Valle de Bravo, gelegen aan de oever van een groot
bergmeer. Toen we aan kwamen rijden uit de bergen leek het even of we bij een
groot Italiaans meer aankwamen: waterskiërs, zeilboten, parasailing en motorboten
op het water. We bezoeken onze eerste dag in dit dorp de begraafplaats waar elk
graf versierd is met oranje bloemen. (zie ons fotoalbum) De graven zijn op deze
begraafplaats vaak een bergje modder en paden zijn hier ook niet aangelegd.
Veel blubberiger en armoediger dan de begraafplaatsen in Atlixco en Puebla. Het
kleine stadje herbergt deze dagen een muziekfestival, Festival van de Zielen.
En we zien een aantal ofrenda’s ;
mooi met bloemen en foto’s versierde offertafels ter nagedachtenis van de
overledene. Twee herdenkingsoptochten trekken die dag ook voorbij. De volgende
dag hadden we een bezoek aan de Monarchvlinders gepland, maar dit natuurwonder
laat zich niet afdwingen. En zeker niet op zo’n lange afstand. We rijden dan
maar langs een grote waterval, Cascada del Molino. En tijdens onze wandeling
door het herfstige bos, langs de rivier, zien we tóch een afzonderlijke Monarchvlinder voorbij komen… De rest van de dag
relaxen we aan het zwembad en laten we ons verwennen met een massage.
Alleen in stilte vind je rust. Op mijn oude
yogaschool in Breda vind ik even rust. De laatste drie weken zijn bijzonder
turbulent en intens te noemen. Wederom ben ik in Nederland voor een
flitsbezoek, alhoewel minder ‘flits’ dan de vorige keer. De vorige keer was pas
een week ervoor…. Ik blijf dit keer een week en logeer op verschillende
logeeradressen. Een week gevuld met een mooi afscheid, met weerzien en met veel
familie. Ik zoek zo nu en dan stilte op om diep te voelen en om rust te vinden.
Tussendoor doe ik boodschappen bij AH, schep ik drop bij het Kruidvat, schuifel
ik door de HEMA, drink ik veel koppen thee en glazen Nutricia Chocomel en struin ik door mijn eigen vertrouwde boekenwinkel. Aan het
eind van deze week breng ik zelfs een bezoek aan ons eigen huis dat nu twee
maanden leeg staat. Het staat er zo vertrouwd bij, maar ook zo leeg en stil.
Het was in september vies achter gelaten door de huurders, maar door
tussenkomst van mijn vriendin en de makelaar is alles opgepoetst. En dat kan ik
nu met mijn eigen ogen zien. Het huis is brandschoon en zó eigen. De geuren en de lichtinval door de glas-in-lood ramen. De oude
beukenboom voor de deur in al zijn herfstkleuren en glorie. Toch is het
heerlijk om weer naar huis te gaan, naar México. Waar Mark weer op de luchthaven op me staat te wachten en waar ik
nogmaals door de Mexicaanse douane loop. Dit keer geen controle van mijn
koffers waardoor ik voor de tweede keer in nog geen drie weken tijd, een halve kilo
pitjeskaas mee kan smokkelen.
