"We're
devastated”, said a 26-year-old English professor, pausing as he piled sodden,
soiled furniture and appliances outside his house. "All the time you spend
working from dusk `til dawn, everything's lost."
- Jorge Luis Pacheco Meijia
Ik heb er genoeg van. Ik ben al die
wateroverlast, rampzalige regenbuien en grijze luchten zat. En ik mag helemaal
niet klagen hoor, denk maar aan al die gezinnen die vast zaten in Acapulco. Ook
gezinnen van onze school die een lang weekend naar het strand gingen…. Na de
orkaan konden ze daar geen geld meer pinnen, er was geen elektriciteit om je
telefoon of PC op te laden, ze konden geen boodschappen meer doen omdat er niks
meer te koop was. Ook geen drinkwater. Ik
zag foto’s van dieven die de Costco leeg stalen zonder beveiliging. Wadend door
het water met een nieuwe flatscreen boven hun hoofd. Die arme mensen daar in Acapulco konden alleen
maar wachten in lange rijen. Wachten op militaire vliegtuigjes die hen kwamen
halen. Net zoals de mensen in de dorpen die door een modderstroom geraakt
werden. Wachten en hopen. Snelwegen waren gewoon afgebrokkeld door de vele
regen. Een toegangstunnel naar de stad Acapulco was opgehoopt met modder.
Bruggen zijn gewoonweg ingestort. We hebben het zelf vorig jaar gezien aan dezelfde
kust. Na een regenstorm (niet eens een orkaan) lagen er bomen op de weg,
zijkanten van de wegen waren weg gevaagd en gigantische waterplassen waar je
doorheen moest met de auto. Er kon alleen maar heel langzaam gereden worden en
vaak maar op één baan. Hier in Puebla is
het nu ook slecht toeven op de weg. De gaten vallen in de weg terwijl je er
naar kijkt! En geen kleine gaten, maar hele diepe holen waar het asfalt gewoon
uitgeslagen is. Ze proberen het allemaal snel op te lappen met nieuw asfalt,
allemaal vierkantjes, de weg is net een lappen deken. Maar als het die nacht
weer gestortregend heeft zijn alle gaten er weer. En er komen er steeds meer
bij. Op sommige plekken liggen diepe plassen omdat de riool niet meer werkt en
dat zijn gevaarlijke plekken, want dan zie je eventuele diepe gaten niet. In
huis lopen we ook tegen een beetje wateroverlast aan. We hebben drie plekken
waar het lekt. ’s Nachts hoor je de druppels tikken in een emmer. Dus hebben we
handdoeken neer gelegd. En over handdoeken gesproken…mijn was stapelt zich
aardig op. Ik droog al mijn wasgoed buiten, maar dat gaat al twee weken niet
meer. Mijn spiksplinternieuwe wasdroger doet het al zo lang ik hem heb niet.
Dus af en toe hangt ons huis vol met drogend wasgoed. Zelfs over de relingen van het trappengat. Wat
een armoede… maar natuurlijk kan ik ook relativeren als ik hoor dat veel huizen
in México vol gelopen zijn met modderwater. Alle meubels
en apparatuur stuk en vies…. Zoals het
huis van Jorge van het bovenstaande citaat. Op school hebben we blikjes tonijn,
zakken zout en suiker, oplosbare koffie en flessen olijfolie ingezameld voor de
getroffen gebieden niet ver van onze stad. Ook op Mark’s werk doet iedereen een
donatie aan het Rode Kruis in de vorm van voedsel zoals linzen, bonen, rijst,
jam en mayonaise. In de supermarkten kun je je boodschappen ook doneren. Ik
hoorde dat de wegen sinds een paar dagen weer enigszins begaanbaar zijn en dat
de vrachtwagens vol etenswaren vertrokken zijn naar de getroffen gebieden.
Iemand wees me erop dat je op elk product dat je doneert iets met een viltstift
moet schrijven, want er zijn mensen die er misbruik van maken en deze producten
duur verkopen. Dat zal toch niet waar zijn? Nu maar hopen dat die ellendige
regen gauw eens stopt.
Ik zag Woester, onze kater zwemmen in een
zwembad. Hij haalde bijna de rand van het zwembad met z’n kop boven water en
toen raakte hij koppie onder. Ik haalde hem er uit. Dat was het einde van mijn
droom. We zijn toch weer gaan zoeken naar hem. Hij heeft ons huis al bijna zes
weken geleden verlaten. De tuinman had hem twee weken geleden gezien in onze
achtertuin. En afgelopen zondag had iemand van het hotel hem daar in de tuin
zien lopen. Dit prachtige hotel is koloniaal en stamt uit de 16e
eeuw, er zijn overal hoekjes en gaten om je als poes in te verbergen. We zoeken elk weekend, roepen elke dag. En
Tossie loopt dan mee. Zaterdagavond liep ik in het donker nog in de hal
beneden, alle lichten waren al uit. Ik was twee kaarsjes vergeten uit te
blazen. Mark had kort daarvoor weer kattenvoer buiten gezet bij de voordeur. Ik
hoorde keihard geknabbel van kattenvoer en deed heel zachtjes het kleine
raampje van de dikke houten voordeur open. Er zat een dier heel hard te
knabbelen, ik kon in het donker niet goed zien wat. Zachtjes pakte ik er een
zaklamp bij en stond klaar om te schijnen en snel te kijken wat er weg zou
rennen. Het rende echter niet weg. Het was Bertje! Ons kleine buidelratje uit
de patio! Hij was iets groter gegroeid en had nu een doorweekte vacht van het
noodweer, zijn roze flapoortjes staken uit zijn natte vacht. Helaas was het
niet Woester die ’s nachts kwam eten… Die teleurstelling hadden we laatst ook
al aan de achterkant van ons huis, waar we ook een bakje met kattenvoer hadden
gezet. Ik zag in de schemer beweging en stond met mijn neus tegen het raam
gedrukt, omdat er binnen licht brandde. Het was een zwarte kat die alles opat.
Er zijn hier in de buurt drie zwerfkatten; een zwarte, een grijs gestreepte en
een lapjeskat. Het troost mij om te zien dat deze drie katten al een jaar
overleven buiten. Elke dinsdagochtend zie ik de opengekrabde vuilniszakken aan
de kant van de weg staan. En sinds ik een gat in de plastic bak buiten heb
gesmolten (met nog smeulend hout uit de openhaard…) zie ik thuis ook de
eierschalen, vleeswarenplastic en yoghurtbakjes buiten de bak liggen. Dan zou
het onze Woester toch ook moeten lukken zichzelf te voeden?
